พบกันอีกครั้ง 3
1484 Words
เลิกงานแล้ว นิสารีบเร่งออกจากที่ทำงาน เพราะใจนั้นห่วง คิดถึงลูกและเกรงใจป้าข้างบ้าน แม้ว่าจะจ้างแกก็เถอะ เกรงใจอยู่ดี
ออกจากตึก เธอก็เดินไปขึ้นรถไฟฟ้า แต่จังหวะจะก้าวขึ้นบันไดรถไฟฟ้านั่นเอง ก็มีเสียงแตรรถบีบเหมือนเรียกเธอ จึงหันไปมองตามสัญชาตญาณ เมื่อประตูกระจกเลื่อนลง ใบหน้าสะสวยของพลอยปภัสร์ก็โผล่มาให้เห็น
“คุณมิ้น”
“ขึ้นรถสิคะ เดี๋ยวมิ้นไปส่ง”
“เอ่อ...แต่ว่า...”
“เร็วเถอะค่ะออกช้ากว่านี้ รถจะติด ถึงบ้านคุณนิช้าไม่รู้ด้วยนะ”
นิสามองซ้ายมองขวา แน่ใจว่าไม่มีคนในบริษัทเห็น จึงยอมก้าวขึ้นรถ
“มิ้นเซอร์ไพร้ส์มากเลยที่เจอคุณนิที่นี่” เจ้าของรถเอ่ยขึ้นก่อนเมื่อรถแล่นมาได้สักพัก
“นิก็เซอร์ไพร้ส์มากค่ะ ไม่คิดว่าจะเจอคุณวิน นิไม่รู้ว่านี่เป็นบริษัทของเขา ถ้านิรู้ นิจะไม่มาที่นี่...”
“ก็ไม่แปลกที่จะไม่รู้ค่ะ พี่วินอยู่เมืองนอกตั้งแต่เด็ก พอกลับเมืองไทยก็เกิดเรื่องนั้นขึ้น แล้วมิ้นก็พาพี่วินไปเมืองนอกอีก เพิ่งกลับมาได้สองอาทิตย์เองค่ะ...ไม่ต้องซีเรียสนะคะ มิ้นไม่ได้โทษคุณนินะ”
“แต่เหมือนนิรักษาสัญญาไม่ได้ว่าจะไม่เข้ามาในชีวิตของเขา”
ใช่ วันที่พลอยปภัสร์ไปรับตัวเขากลับ พลอยปภัสร์ขอคำสัญญาจากเธอข้อหนึ่ง นั่นคือ อย่าพยายามติดต่อหาเขา
‘มิ้นจะพาพี่วินไปรักษา เรียกความทรงจำของเขากลับมา ส่วนความทรงจำช่วงที่มีคุณนิอาจหายไป หวังว่าคุณนิจะไม่โกรธหรือเสียใจนะคะ’
‘ไม่หรอกค่ะ นิดีใจเสียอีกถ้าเขาจะจำทุกอย่างได้’
‘ถ้าอย่างนั้น อย่าหาว่ามิ้นใจร้ายนะคะ มิ้นรบกวนคุณนิอย่าพยายามตามหาเขา หรือกลับเข้าไปในชีวิตเขาได้มั้ยคะ มิ้นกลัวพี่วินจะสับสน แล้วอาการเขาจะยิ่งแย่น่ะค่ะ’
‘ไม่ต้องห่วงนะคะ นิจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด’
“แต่ก็ยังรักษาสัญญาทันนี่คะ” เสียงพลอยปภัสร์ดังขึ้นอีก “แค่เจอคุณวันแรก พี่วินก็บอกว่าคุ้นคุณ เหมือนเคยเจอคุณมาก่อน ถ้าต้องเจอกันทุกวัน มิ้นกลัวว่าพี่วินจะอาการแย่ลง”
“ค่ะ...นิจะลาออก ไม่มาทำงานที่นี่แล้ว”
“ขอบคุณนะคะที่เข้าใจ มิ้นรักพี่วินมาก มิ้นไม่อยากเห็นพี่วินต้องนั่งปวดหัวกับการพยายามปะติดปะต่อเรื่องของคุณ มิ้นจะตอบแทนน้ำใจคุณด้วยการให้คุณไปทำงานที่บริษัทของมิ้นค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ นิหางานใหม่เองได้ค่ะ” นิสารีบปฏิเสธ เธอไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณและไม่อยากเกี่ยวข้องกับพลอยปภัสร์ รวมถึงกวินภพด้วย
“ไม่ได้สิคะ คุณนิเป็นคนดี มีน้ำใจกับมิ้น ยังไงมิ้นก็ต้องตอบแทนค่ะ”
