Demon’s Love เผลอรักจนได้…คุณชายเพลย์บอย!

Demon's Love เผลอรักจนได้... คุณชายเพลย์บอย! Writer : Aile'N บทนำ Truuuuu... Truuuuu... "มีไร?" [พี่ซิท.. ช่วยเค้าด้วยยยย] "แกเป็นไรอ่ะ? ใครทำอะไรแก? ตอนนี้แกอยู่ไหน?" [เค้าอยู่หน้าห้องพักครูชั้นล่าง ตึก B] "อย่าไปไหนนะ! ฉันจะรีบไป!"  สิ้นคำ 'ซิทนี่ย์' ก็รีบกดตัดสายจาก 'ออดี้' น้องสาวแท้ๆ ที่อายุห่างกัน 2 ปี ไปด้วยจิตใจร้อนรน ทั้งที่ยังไม่รู้เรื่องแน่ชัดแต่เพราะรู้ว่าอยู่หน้าห้องพักครูเลยกลัวว่ายัยน้องสาวตัวแสบจะไปก่อเรื่องอะไรจนโดนอาจารย์เรียกพบเข้า ขาสองข้างไปไวกว่าความคิด.. พอรู้ตัวอีกทีร่างบางก็วิ่งมาหยุดยืนหอบต่อหน้าออดี้เสียแล้ว แถมร่างสูงนั้นยังยืนยิ้มแป้น ไม่ได้มีท่าทีเดือนร้อนอะไรอย่างที่คิดไว้เลยสักนิด! มันยังไงกันล่ะ? "แฮ่กๆ แก..เรียกฉันมา แฮ่ก.. มีอะไร แฮ่กๆ ทำไมยังยืนยิ้มอยู่วะ!?" ซิทนี่ย์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงขาดห้วงและยืนโก่งตัวหอบเอาอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ "ไม่มีอะไร! จะให้มาช่วยถือของ!" คนตรงหน้าบอกพร้อมยืนยิ้มแป้นตาหยี คำบอกของน้องสาวทำคนเป็นพี่ล้มทั้งยืน! ก่อนเข่นเขี้ยวใส่น้องอย่างไม่สบอารมณ์ทันที ใจจริงอยากจะกระโดดถีบยอดหน้ามันสักทีแต่กลัวแม่งจะร้องไห้กลับบ้านไปฟ้องแม่ =_=" "แกจะบ้าหรือไงห๊า!? ให้ฉันวิ่งหอบแดกมาหาแค่ให้ช่วยถือของเนี่ยนะ!! เป็นง่อยหรือไง เดี๋ยวแม่ตบกะบาลแยกสักที!" คนตัวเล็กขึ้นเสียงเข้มพร้อมง้างมือใส่น้อง ทั้งที่เห็นร่างสูงยกนิ้วชี้แตะปากเป็นเชิงบอกให้เบาเสียงลงเพราะตอนนี้อยู่หน้าห้องพักครู แต่ใครจะสน! "พี่จะเสียงดังทำไมเนี่ย ช่วยน้องแค่นี้ไม่ได้ไง๊? นั่นน่ะ.. ช่วยถือไปไว้ที่ห้องสมุดหน่อย อาจารย์เขาใช้.. ไปล่ะนะ อิอิ" ยัยน้องตัวแสบหยิบหนังสือติดมือไป 2 เล่มบางๆ ก่อนรีบวิ่งแจ้นหายวับไปกับสายลม ทิ้งหนังสือกองพะเนินอีกสิบกว่าเล่มไว้ให้คนเป็นพี่แบกไป!! แม่งเอ้ย.. -_-* "คอยดูนะ.. เดือนร้อนอะไรขึ้นมาอีกฉันจะไม่หลงกลช่วยแกอีกแล้ว!"  พลั่ก!! โครม!! โป้ก! "อ๊ากก! เจ็บๆ!!" ในขณะที่ซิทนี่ย์กำลังรับภาระเดินแบกหนังสือไปไว้ที่ห้องสมุดเพราะตกหลุมพลางของออดี้น้องสาวสุดแสบ และยังเดินไปไม่ถึงไหนเนื่องจากมันหนักมาก ซ้ำยังมองทางข้างหน้าไม่ค่อยถนัดเพราะหนังสือกองพะเนินมันบังจนเกือบมิด เป็นเหตุให้เธอเดินชนเข้ากับอะไรบางอย่างจนล้มคว่ำหน้าขมำ "เห้ย! ครูขอโทษ.. ปะ เป็นอะไรมากมั้ย?" บุคคลปริศนาที่แทนตัวเองว่าครูซึ่งก็น่าจะเป็นครู - -^ รีบกุลีกุจอเข้ามาช่วยพยุงร่างบางที่ยังนอนแอ้งแม้งกระโปรงเปิดอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้นมานั่งและตั้งสติให้ดี ดวงตาคมกริบใต้แว่นสายตานั้นจ้องมองลูกศิษย์ด้วยแววตาสำนึกผิดตลอดเวลา พลางทำท่าทางเก้ๆ กังๆ เพราะทำอะไรไม่ถูก "หน้าผากแดงเลย.. ลุกก่อนๆ ครูจะพาไปห้องพยาบาล" ซิทนี่ย์ดันตัวเองลุกขึ้นยืนตามแรงดึงของอาจารย์ผู้ชาย รูปร่างผอมสูง ผิวขาวซีดในชุดสูทสุดเนี้ยบอย่างมึนงงเพราะยังตั้งสติไม่ได้ เมื่อลุกขึ้นยืนได้ก็พบว่านอกจากแผลมึนๆ ที่หัวแล้วยังมีแผลถลอกเลือดซิบแสบยิบๆ ที่หัวเข่าทั้งสองข้างอีก "พูดอะไรหน่อยสิ.. ครูใจไม่ดี" ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลราวกับเห็นคนตรงหน้าโดนสิบล้อเสยเลือดไหลเป็นทาง =_=;; "หนู.. ยังไม่ตายค่ะ-_-" เด็กสาวตอบไปส่งๆ เพื่อให้คนตรงหน้าเลิกเข้าใจผิดทำหน้าเหมือนว่าเธอใกล้จะตายเสียที มือที่กุมหน้าผากตัวเองอยู่ค่อยๆ ลูบไปมาเบาๆ บริเวณที่กระแทกกับพื้นปูนจนมันเริ่มบวมปูดขึ้นมาลางๆ "แหะๆ ครูขอโทษน้า.. แล้วนี่ทำไมขนหนังสือมาเยอะขนาดนี้เนี่ย ตัวก็นิดเดียว มันอันตรายนะรู้มั้ยครับ?" เขาถาม ไม่อยากจะบอกว่าถูกหลอกใช้มา -_-^ "ถูกใช้น่ะค่ะ" เว้นคำว่า'หลอก'ไว้นิดหนึ่งเพื่อเป็นมารยาท แล้วคนตัวเล็กก็ฉีกยิ้มแห้งๆ ให้ร่างสูงตรงหน้าพร้อมก้มลงเก็บหนังสือที่หล่นกระจายเต็มพื้นขึ้นมาถือ โดยที่มีอาจารย์ช่วยเก็บอีกแรง "มันเยอะไปนะเนี่ย เดี๋ยวครูช่วย.. เอาไปไว้ไหนล่ะ?"  "ห้องสมุดค่ะ" "อ่อ.. มาๆ เธอไม่ต้องถือหรอก เดี๋ยวครูถือเอง" ร่างสูงบอกพร้อมรอยยิ้ม ก่อนฉกหนังสือจากมือบางไปถือหน้าตาเฉย แล้วเดินฮัมเพลงจากไปอย่างอารมณ์ดี สามัญสำนึกส่วนดีอันน้อยนิดทำให้ซิทนี่ย์จำต้องเดินตามอาจารย์คนนั้นไป ทั้งที่ใจอยากจะไปหากระจกบานใหญ่มาส่องดูหน้าตัวเองในตอนนี้เต็มที ขาก็แสบระบมไปหมด ให้ทายว่ากลับบ้านไปเธอจะไปโวยวายใส่ยัยน้องสาวตัวดีมั้ย? - -* "อาจารย์คะ.. ให้หนูช่วยถือดีกว่าค่ะ มันคือความรับผิดชอบของหนูนะ หนูเกรงใจอ่ะค่ะ" เมื่อสาวเท้าเดินตามมาทัน ร่างบางก็แบมือไปตรงหน้าร่างสูงทันที นางเอกสุดๆ >ก๊อกๆ เมื่อเดินมาถึงมือแกร่งของคนข้างหน้าก็เคาะบอกกล่าวถึงการมาสักนิดพอเป็นพิธีก่อนจะเปิดประตูออกแล้วให้ลูกศิษย์ตัวเล็กเดินเข้าไปก่อน สร้างความรู้สึกแปลกใหม่ให้เธอเป็นอย่างมากเพราะไม่เคยมีใครเปิดประตูให้แบบนี้ "อ้าว.. ไม่มีใครอยู่หรอเนี่ย มาเถอะ.. เดี๋ยวครูทำแผลให้เอง" อาจารย์บอกพร้อมฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีเป็นรูปสระอิ "มะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูทำเอง" เธอปฏิเสธเพราะรู้สึกเกรงใจ.. เชื่อสิว่าเธอเป็นคนดีจะตาย.. ยัง.. ยังไม่เชื่ออีก! "ครูเป็นคนชนเธอนะ นั่งเถอะครับเดี๋ยวครูทำให้" คนดื้อดึงจัดแจงหาอุปกรณ์ทำแผลโดยไม่สนใจคำร้องห้าม ซิทนี่ย์เลยต้องยอมนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะอาจารย์พยาบาลประจำห้องแต่โดยดี "ถ้าเจ็บบอกนะ.." อาจารย์บอกก่อนแตะสำลีชุบแอลกอฮอล์มาที่แผลถลอกเลือดไหลที่ขาคนเจ็บอย่างเบามือ คล้ายๆ ว่ากลัวเธอจะเจ็บ สัมผัสอ่อนโยนนั้นเริ่มทำใจดวงเล็กเต้นแรงแปลกๆ อีกครั้งเพราะไม่เคยได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นพิเศษแบบนี้มาก่อน แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าร่างสูงนั้นเป็นอาจารย์ก็ตาม.. เกิดอะไรขึ้น? "อาจารย์ไม่ต้องทะนุถนอมหนูขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ทำแรงๆ เลย หนูถึกและบึกบึนจะตาย เจ็บแค่นี้จิ้บๆ" ซิทนี่ย์ทำหน้าทะเล้นพร้อมพูดติดตลกเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นในใจ ทำคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาทำแผลที่ขาให้ต้องเงยหน้าขึ้นมายกยิ้มขำ ก่อนถอดแว่นตาที่สวมปิดบังโครงหน้าออก ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าภายใต้แว่นตานั้น คนมองถึงกับชะงักอึ้งไปพักใหญ่ เพราะจริงๆ แล้วอาจารย์วัยเกือบ 30 คนนี้หน้าตาดีใช่เล่น ถึงจะผอมเกินไปสักหน่อยก็เถอะ แต่เขากลับมีเสน่ห์อย่างเหลือเชื่อ!! ทะ.. ทำไมเธอถึงต้องใจเต้นแรงและรู้สึกหน้าร้อนๆ แบบนี้ด้วยล่ะ!? "ทำไมถึงคิดแบบนั้น.. ตัวเล็กๆ แบบนี้สิควรทะนุถนอม" ริมฝีปากบางสีชมพูธรรมชาติระบายยิ้มออกมาพร้อมเอ่ยประโยคที่ฟังแล้วชวนใจหวิวๆ อีกทั้งใบหน้าคมคายปราศจากแว่นตาอำพรางที่ไม่คุ้นเคยนั้นยิ่งทำให้เธอทำตัวไม่ถูกต่อหน้าเขา "ไม่ใช่กับหนูแน่ๆ หนูห้าวจนทำผู้ชายกลัวได้เลยนะ ฮ่าๆๆ" ร่างบางแก้เขินได้เพียงหัวเราะกลบเกลื่อน เอาแต่คอยหลบสายตาของคนตรงหน้าอยู่ร่ำไป ยิ่งพอเขาก้มลงมาใกล้เพื่อทายาแก้ฟกช้ำที่แผลบนหน้าผากก็ยิ่งทำให้ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ใบหน้าสวยใสร้อนผ่าวราวกับไปเดินตากแดดตากลมข้างนอกมายังไงยังงั้น! "ไม่จริงหรอก ครูไม่เห็นว่าเธอห้าวตรงไหน ออกจะเรียบร้อย^^" อาจารย์ยังคงยืนยันตัวตนของเธอหนักแน่นผ่านการรู้จักกันแค่ไม่กี่นาที! ทำคนฟังสะอึกไปพักใหญ่ ไม่อยากจะคิดถึงเวลาที่เขาได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอเลยจริงๆ -0-^ "เสร็จแล้ว^^" "ขะ ขอบคุณค่ะ -///-" มือบางยกขึ้นไหว้คนตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อเขาทำแผลให้เธอเสร็จ ร่างสูงยิ้มรับแล้วหยิบแว่นตาที่ถอดไปวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาใส่กลับตามเดิม "เดินดีๆ ล่ะ อย่าไปชนใครเขาเข้าอีกนะ" เขาแหย่ขำๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินออกมาจากห้องพยาบาล "ค่าา.. ถ้าชนอะไรเข้า หนูก็จะมาให้อาจารย์ทำแผลให้ โทษฐานที่อาจารย์แช่งหนู^^" เสียงใสแซวกลับ.. ไม่ได้อยากเจอแต่อย่างใด.. เชื่อสิ! ('_' ) "ได้เสมอ^^ ไปเรียนได้แล้วครับ เลยเวลาเข้าเรียนนานแล้ว" "ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ^^" เมื่อล่ำลากันแบบยืดยื้อ(สุดๆ)เสร็จ มุมปากบางก็ฉีกยิ้มส่งท้าย ก่อนหมุนตัวเดินจากไป... ทำไม เธอถึงรู้สึกแบบนี้กับคนที่เป็นถึงอาจารย์ได้เนี่ยยย~ "เอ๊ะๆ??" จังหวะที่กำลังเดินฮัมเพลงกลับมาทางเดิมอย่างอารมณ์ดี จู่ๆ สายตาเฉียบแหลมก็เหมือนเห็นอะไรแวบๆ ตรงบอร์ดหน้าห้องพักครูของตึกเรียนสายชั้นเกรด 11(ม.5) แต่เดินเลยไปแล้วจึงถอยหลังย้อนกลับมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นชัดๆ ถึงกับยืนยิ้มแป้นมองรูปใครบางคนในนั้นอย่างกับคนบ้า (^_^ )( ^_^) บุคลากรของเรา... 'นายอรงกรต ชัยณรงค์ หัวหน้าแผนกคณิตศาสตร์สายชั้นเกรด 11' .. .. .. ..