น้ำตาไหลออกจากนัยน์ตาคู่งาม ทำเอาธีร์ธวัชนิ่งงันไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าผู้หญิงฝีปากกล้าจะอ่อนไหวกับเรื่องแค่นี้ เขาลุกนั่งและดึงหล่อนขึ้นมา พร้อมกับจัดเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่เรียบร้อย ดวงตาคมเข้มหลุบมองหยาดน้ำตาที่ไหลริน ริมฝีปากอิ่มขบเม้มไม่ยอมให้เสียงสะอื้นเล็ดลอด วูบหนึ่งเขาเกิดความรู้สึกอ่อนโยนจนยกนิ้วโป้งขึ้นเกลี่ยหยาดน้ำตาออกจากแก้มนุ่ม หญิงสาวใจกระตุกรีบปัดมือเขาทิ้ง ทว่าชายหนุ่มเร็วกว่าเขาจับมือหล่อนไว้แน่น หญิงสาวร้องไห้หนักกว่าเดิมและสะบัดตัวออกด้วยความคับแค้นใจ เขาจึงดึงร่างสั่นสะท้านเข้ามากอดเอาไว้แน่นอย่างไม่เข้าใจตนเองเช่นกัน...
“ไม่เอาน่ากัน คุณเก่งกว่านี้นี่ แค่นี้ไม่เห็นต้องร้องเลย เงียบซะ”
ธีร์ธวัชปลอบโยนหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทั้งๆ ที่คนอย่างเขาไม่เคยง้อ ไม่เคยปลอบใครมาก่อน แต่กลับใจอ่อนยวบเมื่อเห็นน้ำตาของหล่อน ชายหนุ่มกดศีรษะหญิงสาวให้ซุกแนบอกกว้างของตน พลางโย