ลงจากรถของพลอยปภัสร์วันนั้น นิสาเดินร้องไห้เข้าบ้าน ร้องไห้เหมือนใจจะขาดลงตรงนั้น แต่เมื่อเห็นหน้าลูก ได้กอดเขา หอมแก้มเขา จิตใจของเธอก็มีพลังขึ้นมาท่วมท้น
“ลาออก! นี่มันอะไรน่ะ นิสา” เสียงอุทานนั่นเป็นของกวินภพ
หลังจากเธอขอร้องให้หัวหน้ายอมเซ็นใบอนุญาตแล้ว หัวหน้าผู้ไม่อยากให้เธอออก ก็เอาจดหมายไปยื่นให้กวินภพ ด้วยหวังว่าอำนาจของเจ้าของบริษัทจะสามารถรั้งหญิงสาวเอาไว้ได้
“ดิฉันแจ้งเหตุผลให้จดหมายแล้วนะคะ”
“ผมเห็นแล้ว แต่ผมไม่เชื่อ”
“เอ๊ะ!”
กวินภพโน้มตัวลงมา ยื่นหน้าเขามาใกล้เธอ “บอกผมมา คุณหนีอะไรกันแน่”
นิสาเผลอมองใบหน้าเขานิ่งนาน เพื่อจดจำเขาเอาไว้ เพราะนับจากนี้ เธอจะไม่ได้พบหน้าเขาอีกแล้ว “ดิฉัน...ไม่ได้...หนี”
“ผมไม่อนุมัติ”
“แต่คุณไม่มีสิทธิ์รั้งดิฉันไว้ ถ้าดิฉันต้องการจะลาออกนะคะ”
จบคำพูดของเธอ ปากของเธอก็ถูกประกบลงมา นิสาเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด ไม่คิดว่าเขาจะจู่โจมแบบนี้ นี่เขาทำบ้าอะไร!
อย่างไรก็ตาม สัมผัสที่คุ้นเคยจากเขา ก็ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงด้วยความอบอุ่น เคลิบเคลิ้มอย่างยากจะห้ามใจ และจูบนี้ก็ทำให้เธอรู้ว่าที่ผ่านมา เธอคิดถึงเขา คิดถึงรอยจูบนี้มากเพียงไหน
ครู่ต่อมา กวินภพก็ถอนปากออก แล้วเอ่ยชิดริมฝีปากของเธอ “เราเคยจูบกันมาก่อนใช่ไหม”
“นี่มุกจีบสาวของคุณเหรอคะ ตลกสิ้นดี” เธอตั้งสติได้ก็ผุดลุกขึ้น แล้วถอยออกจากเก้าอี้
“ตอบมาสิว่าใช่หรือไม่ใช่” เขาเองก็ลุกขึ้นเช่นกัน นิสาส่ายหน้า มองเขาด้วยแววตาเยาะๆ
“ไม่น่าเชื่อ คนอย่างลูกชายท่านประธานจะเข้าหาผู้หญิงด้วยวิธีที่ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษแบบนี้” พูดจบเธอก็หมุนตัวทำท่าจะเดินออกจากห้องของเขา
“ไม่ใช่แค่จูบ แต่เราเคยทำมากกว่านั้นใช่ไหม” เสียงของเขาดังตามหลังมา
“ไม่เคยค่ะ”
“ถ้างั้นมาพิสูจน์กันหน่อยไหม” พูดจบเขาก็เคลื่อนตัวเข้าใกล้ คงด้วยอยากพิสูจน์จึงหลงลืมความสมควรไม่สมควร เขาสวมกอดเธอเอาไว้
“ปล่อยดิฉันนะ คุณกวินภพ” นิสาร้องห้ามเสียงที่เต็มไปด้วยความหวั่นไหวจากภายใน เนื้อตัวเธอสั่นน้อยๆ ภาพที่เธอกับเขาหลอมร่างเป็นหนึ่งเดียวในบ้านหลังนั้นผ่านเข้ามาในความคิด และเธอก็คิดถึงมันเหลือเกิน
“ตอบมาสิ” เขาพูดอยู่ริมหูขาวสะอ้าน “ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ร่างกายผมไม่เคยตื่นตัวขนาดนี้มาก่อน”
นิสาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล “ปล่อย”
