พบกันอีกครั้ง 2
1111 Words
นิสามานั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำหลังจากออกจากห้องท่านประธานแล้ว
เธอไม่รู้เหมือนกันว่าร้องให้ด้วยความรู้สึกใดมากกว่ากัน ระหว่างดีใจที่ได้พบเขากับเสียใจที่เขาจำเธอไม่ได้ ดูสายตาของเขาสิ ว่างเปล่าเหลือเกิน
ครู่ต่อมา เธอก็ปาดน้ำตาทิ้ง สูดลมหายใจเข้าปอดยาวๆ เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง แล้วก็บอกกับตัวเองว่า เธอจะตั้งใจทำงาน งานของเธอกับเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกันโดยตรง เธอรอรับคำสั่งจากหัวหน้าอีกที เธอจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเขาเด็ดขาด!
เธอกลับไปนั่งโต๊ะและเริ่มทำงานได้ไม่กี่นาที หัวหน้าก็โทร.มาที่โต๊ะ บอกว่า กวินภพเรียกพบเธอ
“มีอะไรเหรอคะ” เธอถามหัวหน้าด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
“ไม่รู้เหมือนกัน ท่านคงอยากทำความรู้จักกับนิเพิ่มขึ้นมั้ง ท่านเป็นคนที่ใส่ใจพนักงานน่ะ”
“เอ่อ...พี่คะ ทำไมท่านประธานกลายเป็นคุณกวินภพคะ นินึกว่ายังเป็นคุณพงษ์ศักดิ์เสียอีก” ได้ที นิสาก็เอ่ยถาม
“คุณวินก็เพิ่งมาทำได้ไม่กี่วันนี่เองจ้ะ ท่านเพิ่งกลับจากเมืองนอกน่ะ ไปเถอะ อย่าให้ท่านต้องรอนาน”
นิสาสูดลมหายใจยาวๆ ตั้งสติให้มั่น แล้วเคาะประตูเบาๆ รอให้มีเสียงอนุญาตถึงเปิดเข้าไป ร่างเธอสั่นและประหม่า เมื่อสบเข้ากับดวงตาคมดำที่จับจ้องรออยู่แล้ว
“คุณกวินภพมีอะไรจะให้ดิฉันทำหรือคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้มั่นคง ไม่สั่น ไม่เครือ
“นั่งลงก่อนดีมั้ย” เขาผายมือไปที่เก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะเขา และเมื่อเธอนั่งเรียบร้อยแล้ว เขาก็เอ่ยต่อ “ผมอ่านประวัติคุณแล้ว...คุณอยู่ฝั่งธน”
“ค่ะ ใช่”
“ผมเคยไปแถวนั้นครั้งหนึ่งนะ”
นิสาเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนจะหรี่ลงเป็นปกติ แล้วพยักหน้า “ค่ะ”
“จำได้ว่าเคยไปทานอาหารร้านอร่อยอยู่ร้านหนึ่ง”
หญิงสาวมองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าเขาต้องการสื่ออะไร กวินภพยิ้มเมื่อเห็นสายตาเธอ
“แต่มันไกลจากที่นี่มากเลย คุณไม่ลองหาที่พักใกล้ๆ ล่ะ จะได้สะดวก หาคอนโดเส้นรถไฟฟ้าก็ได้”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ แต่อยู่ที่นั่น ดิฉันก็สะดวกดี”
“สะดวกได้ไงล่ะ คุณต้องตื่นเช้ากว่าอยู่ใกล้ๆ นี่ สิ่งที่ผมจะบอกก็คือ ทางบริษัทเรามีคอนโดสำหรับพนักงานนะ ถ้าคุณอยากมาพักก็ติดต่อฝ่ายบุคคล แจ้งไปที่เขาได้เลย”
“ขอบคุณค่ะ” เธอยกมือไหว้เขา แล้วก็แอบมองใบหน้าเขาให้สมกับความคิดถึง ทุกอย่างบนใบหน้าของเขายังเหมือนเดิม ตาคู่นั้นที่เธอเคยมองสบ จมูกและปากที่เธอเคยประทับจูบและเคยจูบเธอมาแล้ว เว้นก็แต่แววตาที่ว่างเปล่ายิ่งนัก
“เราเคยเจอกันมาก่อนใช่มั้ย นิสา” อยู่ๆ กวินภพก็เอ่ยประโยคนั้นออกมา
“ไม่น่าจะเคยนะคะ ดิฉันเพิ่งมาที่สาขาใหญ่เป็นครั้งแรก ถ้าคุณกวินภพไม่มีธุระเรื่องงาน ดิฉันขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ” พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นเดินจากมา
“แต่ผมมั่นใจว่าเราต้องเคยเจอกันมาก่อน” เขาพูดไล่หลัง นิสาหันไปยิ้มขื่น
“ไม่เคยค่ะ”
เธอออกไปแล้ว แต่กวินภพยังนั่งอยู่ในท่าเดิม ไม่จริง เขาต้องเคยเจอเธอมาก่อน เขาคุ้นยิ้ม คุ้นท่าเดินของเธอมาก ไหนจะตอนกอดเธอเพื่อปลอบเรื่องฟ้าร้องฟ้าแลบนั่นอีกล่ะ
ตอนเที่ยง นิสาออกไปทานข้าวกับเพื่อนร่วมงาน โดยต้องอาศัยลิฟต์เพื่อลงไปที่ร้านอาหารชั้นล่าง
ประตูลิฟต์เปิดออก หญิงสาวแสนสวยในชุดแต่งกายทันสมัยคนหนึ่งก้าวออกมา ตอนแรกนิสาไม่เห็น เพราะยืนอยู่ด้านหลังพนักงานคนอื่นๆ แต่เห็นหลายคนยกมือไหว้และทักทายเธอ จึงหันไปมองบ้าง
“คุณมิ้น!” นิสาหลุดชื่อนั้นออกมา แล้วรีบหันหน้าหนี ซ่อนตัวเองจากอีกฝ่ายทันที
มิ้นหรือพลอยปภัสร์ ผู้หญิงที่ตามไปเจอ ‘เรน’ ที่บ้านของเธอ ผู้หญิงที่เป็นคู่หมั้นของเขา!
