Souls are clean, Hands are not

TW : Accident [FLASHBACK] “Papa! Bili tayo ng ice cream!” masayang sabi ng batang si Vaniah sa kanyang ama na kaka uwi lamang galing sa trabaho. “Oo, anak. Sandali lang ha at mag bibihis lang si papa.” Sambit ng kanyang ama na ikinatuwa naman ni Vaniah. Napaisip kasi itong matagal tagal na rin nang maka tikim silang magkapatid ng paborito nilang ice cream. Dahil mahirap ang buhay, bihira lang silang makabili nito. Hindi naman nagrereklamo si Vaniah dahil alam niya ang sitwasyon ng pamilya nila at ayaw niya rin na maka dagdag sa paghihirap ng pamilya nila. Maagang namulat sa reyalidad ang mag-kapatid. Kahit bata pa lamang ay natuto na silang gumawa ng mga gawaing bahay at mga bagay na hindi karaniwang ginagawa ng mga bata. Minsan, nagtatrabaho ang batang si Vaniah sa isang karinderya bilang taga hugas ng pinggan upang may ipang baon sa paaralan. “Iah anak, si papa na lang ang bibili ng ice cream ha? Madilim kasi ang langit at baka umulan.” paliwanag ng tatay nila. “Mag iingat ka papa!” Excited na sigaw ny magkapatid habang paalis nang bahay ang kanilang ama. Sa wakas, matitikman nila ulit ang paboritong ice cream! Pag alis ng kanilang ama, pinuntahan ng dalawa ang kanilang mama na kasalukuyang naglilinis at naghahanda ng pagkain sa lamesa. Sinabi nitong pagdating ng kanilang papa ay kakain na sila ng hapunan dahil mag gagabi na. Maya maya lamang ay nagmamadaling kumatok at sumisigaw ang kapitbahay nila Vaniah sa hindi malamang dahilan. Agad na pinag buksan nila ito ng pinto at nanghina sila sa sinabi nito. "S-si pareng Ednor! na hit and run sa daan!” Dali daling lumabas si mama at tumakbo papunta sa lugar na sinabi ng kapitbahay na hindi naman kalayuan. Hindi alam ng dalawang bata ang nangyayari at nag simula na ring matakot dahil sa sinabi ng kapitbahay. May masama bang nangyari sa ama nila? Dahil gusto nilang malaman, sumunod sila sa pupuntahan ng kanilang ina at natagpuan ang katawan ng kanilang ama na kasalukuyang naka-higa, walang malay sa gitna ng kalsada. Hindi mawari ng batang si Vaniah ang mararamdaman at naestatwa habang naririnig ang iyak ng kanyang ina. “Ate... anong nangyari kay papa?” tanong ng kapatid niyang nagsimula na ring umiyak. Umiling ito at sinabing hindi niya rin alam. Kung buhay pa ba ang kanilang ama, kung makaka lakad pa ba ito? Lalong humagulgol ang ina nila nang makita nito sila. Dali dali itong tumakbo patungo sa kanilang direksyon at yumakap sa kanila nang mahigpit. Ngayon lang nila nakita ang ina na hinang hina ang katawan dahil sa pag iyak. Halos hindi ito makapag salita dahil hindi nila ito maintindihan. Pina kalma muna ito ng mga pulis bago magsalita. “Wala na si papa, mga anak...” Nang marinig iyon, gumuho ang mundo ni Vaniah. Vaniah's POV As i walk outside, i felt the cold air and the way it touches my skin. Magpa-pasko na pala, dalawang taon na mula nang mawala si papa at pangalawang paskong hindi namin sya kasama. Christmas never felt the same again. ”Aalis ka na, anak?” My mother asked. She's sick because of the weather but i have to go to school because she told me to. Alam kong mag-aalala ako buong araw ngunit tumuloy pa rin ako. I have so many responsibilities. It's already 6:30 when i arrived at school. Students are busy decorating their rooms with parol and other christmas decorations. There's so many people, yet i feel so alone. Dumaan na muna ako sa classroom ng kapatid kong si August. She's in 9th grade kaya naman magkalapit lang ang loob namin. Binigay ko sa kanya ang baon nya at pina-alalahanan na umuwi nang maaga para ma-alagaan si mama. “Salamat ate, i love you!” She shouted as i walk away. Kumaway lang ako bilang tugon at nag-madali nang pumasok sa room. 7:00 ang pasok kaya may natira pang oras para makapag-review ako sa quiz para mamaya. The day went fine. Pagkatapos kong mag-aral ay dumiretso ako sa eskinitang pagbibigihisan ko. I wore my hoodie, cap and paired it with black jeans and a face mask. Inihanda ko na rin ang kutsilyong gagamitin. Sandaling oras lamang ang hinintay ko nang may dumaan na babaeng parang naliligaw. She looks scared while walking. Kaagad ko siyang hinarang at tinutukan ng kutsilyo. “Ibigay mo ang lahat na meron ka, kung ayaw mong masaktan” bulong ko. "L-let me go... Please!” sigaw n’ya. Diniin ko ang kutsilyo sa kanyang tagiliran upang mas lalo s’yang matakot. Nanginginig at nauutal utal ito. “F-fine, just don't k-kill me please..” pagmamakaawa niya Inabot n’ya ang bag na dala n’ya at ang cellphone na hawak n’ya. Pinakawalan ko s’ya sa hawak ko at agad naman itong tumakbo nang mabilis habang humihikbi. Agad akong tumakas at lumayo bago pa makapag-sumbong ang babae sa mga pulis. I checked the bag and i found different kinds of jewelries. rings, earrings and also necklaces. Her phone is brand new too. I smirked and sell the things i stole from that girl. May gamot na si mama. May pang-kain na rin kaming pamilya. Habang naglalakad pauwi, hindi ko maiwasang isipin ang pamilya ko. Matutuwa ba sila kung malaman nila kung anong ginagawa ko? I learned how to fight and to be a criminal, to survive. Hindi ko napansing tumutulo na pala ang mga luha ko. “Papa, sorry. Ang hirap ng buhay, eh”. I whispered while looking at the sky. Andito ako ngayon sa isang waiting shed. Watching the city lights at kung paano ito samahan ng mga bituwin. I smiled as i look at my mom’s medicine. I can't see her suffering at hindi ko masisikmura kung titignan ko lamang siyang maghirap. My family is the most precious and important thing that i have. Hindi ko man alam kung paano ako nila titignan kung malaman nila ang ginagawa ko at kung matatanggap ba nila ako, masaya akong nabubuhay kami pagkatapos ng lahat ng nangyari. ...