รสรักเจ้าสาวสลัม

คิดถึงผมด้วยนะ

"เรื่องเดิมๆ แหละครับ อยากให้ผมแต่งงานกับยายบ้าที่ไหนไม่รู้ แค่ได้ยินชื่อก็ไม่ถูกชะตาแล้ว"

คราวนี้ทุกคนหัวเราะเบาๆ ก่อนกวินภพจะเอ่ยขึ้น

"อคติเกินไปหรือเปล่า"

"ไม่เกินไปหรอก เคยแอบไปดูหน้ามาแล้วด้วย ไม่ไหวทั้งชื่อทั้งหน้า ไม่เหมือนคู่หมั้นนาย ชื่อก็เพราะ สวยก็สวย"

พูดถึงตรงนี้ กวินภพก็ยิ้มกว้าง "ไม่พอ ยังนิสัยดี น่ารักมากด้วย"

"ขออนุญาตเตะด้วยความหมั่นไส้ได้มั้ยวะ" การันต์ทำท่าง้างเท้า "ว่าแต่เมื่อกี้ นิสานี่ใครวะ ไม่เคยได้ยินมาก่อน"

"เขาเป็นพนักงานที่บริษัทฉัน ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับเขามาก แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน"

"อ้าว ก็บอกเองว่าเจอที่ออฟฟิศ"

"ไม่ใช่เว้ย เขาเพิ่งย้ายมาจากสาขาฝั่งธน ฉันเพิ่งได้เจอเขาวันนี้ครั้งแรก"

"แน่ะ ฉันจะฟ้องมิ้น ว่าแกคุ้นๆ กับพนักงานคนใหม่ ซึ่งฉันเดาได้ว่าสวย แค่ได้ยินชื่อก็รู้แล้วว่าสวย" การันต์ชี้หน้าเขาแบบไม่จริงจัง กวินภพทำท่าง้างเท้าจะเตะเขากลับ

"ไอ้นี่ เว่อร์ตลอด"

แล้วทุกคนในที่นั้นก็หัวเราะเบาๆ และไม่มีใครพูดถึงเรื่องนิสาอีกเลย

แต่คืนนั้นกวินภพก็ฝันเห็นเหตุการณ์เดิมๆ เพียงแต่คราวนี้ ภาพของหญิงสาวในอ้อมกอดชัดเจนขึ้นว่าเป็นนิสา

เช้าวันต่อมา นิสาไม่ไปทำงาน เธอไปส่งลูกที่โรงเรียนแล้วก็กลับเข้าบ้าน หางานในอินเตอร์เน็ตและสมัครไปสองสามที่

เมื่ออยู่คนเดียว ความทรงจำเก่าๆ ระหว่างเธอกับเรน ก็หวนกลับมาหาอีกครั้ง เธอจำมันได้ทุกฉากทุกตอน

เช้าวันแรก หลังจากที่เธอกับเขาเผลอมีอะไรกัน เธอจำได้ว่ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ

'อุ๊ย'

เธอหันไปมองก็พบเข้ากับดวงตาเป็นประกายระยับกับรอยยิ้มมุมปาก เธอรีบหันหลังกลับโดยเร็วด้วยความอาย ทั้งอายทั้งละอายที่ตัวเองกลายเป็นหญิงใจง่าย ยอมมีอะไรกับผู้ชายที่พบกันเพียงวันเดียว แถมยังไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อเขาด้วยซ้ำ!

'ตื่นแล้วก็หันมาคุยกันหน่อย นิสา' เสียงของเขาอ่อนโยนยิ่งนัก

หญิงสาวยังคงนอนนิ่ง เขาจึงเป็นคนกระเถิบเข้าหาเธอด้วยร่างอันเปล่าเปลือยของตน

'คุณคิดอะไรอยู่หรือ' เขาถามขึ้นอีก วาดแขนแข็งแรงลงบนเอวอ่อนของเธอ

'ปล่อยเถอะค่ะ' เธอขยับตัวจะลงจากเตียง แต่เขายังคงรั้งเธอเอาไว้

'ยังมืดอยู่เลย จะรีบไปไหน' เสียงเขานุ่มและสั่นพร่า มือไม้เริ่มส่ายเปะปะไปตามตัวเธอ เธอขนลุกซู่ ใจเต้นแรงอีกครั้ง แต่พยายามจะไม่รู้สึกอะไร สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังสร้างความตระหนกและสับสนให้เธออยู่ เธอยังไม่พร้อมจะเจอกับมันอีก 'อยู่กับผมก่อนนะ'

'ไม่เอา จะไปทำงาน'

'ยังไม่ให้ไป' เขาพูดพลางรัดอ้อมกอดให้แน่นเข้าแล้วเอ่ย ‘ผมจำอะไรไม่ได้ก็ได้นะ ผมจะอยู่กับคุณตลอดไป'

'อุ๊ย ได้ยังไงคะ'