“นิสา...ตอบผมมา” เสียงเขาสั่นพร่า
หญิงสาวส่ายหน้า พยายามแกะแขนเขาออก “ปล่อยดิฉัน อย่าทำแบบนี้”
“บอกผมหน่อย เราเคยรักกันใช่ไหม”
“ไม่เคยค่ะ” เธอตอบกลับอย่างรวดเร็ว “คุณรักกับคุณมิ้น และกำลังจะแต่งงานกัน ได้โปรด ปล่อยดิฉัน”
กวินภพเหมือนคนหูอื้อตาลาย เขาไม่ได้ยินประโยคนั้นเสียแล้ว เขาได้ยินแต่เสียงปรารถนาในหัวใจและร่างกายตัวเองที่ตอนนี้มันแข็งขึงเต็มที เขาพลิกหน้าเธอให้กลับไปเผชิญหน้าเขา แล้วก้มลงจูบปากเธอทันที ดึงร่างเธอเข้ามาชิดร่างแกร่งของตน
นิสาพยายามบ่ายหน้าหนีการปลุกเร้านั่น แต่ไร้ผล เพราะร่างกายเธอดันตอบสนองเขาเสียนี่ ก็เธอคิดถึงเขาจนแทบคลั่งนี่นา เธอเหมือนคนที่เดินอยู่ท่ามกลางทะเลทรายมาตลอดสี่ปี หิวกระหาย แต่ไม่เคยได้ดื่มกินน้ำสักหยด มาวันนี้ จู่ๆ ก็ได้พบแหล่งน้ำที่รอคอยมาเนิ่นนาน
กวินภพถอนปากออกจากปากเธอ แล้วซุกไซ้ไปที่ซอกคอหอมกรุ่น
“คอนี้ผมเคยหอมมาก่อน ผมคุ้นกลิ่นคุณด้วย” เขาพึมพำ
ร่างกายนิสาต้านทานเขาไม่ไหวอีกต่อไป อ้อมกอดนี้ไม่ใช่หรือที่เธอโหยหา ร่างร่างนี้ไม่ใช่หรือที่เธออยากกอดอยากหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเขาทุกเมื่อเชื่อวัน
“อืม...” เธอครางเสียงแผ่วเบา
เสียงโทรศัพท์มือถือของกวินภพดังขัดจังหวะวาบหวาม ทั้งคู่สะดุ้ง แล้วต่างฝ่ายต่างก็ผละออกจากกันเหมือนถูกผลัก นิสารีบจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเดินแกมวิ่งออกจากห้องในที่สุด กวินภพได้แต่มองตามเธอด้วยความเสียดาย
กลับถึงบ้านเย็นนั้น กวินภพก็เล่าเรื่องของนิสาให้พ่อกับแม่ฟัง และตบท้ายว่าเขาคุ้นเคยกับเธอมากๆ ซึ่งพ่อกับแม่ก็ได้แต่มองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ
"นิสางั้นหรือ พ่อกับแม่ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย ลูกเคยไปเจอเธอที่ไหนกัน"
"ผมไม่รู้ครับ รู้แต่คุ้น คุ้นมาก"
"ชื่อกิ๊กนายหรือเปล่าวะ" เสียงทักของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินเข้ามาในห้องนั้น เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่พอๆ กับกวินภพ เค้าหน้ามีบางส่วนที่คล้ายกัน
เขาคือ การันต์ ลูกพี่ลูกน้องของกวินภพนั่นเอง
"วันนี้รันต์แวะมาหาลุงกับป้าได้ ลมอะไรหอบมาจ๊ะ" พิสมัยทักด้วยความดีใจ "เดี๋ยวอยู่กินข้าวด้วยกันนะ"
"ครับ ผมตั้งใจมาขอข้าวกินเลยแหละครับ" เขาทำหน้าเบื่อหน่าย
"ทะเลาะกับแม่อีกแล้วสิ" กวินภพทัก
"เออดิ"
"คราวนี้เรื่องอะไรล่ะ" พงษ์ศักดิ์เป็นคนถาม
- Writer