“คู่หมั้นบอส สวยมั้ยพี่นิ” พนักงานคนหนึ่งถามเมื่อเข้าไปในลิฟต์ด้วยกันแล้ว
“คนเมื่อกี้เหรอ สวย สวยมาก ดูเหมาะกันมากเลย”
“ไม่สวยอย่างเดียวนะ เป็นคนดี น่ารักมากด้วย ไม่นานคงมีข่าวดี”
นิสาเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
พลอยปภัสร์เคาะประตูห้องแล้วก็ผลักเข้าไปเลย ไม่ได้รอให้คนข้างในอนุญาต
“พี่วิน ไปกินข้าวกันค่ะ” เธอเอ่ยเสียงสดใส
“จ้ะ” กวินภพเงยหน้าจากงานขึ้นมาส่งยิ้มให้เธอ แต่อะไรบางอย่างในสีหน้าของเขาก็ทำให้เธอสะดุดใจ
“สีหน้าพี่ดูเครียดๆ มีอะไรหรือเปล่าคะ งานมีปัญหาเหรอคะ”
“เปล่าหรอก แต่พี่...รู้สึกแปลกๆ”
“แปลกยังไงคะ ไม่สบายหรือเปล่า” หญิงสาวเดินเข้าไปใช้หลังมือแตะหน้าผากเขาเพื่อวัดไข้ “ตัวไม่ร้อนนี่นา ว่าไงคะ เป็นอะไรไปคะ”
“มิ้นจำได้มั้ยที่พี่เคยบอกว่าพี่มักจะฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งบ่อยๆ”
“จำได้ค่ะ ฝันเห็นอีกแล้วเหรอคะ”
“ไม่ใช่แค่ฝัน แต่วันนี้เหมือนพี่จะได้เจอเขา”
พลอยปภัสร์เลิกคิ้ว “เจอ? ก็ไหนพี่บอกมิ้นว่าในฝันไม่เห็นหน้าเขาไงคะ”
“นั่นละที่พี่แปลกใจ แต่พอพี่เห็นผู้หญิงคนนี้ พี่กลับนึกถึงผู้หญิงที่อยู่ในฝัน เพราะพี่คุ้นกับเขามาก คุ้นไปหมด ทั้งรอยยิ้ม ทั้งท่าเดิน และอะไรอีกหลายอย่าง แต่เธอบอกว่า เธอกับพี่ไม่เคยเจอกันมาก่อน”
พลอยปภัสร์ชะงักไป สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดระแวงบางอย่าง “แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะ พี่เจอเขาที่ไหน”
“เขาย้ายมาจากสาขาฝั่งธน เพิ่งมาทำงานที่นี่วันแรก”
หญิงสาวพยักหน้ารับทราบ “แล้วพี่คิดว่าเขาเป็นใครเหรอคะ”
กวินภพส่ายหน้าไปมา “พี่ไม่รู้...พี่ไม่รู้จริงๆ”
“ถ้าอย่างนั้นหยุดคิดดีกว่านะคะ บางทีอาจไม่มีอะไรเลย พี่อาจจะแค่เคยเห็นเธอผ่านตามาบ้างก็เท่านั้น...ไปทานข้าวกันนะคะ มิ้นหิวแล้ว”
ตลอดเวลาที่ออกไปทานอาหารที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง พลอยปภัสร์ลอบสังเกตคู่หมั้น พลางก็ใช้ความคิดอย่างหนักไปด้วย
- Writer
