รสรักเจ้าสาวสลัม

ผมเป็นพ่อของเด็ก

วันนี้เป็นวันหยุด กวินภพกลับมาที่บ้านริมน้ำของนิสาอีกครั้ง ด้วยความหวังว่า ความทรงจำของเขาจะฟื้นคืน ไม่จากการมาอยู่ในบรรยากาศที่เคยอยู่ ก็อาจจะได้ข้อมูลจากคนในพื้นที่ ยกเว้นป้าข้างบ้านคนที่จะเพ่นกบาลเขาเมื่อวันก่อนน่ะนะ

ตามที่พลอยปภัสร์บอกเขาคือ เธอมารับตัวเขาจากผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นชาวบ้านธรรมดา ถ้าเขาได้เจอผู้ชายคนดังกล่าว เขาก็อาจได้ข้อมูลอะไรเพิ่มขึ้น

“มาอีกแล้วเรอะ!” เสียงป้าข้างบ้านดังแทรกความคิดเขาเข้ามา กวินภพหันไปส่งยิ้มให้แก แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นแกถือไม้หน้าสามมาด้วย “มาทำไมวะ”

“ใจเย็นก่อนป้า ฟังผมก่อน”

“มึงไม่ต้องมาพูดอะไรให้กูฟัง ไปพูดให้ไอ้นิมันฟังโน่นว่าสี่ปีที่ผ่านมา มึงไปเลวอยู่ที่ไหน ถึงปล่อยมันให้อุ้มท้องแล้วก็เลี้ยงลูกอยู่คนเดียว”

“ก็เรื่องนี้แหละที่ผมจะคุยกับป้า...เอางี้นะ ป้าเอาขนมนี่ไปกินก่อน แล้วเราค่อยคุยกันดีมั้ย” เขาว่าพลางยื่นถุงขนมไปตรงหน้าแก แกก้มลงมอง แล้วก็เมินออก

“เห็นข้าเป็นคนเห็นแก่กินเหรอวะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ก็อยากซื้อขนมอร่อยๆ มาให้ป้าได้กินบ้าง แต่ถ้าป้าไม่กินก็ไม่เป็นไรนะ” เขาทำท่าจะดึงมือกลับ แต่แกรีบตะครุบเอาไว้

“มึงซื้อมาแล้ว มึงจะเอากลับไม่ได้...มึงมีอะไรจะถามก็ถามมา”

กวินภพยิ้มพอใจ ก่อนถาม “นอกจากนิสาแล้ว ช่วงที่ผมมาอยู่ที่นี่ มีใครช่วยผมดูแลนิสามั้ย”

“ไม่มี ไอ้นิมันดูเอ็งคนเดียว มีป้าช่วยด้วยนิดหน่อย” สรรพนามแกเปลี่ยนไป มองเขาด้วยสายตาเป็นมิตรมากขึ้น

“แล้วผู้ชายแก่ๆ ผอมๆ ท่าทางใจดีล่ะ ไม่มีเหรอ”

หญิงกลางคนส่ายหน้าหวือ “ไม่มีนะ ทำไมวะ เออ...ว่าแต่ทำไมเอ็งถามแบบนี้วะ ข้างงมากนะเนี่ย”

ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่งก็ยอมบอกความจริง “ช่วงที่ผมมาอยู่ที่นี่ ผมจำตัวเองไม่ได้ จำไม่ได้แม้แต่ชื่อ นิเขาเลยตั้งชื่อให้ว่าเรน”

ป้าเบิกตากว้าง “จริงเหรอวะ”

“จริงครับ แต่ตอนหลังแฟนผมมารับตัวผมไปรักษา จนผมหายดี แต่ผมก็จำช่วงที่อยู่กับนิที่นี่ไม่ได้”

ป้ายังคงเบิกตากว้างค้าง ย้อนถามเขาด้วยคำถามเดิม “จริงเหรอวะเนี่ย”

“ตอนเจอนิอีกครั้ง ผมคุ้นหน้านิ แต่ก็นึกไม่ออก พอรู้ว่าเขามีลูกกับผม ผมก็ยิ่งทรมานที่นึกอะไรไม่ออกเสียที ผมจึงอยากเจอผู้ชายคนนั้นคนที่พาผมไปส่งแฟนผมเมื่อสี่ปีที่แล้ว”

“เดี๋ยวนะ ข้าว่าต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ ไอ้นิมันดูแลเอ็งคนเดียวนะเว้ย ไม่มีใครช่วยมันจริงๆ ถ้าจะมีใครซักคนพาเอ็งไปหาแฟนเอ็ง ก็ต้องเป็นไอ้นินี่แหละ เป็นคนอื่นไม่ได้”

กวินภพนิ่งอึ้ง ถ้าเรื่องที่ป้าพูดเป็นความจริง ก็แปลว่าพลอยปภัสร์โกหกเขาอย่างนั้นหรือ?

