Emniyet müdürlüğünün ağır, metal kapısı arkamdan kapandığında derin bir nefes aldım. Ciğerlerime dolan hava egzoz ve nem kokuyordu ama şu an bana dünyanın en temiz oksijeni gibi gelmişti.
Özgürdüm.
En azından fiziksel olarak.
Sanki yıllardır güneş görmüyormuş gibi davranmam yok mu...neyse.
Zeynep Komiser’in “Hata yapıyorsun” bakışları sırtımı delip geçiyordu, hissedebiliyordum. Haklı olabilirlerdi. Belki de şu an o binadan çıkıp okula gitmeli, bizimkileri aramalı ve “Benim başım sizin yüzünüzden belada,” demeliydim. Normal bir insan, mantıklı bir üniversite öğrencisi böyle yapardı.
Ama yapamazdım.
Otobüs durağına doğru yürümedim. Taksi çevirdim. Cüzdanımdaki son paralarımdan bir kısmını feda edecektim ama umurumda değildi. Şu an zaman, paradan daha değerliydi.
“Nereye abla?” diye so
