“มีอะไรสำคัญอย่างนั้นหรือครับ ถึงได้มาหาผมด้วยตัวเอง”
คุณเมธัชสบตาบุตรชายนิ่ง
“ก็เรื่องการประชุม”
ทั้งคู่หยุดพูดเมื่อร่างบางของกันติชาก้าวออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวก้มหน้าเมื่อเดินผ่านคนทั้งสองไปยังโต๊ะทำงาน ของตน ใบหน้ายังคงซีดเซียว กระทั่งนั่งลง มือที่จับปากกาก็ยังคงสั่นระริก คุณเมธัชหันกลับมาสบตาบุตรชายเป็นคำถาม ว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องของหล่อน...
เย็นวันนั้น หลังจากเลิกงานและกลับบ้าน คุณเมธัชจึงให้คนใช้ไปตามบุตรชายเพื่อพูดคุยเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงสาย
“คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าครับถึงให้เด็กไปตาม”
“แกจะเอายังไงกับหนูกัน ทำแบบนั้นเธอเสียหาย”
ชายหนุ่มคอแข็งเมื่อบิดาพูดราวกับว่าต้องการให้เขารับผิดชอบ
“แล้วพ่อคิดยังไงล่ะครับ ถึงมาพูดเรื่องนี้กับผม”
“อุบ๊ะ แกไปลวนลามเขาแบบนี้ ก็ต้องรับผิดชอบสิวะ”
“รับผิดชอบ?!”
คิ้วหนาเลิกสูง ขณะที่ใบหน้าคมคายส่ายไปมายิ้มๆ คนเป็นพ่อยกแขนขึ้นกอดอก มองบุตรช
