“ตกลงค่ะ ฉันจะทำตามที่คุณขอ คุณเองก็ควรจะทำตามที่ฉันขอเช่นกัน เริ่มต้นด้วยการปล่อยฉันเป็นอย่างแรก”
หญิงสาวพูดพลางยิ้มให้ รอยยิ้มอ่อนหวานเหมือนครั้งแรกที่เจอกันทำให้ชายหนุ่มหัวใจกระตุกวาบ ก่อนจะยอมปล่อยหล่อนอย่างเสียดาย หญิงสาวถอยห่างจากเขาในทันทีเช่นกัน
“คุณก็เหมือนกันนะ ไหนยิ้มหวานแล้วก็พูดหวานๆ ซิ”
กันติชาเม้มปากด้วยความขัดเขินขณะสบตาพราวแสงระยิบระยับของเขา ไม่สนิทใจที่จะต้องพูดกับเขาอย่างสนิทสนม
“ฉัน เอ่อ... หนูว่าเรากลับกันเถอะค่ะ”
หญิงสาวหน้าร้อนซู่ หลบตาที่มองมาพัลวัน ชายหนุ่มยื่นมือไปกุมมือหญิงสาวเอาไว้แน่น หญิงสาวสะดุ้ง เงยหน้ามองเขาด้วยแววตาไม่พอใจ แต่ชายหนุ่มกลับชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“แค่จับมือเท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านี้แน่นอน”
“ก็ไม่เห็นจะต้องจับก็ได้นี่คะ ฉัน เอ่อ หนูเดินเองก็ได้”
“ไม่ได้ ต้องจับไว้เดี๋ยวคุณก็หนีผมอีก”
หญิงสาวตวัดตาค้อนคนรู้ทัน ก่อนจะเดินตามเขาไปอย่าง