'ได้สิ ผมจะหางานทำ งานที่ไม่ต้องใช้หลักฐานอะไรน่ะ แถวนี้น่าจะมีบ้าง จะได้แบ่งเบาภาระคุณ'

'ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณกลับไปหาครอบครัวของคุณดีกว่า คุณอาจจะมีครอบครัวอยู่แล้วนะคะเรน ไม่ต้องมารับผิดชอบฉันหรอกค่ะ'

'ไม่ได้สิ คุณเป็นคนให้ชีวิตผม และตอนนี้ก็เป็นเมียผมด้วย'

'วันนี้อาจมีคนมารับตัวคุณกลับไป พาคุณไปรักษา คุณก็จะลืมฉัน ลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

'ไม่ ผมจะไม่ลืม คุณก็ห้ามลืมเหมือนกัน' เขาพูดอย่างคนเอาแต่ใจตัวเอง ก่อนจะก้มหน้าลงมาปิดปากเธอด้วยปากของเขา พาร่างตัวเองเข้ามาแนบชิดร่างเธอ ร่างกายเขาและส่วนนั้นของเขาเสียดสีกับของเธอ มือของเขาเลื่อนลงไปที่หน้าอกของเธอและบีบเคล้นอย่างต้องการปลุกอารมณ์อีกครั้ง

'อย่านะ เรน พอได้แล้ว เดี๋ยวฉันไปทำงานสายนะ' เธอร้องห้ามด้วยเสียงสั่นพร่า ใจละลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟ และเธอก็เกลียดตัวเองยิ่งนักที่พออยู่ใกล้ชิดเขา พอเขาแตะเนื้อต้องตัวเข้าหน่อยก็อ่อนระทวยแล้ว เขาชะงักไปอย่างคิดได้

'เดี๋ยวผมทำกับข้าวเอง คุณไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เดินไหวหรือเปล่า' ตอนท้ายเขาก้มหน้ามายั่วยิ้ม เธอหน้าร้อนซู่ แล้วรีบลุกขึ้นเดินออกจากห้องทันที เพื่ออาบน้ำและเตรียมตัวไปทำงาน ระหว่างนั้นก็รับรู้ว่าเขาเข้าครัว มีเสียงกุกๆ กักๆ และมีกลิ่นอาหารลอยออกมาจากที่นั่น

เมื่อเธอกลับออกมาในชุดทำงาน ก็พบว่าอาหารถูกวางบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว

'ไม่รู้ทานได้หรือเปล่านะ' พ่อครัวเอ่ยเสียงไม่มั่นใจนัก ขณะทรุดกายลงนั่งตรงข้ามเธอ

เธอตักอาหารซึ่งเป็นผัดผักขึ้นมาชิม แล้วก็ยิ้มแห้งๆ 'มันเค็มไปนิดน่ะ'

เขาเองก็ยิ้มแห้งๆ เหมือนกัน 'เดี๋ยวเย็นนี้ผมแก้ตัวใหม่นะ'

'เอ่อ ฉันว่าอย่าดีกว่า เดี๋ยวฉันจัดการเอง...แต่ยังไงก็ขอบคุณคุณมากนะ ที่พยายามจะทำ'

เขาชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมาหาแล้วยื่นแก้มให้เธอ 'ขอรางวัลด้วยครับ'

'เรน ไม่เอาสิ' แก้มเธอร้อนผ่าวไปหมด

'ขอรางวัลด้วยครับ' เขาเน้นย้ำคำเดิม และท่าทางจะไม่ยอมง่ายๆ ถ้าหากว่าเธอไม่ยอมหอมแก้มเขาเสียที เธอพยายามฝืนความเขิน แล้วยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มเขาหนึ่งครั้ง แต่พอจะผลักออก เขากลับรั้งใบหน้าเธอเอาไว้แล้วหอมแก้มเธอทั้งสองข้าง ตบท้ายด้วยการจุ๊บที่ริมฝีปาก

'คิดถึงผมด้วยนะ'

ความคิดของนิสาสะดุดไป เมื่อมีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอมองเลขหมายนั้นอย่างชั่งใจ แล้วก็ตัดสินใจกดรับ เผื่อว่าจะเป็นบริษัทที่เธอสมัครงานโทร.มา แต่ก็พบว่าตัวเองคิดผิด

"ผมยังไม่ได้เซ็นอนุมัติ คุณยังเป็นพนักงานของผมอยู่" เสียงเกรี้ยวกราดของกวินภพแล่นมาตามสาย

"ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนเซ็นด้วยนะคะ"

"คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม...แต่งตัวมาทำงานเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อย่างนั้น ผมจะไปรับคุณที่บ้านด้วยตัวผมเอง!" พูดจบเขาก็ตัดสายทิ้งไป หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจยาวๆ ด้วยความลำบากใจ สักครู่จึงตัดสินใจลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้าน