แล้วทำไมต้องโหกด้วยล่ะ เขาหาเหตุผลของเธอไม่เจอจริงๆ

ออกจากบ้านริมน้ำของนิสา กวินภพไปที่บ้านเช่าพร้อมของกินของเล่นมากมายอีกตามเคย ซึ่งพอเห็น นิสาก็ทำหน้ามุ่ย

“ทำแบบนี้ลูกจะเคยตัวนะคะ แล้วก็จะอยากได้โน่นได้นี่ไม่มีที่สิ้นสุด” เธอตำหนิเขาเสียงเบาเมื่ออยู่ในครัวกันสองคน ส่วนลูกเล่นของเล่นอยู่ที่ห้องรับแขก

“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ลูกอยากได้ก็ซื้อให้ไปสิ”

“ฉันเลี้ยงของฉันมาให้ลูกรู้จักพอเพียง แต่คุณกำลังจะทำให้แกเสียนิสัย”

“ผมก็แค่อยากชดเชยให้ลูก”

“แต่ไม่ใช่ด้วยสิ่งของนะคะ”

กวินภพทำหน้าเซ็ง แต่ก็ไม่เถียงเพื่อเอาชนะคะคาน อย่างไรเสีย เธอก็เลี้ยงลูกมาเองคนเดียว และเขาก็เห็นอยู่เต็มตาว่าลูกเป็นเด็กน่ารัก

“วันนี้ทำอะไรให้ผมกินน่ะ ผัดมาม่าหรือเปล่า”

นิสาส่ายหน้า “ฉันยังไม่ให้ลูกกินมาม่าค่ะ”

กวินภพยกนิ้วโป้งชื่นชมเธอ “เจ๋ง ลูกไม่ควรกิน แต่ผมอยากกิน”

“ให้คนที่บ้านคุณทำให้กินสิคะ”

“ผมรู้นะว่าผมเคยกินเมนูนี้ที่บ้านริมน้ำ ไม่งั้น ผมไม่เรียกหามันทุกวันแบบนั้นหรอก สงสัยผมจะติดใจรสมือคุณมาก” ตอนท้ายเขามองเธอยิ้มๆ “หรือบางทีอาจไม่ใช่แค่รสมือ”

“ทุเรศ พูดอะไรน่ะ”

“พูดความจริงไง คุณทำให้ผมทรมานทุกคืน”

“บ้า ฉันไปทำอะไรให้คุณ”

“ก็ที่เคยบอกไง ผมฝันเห็นเราสองคน...ทุกคืนเลยนะ คุณทำอะไรไว้กับผมกันแน่นิสา”

นิสาก้มหน้าลง เก็บกดทุกความรู้สึกเอาไว้ ไม่ให้เขาเห็นความอ่อนแอ อ่อนไหวที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน ตอนนี้เขาไม่ใช่เรนของเธอ แต่เขาเป็นของคนอื่น เธอไม่มีสิทธิ์มีความรู้สึกอะไรกับเขาทั้งสิ้น!

“คุณออกไปเล่นกับลูกเถอะค่ะ ฉันจะทำกับข้าว”

กวินภพพยักหน้า ทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็นึกอะไรออก “เออนี่ คุณพร้อมเมื่อไหร่ ผมจะไปจดทะเบียนรับรองบุตรกันนะ”

นิสายังไม่ทันเอ่ยอะไร ก็มีเสียงรถมาจอดหน้าบ้านเสียก่อน ตอนแรกนิสานึกว่าเป็นพลอยปภัสร์ ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นเธอก็มองเห็นเค้าความยุ่งยากได้ชัดเจนทีเดียว แต่ปรากฏว่าเป็นปฏิภาณนั่นเอง

หลังจากวันที่เขาไปส่งเธอที่เนอสเซอรี่ เขาก็อึ้งๆ ไปเมื่อรู้ว่าเธอมีลูก แต่เขาคงสืบจากเพื่อนร่วมงานมาแล้วว่าเธอมีแค่ลูก ไม่มีสามี เขาจึงเข้ามาวอแวเธออีกครั้ง และครั้งหนึ่งก็เคยดื้อมาส่งเธอกับลูกถึงบ้านด้วย แต่เธอก็ตั้งมั่นกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ยอมมีหาพ่อให้ลูกชายอีกเด็ดขาด

“ผมผ่านมาพอดี เลยแวะมาหา ซื้อขนมมาฝากคุณนิกับน้องน้ำด้วย” เขายิ้มร่ามาแต่ไกล แล้วก็ชะงักไปเมื่อเห็นรถหรูจอดอยู่ในบริเวณบ้าน แล้วก็ยิ่งชะงักเมื่อเห็นร่างสูงของกวินภพเดินออกมา

“คุณนิมีแขกเหรอครับ”

“ไม่ใช่แขกหรอกคุณ เป็นพ่อของเด็กน่ะ” กวินภพเดินออกมาตอบด้วยน้ำเสียงตั้งใจรวนเต็มที่ “แล้วคุณล่ะเป็นใคร”