รสรักเจ้าสาวสลัม

ฝนตกกระหน่ำมาตั้งแต่หัวค่ำ ฟ้าร้องครืนครั่นสลับกับแลบแปลบปลาบเสียงฝนกระทบหลังคาดังกราวๆ  ร่างของหญิงสาวสั่นเทาเมื่อปลายลิ้นของชายหนุ่มแตะลงใต้ฐานหน้าอกขนาดเหมาะมือนั่น แล้วเริ่มละเลงเลียจนพอใจ จากนั้นก็ครอบปากลงไปที่ยอดอกสีชมพู ดูดกลืนเอาความหอมหวานอย่างหิวกระหาย ขณะเดียวกันมือหนาก็เอื้อมลงไปด้านล่าง สัมผัสกับเนินเนื้อผ่านกางเกงนอน แล้วลูบคลึงแผ่วเบา ‘อื้อ’ หญิงสาวส่งเสียงคราง ร่างเธอบิดไปมา อิ่มหนำจากดอกบัวคู่งาม เขาก็เลื่อนตัวเองลงไปที่เนินสวรรค์ มือใหญ่ค่อยๆ เลื่อนกางเกงนอนของเธอลงจนสำเร็จ เป็นจังหวะเดียวกับที่ฟ้าแลบ เนินหฤหรรษ์ของเธอปรากฏชัดในสายตา ตอนนี้มันฉ่ำชื้นแวววาวจนเขาอดใจไว้ไม่ไหว ต้องก้มหน้าลงไปทักทาย รอยแยกนั้นอ้าออกเล็กน้อย เขาไม่รอช้ากดลิ้นลงไปแล้วลากผ่านช้าๆ ‘อูย’ เธอครางออกมาอีกครั้ง กายบิดเร่ากว่าเดิม เขาค่อยๆ แยกขาเธอออกให้กว้างอีก ปากก็พรมจูบเพื่อสูดดมเอาความหอมหวานล้ำของซอกหลืบนั่น ก่อนใช้ปลายลิ้นฉกลึกเข้าไปแล้วอมดูดเป็นจังหวะ เสียงครวญครางของหญิงสาวยิ่งดัง นิ้วเรียวของเธอสอดเข้ามาในเส้นผมนิ่มสลวยของเขาแล้วกำเอาไว้แน่น ‘เรน…’ เธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงสั่นพร่า กล้ามเนื้อทุกส่วนสั่นระริกด้วยความปรารถนา ชายหนุ่มละจากเนินสวรรค์ขึ้นไปจูบปากเธอ แลกลิ้นกับเธอ และรู้ได้ว่าทั้งเขาและเธอพร้อมแล้วสำหรับการไต่บันไดสวรรค์ เขารีบถอดกางเกงของตัวเองออก แล้วโหย่งตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อสอดช้าๆ เข้าไปในกลีบสวรรค์แสนหอมหวานที่เขาได้ลิ้มลองมาแล้ว ก่อนจะพบว่ามันคับแคบทีเดียว ‘อื้อ’ เธอร้องอู้ ใบหน้างามนั้นเหยเก เขาจึงประกบปากเข้ากับปากเธออีกครั้ง เพื่อปลอบขวัญและเพื่อให้เวลาเธอได้เตรียมพร้อม แล้วค่อยๆ สอดใส่เข้าไปใหม่ เธอไม่ร้องแล้ว แต่กลับเกร็งแน่นจนมันรัดของเขา ‘ไม่ต้องเกร็งนะ ทำตัวสบายๆ’ เขากระซิบเสียงหวานริมหูขาวสะอ้าน และเธอก็ทำตามง่ายดาย เขาจึงค่อยๆ โยกช้าๆ ไม่บุ่มบ่าม จนสามารถเข้าไปได้ลึกมากยิ่งขึ้น ‘อ๊า’ เธอร้องออกมาเสียงดังแข่งกับเสียงฝน เขาเองก็เร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เร็วขึ้น เธอก็ยิ่งร้องเสียงดังยิ่งขึ้น ก่อนร่างเธอจะเกร็งและกระตุก เธอหวีดร้องออกมาเบาๆ ขณะที่เขายังคงโยกควานต่อไปไม่หยุดยั้ง ความเสียวซ่านกำลังพุ่งสูงเช่นเดียวกัน ไม่นานต่อมา ร่างของเธอก็กระตุกอีกครั้ง ‘อืม’ เธอลากเสียงยาว บ่งบอกความสุขสมอย่างที่สุด ‘โอว’ ครู่ต่อมา ร่างของเขาก็กระตุกบ้าง ธารรักของเขาไหลพรั่งพรูเข้าสู่กลีบดอกไม้ ก่อนร่างเขาจะซบลงไปบนตัวเธอ แล้วหายใจหอบแรงประสานกับเสียงของเธอ “เปรี้ยง!” เสียงฟ้าผ่าคำรามกึกก้อง กวินภพสะดุ้งตื่น ภาพทั้งหมดเมื่อครู่หายวับไป ชายหนุ่มหอบหายใจแรง คล้ายเพิ่งผ่านศึกรักนั้นมาจริงๆ แต่ในความเป็นจริง เขานั่งอยู่ในห้องนอนสุดหรูของตัวเองตามลำพัง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาฝันถึงบทรักนี้ แต่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับ ตั้งแต่อยู่เมืองนอก จนกลับมาเมืองไทยแล้ว เขาก็ยังฝันถึงมัน กับหญิงสาวคนเดิม ท่วงท่าแบบเดิมไม่ผิดเพี้ยน ที่แปลกมากอีกอย่างก็คือ ทำไมเธอเรียกเขาว่า ‘เรน’ ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงกว้าง แล้วเดินไปหยุดริมหน้าต่าง ตอนนี้ภายนอกฝนกำลังตกอย่างหนัก ท้องฟ้ามืดดำ ไม่ต่างจากความลับของเขากับหญิงสาวคนนั้น คนที่เขาไม่เคยเห็นหน้า แต่ก็ฝันถึงทุกคืน... ภายในห้องทานข้าวภายในคฤหาสน์หลังงาม บัดนี้อาหารสิบกว่ารายการถูกวางเรียงรายบนโต๊ะ ทั้งที่มีคนทานเพียงสามคนเท่านั้น คือเจ้าของคฤหาสน์ ภรรยา และลูกชายวัยสามสิบที่ชื่อกวินภพ แต่ที่ต้องทำอาหารมากมายขนาดนี้ ก็เพราะกวินภพเป็นคนทานยาก หรือเรียกง่ายๆ ว่าเอาแต่ใจ แม่ครัวทำอะไรมา ถ้าเขาไม่อยากทาน ก็จะต้องสั่งให้ทำใหม่ แม่บ้านจึงทำมาให้เลือกเสียเลย ซึ่งก็ต้องคอยลุ้นกันอีกอยู่ดีว่าที่ทำมาทั้งหมดนั้นจะถูกใจเขาหรือเปล่า ครู่ต่อมา ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบของกวินภพก็เดินเข้ามาในห้องนั้น ซึ่งบิดากับมารดานั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาเป็นชายหนุ่มผิวขาวจัด คิ้วเข้ม ตาชั้นเดียวแต่โต จมูกโด่ง ริมฝีปากสีสดอย่างคนสุขภาพดี ท่าทางเชื่อมั่นในตัวเอง เอาแต่ใจ และเจ้าอารมณ์พอสมควร เขาอยู่ในชุดสุภาพเตรียมพร้อมสำหรับการไปทำงาน พอมาถึง เขาก็กวาดตามองอาหารบนโต๊ะซึ่งล้วนแล้วแต่อาหารฝรั่ง ท่ามกลางอาการลุ้นของแม่ครัวและสาวใช้ที่ยืนอยู่มุมหนึ่งของห้อง อย่าว่าแต่แม่บ้านเลย บิดามารดาเขาก็ลุ้นเหมือนกัน  คิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าหากัน “กะเพราปลากระป๋องล่ะ อยู่ไหน!” เขาตวาดถาม ทำเอาทุกคนสะดุ้ง โดยเฉพาะแม่ครัว ถึงกับตัวงอ หน้าเสีย “เอ่อ...คือ...” “ฉันบอกแล้วไงว่าวันนี้ขอกะเพราปลากระป๋อง” “แต่...” แม่ครัวอึกอักมองไปทางคุณผู้หญิงของบ้าน “แม่สั่งไม่ให้เขาทำเอง เมื่อวานลูกก็ทานไปแล้ว ทานอาหารซ้ำๆ เดิมๆ ทุกวันไม่ดีนะ ปลากระป๋องมีสารกันบูด” พิสมัยผู้เป็นแม่รีบตอบแทนแม่ครัว “งั้นก็มาม่าผัดแห้ง” เขาสั่งอีก “มาม่ามี...” มารดาแย้งขึ้นอีก “ไม่ต้องใส่เครื่องทั้งหมดไงครับ ใส่แค่ครึ่งเดียว ใส่ไข่ ใส่หมูและเน้นผัก อ้อ ถ้ามีฮอทดอกก็ใส่ลงไปด้วยนะ” “ฮอทดอกก็ดินประสิวเยอะ” ผู้เป็นแม่ยังคงแย้ง แต่เสียงอ่อนลง เพราะไม่อยากมีปากเสียงกันเพราะเรื่องนี้ “ไปทำมา” กวินภพสั่งแม่ครัวแล้วทรุดกายลงนั่ง “แม่ไม่อยากให้ลูกกินของพวกนี้บ่อยๆ เราเลือกกินของดีมีประโยชน์ได้นี่ลูก ลูกอยากกินของแพงแค่ไหน แม่ก็จัดให้ได้” พิสมัยเอ่ยขึ้นอีก สีหน้าอ่อนอกอ่อนใจ   “เอาน่า คุณ ลูกเพิ่งกลับจากเมืองนอก อยู่กับอาหารฝรั่งมานาน ก็เบื่อก็เลี่ยน อยากลองกินอะไรแปลกๆ ดูบ้างแหละ” พงษ์ศักดิ์ผู้เป็นพ่อแย้งขึ้นบ้างด้วยท่าทีสบายๆ “แต่ตั้งแต่กลับมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ลูกก็กินแต่เมนูแบบนี้มาตลอดนะคะคุณ เห็นหนูมิ้นบอกว่าอยู่โน่นก็ยังสรรหาอะไรแบบนี้กินอยู่บ่อยๆ ไม่รู้อะไรนักหนา” พงษ์ศักดิ์วางสายตาไปทางลูกชาย ก็เห็นว่าเขานั่งรออาหารที่ต้องการอย่างใจเย็น ซึ่งนี่เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่กวินภพแปลกไปจากเดิม เมื่อก่อน ด้วยความเป็นลูกชายคนเดียว กวินภพได้รับการพะเน้าพะนอจากทุกคนในบ้าน ทำให้เป็นเด็กเอาแต่ใจ อยากได้อะไรต้องได้และรอคอยไม่เป็น เมื่อไม่ได้ดั่งใจก็อาละวาดบ้านแทบแตก แต่หลังจาก ‘หายตัวไป’ เมื่อสี่ปีก่อน พอกลับมา เขาก็เปลี่ยนไป นิสาก้มลงหอมแก้มนุ่มหอมของลูกชายวัยสามขวบฟอดใหญ่ก่อนจะดึงผ้าห่มห่มให้เขา ข้างนอกฝนยังตกลงมาต่อเนื่อง เธอเดินสำรวจตรวจตราความเรียบร้อยของบ้านจนแน่ใจว่ากลอนทุกตัวถูกล็อกเรียบร้อยจึงกลับเข้าห้องนอน เอนกายลงข้างลูกชาย สวมกอดเขาเอาไว้ด้วยความรักความหวง เมื่อหลับตาลง ภาพเหตุการณ์ระหว่างเธอกับ ‘พ่อของลูก’ ก็หวนเข้ามาในความคิดอีกครั้ง สี่ปีก่อน หลังจากเลิกงานในห้างสรรพสินค้าที่ขายอุปกรณ์สร้างบ้านและตกแต่งบ้านแล้ว เธอก็กลับบ้านตามปกติ  บ้านของเธอตั้งอยู่ในชุมชนเล็กๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งแยกออกจากถนนเส้นหลักของบริเวณนั้นอีกที ทางเข้าชุมชนเป็นถนนคอนกรีตขนาดเดินเรียงหน้ากระดานได้แค่สองคน สองข้างถนนเป็นคลองที่ตื้นเขิน ที่จะมีน้ำขังเวลาฝนตก บ้านเรือนปลูกเรียงกันเรียงรายถัดจากคลองตื้นๆ นั้นไป ทางเข้าออกหลักมีทางออกเดียว แต่ท้ายชุมชนมีคลองเส้นเล็กๆ ที่น้ำในคลองดำคล้ำ ยังมีผู้คนที่สัญจรไปมาทางเรืออยู่บ้าง และยังคงมีแม่ค้า พ่อค้านำของลงเรือมาพายขายบ้าง  บ้านของเธออยู่ท้ายซอย ติดกับลำคลอง ซึ่งเวลาฝนตกหรือมีเรือแล่นผ่าน จะส่งกลิ่นเหม็น แต่เธอก็ชินกับมันเสียแล้ว เธออยู่มาตั้งแต่เด็ก รักและผูกพันกับบ้านริมคลองมาก ที่สำคัญคงไม่มีปัญญาหาบ้านใหม่ได้