รสรักเจ้าสาวสลัม

ผู้ชายในสายฝน 3

หม้อหุงข้าวดีดพอดีตอนที่เขาก้าวออกจากห้องน้ำในชุดที่เธอซื้อให้ ซึ่งเธอก็เลือกไซส์ไม่ผิดพลาด

หน้าตาของเขาดูสดใสขึ้นมาก

‘ทำอะไรกินน่ะ หอมมากเลยคุณ’

‘รออีกแป๊บหนึ่งนะ ข้าวเพิ่งดีดเอง เดี๋ยวฉันจะอาบน้ำบ้าง ไม่เกินสิบนาที อ้อ หรือถ้าหิวจนทนไม่ไหว ในตู้เย็นมีนมมีผลไม้นะ รองท้องไปก่อน’ พูดจบเธอก็วิ่งตื๋อเข้าห้อง

และใช้เวลาไม่เกินสิบนาทีอย่างที่บอก เธอก็อาบน้ำเรียบร้อยอยู่ในชุดนอนตัวหลวมโพรกพรากเพรก แต่เธอไม่เห็นเขาอยู่ในบ้าน

‘อ้าว หายไปไหน คุณ...คุณ...อยู่ไหน’ ร้องหาพลางเดินออกไปหน้าบ้าน ก็พบว่าเขากำลังตากเสื้อผ้า ซึ่งก่อนหน้านี้เธอเอาลงเครื่องไว้ มีทั้งเสื้อผ้าเก่าๆ ของพ่อ ของเธอ รวมถึงกางเกงชั้นในด้วย ซึ่งตอนนี้มันก็อยู่ในมือเขา เธอหน้าแดง รีบวิ่งไปหยิบออกอย่างรวดเร็ว ‘ทำอะไรน่ะ’

‘ผมอยากช่วยคุณบ้าง’

‘ช่วยได้ แต่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอก แล้วคืนนี้ฝนคงตกอีก เดี๋ยวยกราวเข้าไปตากลมข้างในดีกว่า’

ช่วยกันยกราวตากผ้าเข้าไปข้างในบ้านเรียบร้อยแล้ว เธอก็เพิ่งสังเกตว่าการตากผ้าของเขานั้นเรียกได้ว่า ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย ไม่มีการสลัดผ้าให้ความยับคลาย แถมยังตากสะเปะสะปะไปหมด อันแสดงว่าเขาไม่เคยทำงานพวกนี้มาก่อน เธอจึงสอนเขาให้ทำใหม่ ซึ่งเขาก็ตั้งใจทำอย่างดี เสร็จเรียบร้อยแล้วก็ชวนกันมาทานข้าว

บนโต๊ะญี่ปุ่นซึ่งเป็นโต๊ะทานข้าว นอกจากไข่เจียว น้ำพริกและผักสดสีน่ากินแล้ว ยังมีอาหารบางอย่างที่ชายหนุ่มไม่แน่ใจอีกด้วย

‘อะไรน่ะ’

‘กะเพราปลากระป๋อง ไม่เคยกินล่ะสิ’ เธอว่าพลางตักข้าวใส่จาน แล้วยื่นให้เขา

‘มันทำได้ด้วยเหรอ กินได้จริงๆ เหรอ’

‘ฉันกินมาตั้งนานก็ไม่เห็นเป็นอะไร ลองชิมสิ’ ไม่พูดเปล่า เธอใช้ช้อนกลางตักมันใส่จานข้าวเขาด้วย ชายหนุ่มลังเลในตอนแรก แต่ด้วยความหิว จึงยอมชิม เพียงคำแรกที่กลืนลงท้อง เขาก็เบิกตาโต

‘มันอร่อยจริงๆ ด้วย อร่อยมากด้วยเหอะ ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าปลากระป๋องเอามาผัดกะเพราได้ด้วย’

เธอจัดที่นอนให้เขาตรงจุดที่เขานอนเมื่อคืนก่อน แล้วตัวเองก็เข้าห้อง ปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อย จากนั้นจึงเข้าไปเช็คความคืบหน้าที่มูลนิธิฯ

ทันใดนั้นเอง ฟ้าก็ร้องครืนใหญ่ ไฟดับพรึ่บ เธอหวีดร้องด้วยความตกใจ ลุกพรวดจากเตียงไปยืนกลางห้อง

‘นิสา เป็นอะไรหรือเปล่า’ เสียงของเรนดังขึ้นก่อนเสียงเคาะประตูจะตามมาเบาๆ

เธอตัวสั่น เพราะกลัวฟ้าร้องฟ้าแลบมาแต่ไหนแต่ไร เนื่องจากตอนเด็กเคยถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวตอนที่ฝนฟ้าคะนอง ความกลัวจึงฝังใจ และสิ่งที่เธอทำประจำก็คือ วิ่งไปซุกตัวอยู่มุมห้อง กอดตัวเองเอาไว้จนกว่าเสียงและแสงสายฟ้าจะหายไป

‘นิสา เปิดประตูให้ผมหน่อย’ เสียงของเรนดังขึ้นอีก ระหว่างนั้นท้องฟ้าก็คำรามติดต่อกันบวกกับความตกใจและความกลัว ทำให้เธอไม่ได้ยินเสียงของเขา เธอทรุดกายลงนั่ง ซุกหน้าลงกับเข่าและยกมือปิดหู ครู่ต่อมาก็รู้สึกว่ามีมืออุ่นๆ วางลงบนแผ่นหลัง

‘ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง’

เธอพยักหน้าทั้งที่หลับตา พึมพำออกมา ‘ขอบคุณค่ะ’

‘คุณง่วงหรือยัง’ เขาถามเสียงดังแข่งกับเสียงฝน

‘ง่วงก็ไม่กล้านอน’ เธอลืมตามาตอบ

‘นอนให้หลับ จะได้ไม่ต้องได้ยินเสียงฟ้าร้อง ไม่ต้องเห็นฟ้าแลบไง’

‘แล้วใครจะไปหลับลง’

‘ถ้าคุณอยากนอน ผมจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าคุณจะหลับ โอเคมั้ย’

‘ไม่เอาอ่ะ พอฉันหลับคุณก็ออกไปอยู่ดี’ เธอส่ายหน้าทำท่างอแงเหมือนเด็ก ‘ทางที่ดี ไม่ต้องนอนดีกว่า นั่งอยู่งี้แหละ’

‘ถ้าไม่นอนจะมีแรงที่ไหนไปทำงานเล่า เอางี้...ผมสัญญานะว่าจะไม่ทิ้งคุณไปไหน จะนั่งเป็นเพื่อนจนถึงเช้าเลย โอเคมะ’

‘ไม่โอเค แบบนั้นคุณก็ไม่ได้นอนน่ะสิ ไม่เป็นไร อยู่งี้แหละ เดี๋ยวฟ้าก็คงหยุดร้อง’ เธอเอ่ยอย่างมีความหวัง

‘แล้วถ้ามันไม่หยุดล่ะ’

‘มันต้องหยุดสิ จะร้องตลอดเวลาไม่ได้ ว้าย!’ ตอนท้ายเธอร้องเสียงหลงเมื่อฟ้าร้องดังก้องอีกครั้ง เบียดร่างเข้าหาเขาโดยสัญชาตญาณและกอดเขาแน่น เขาเองก็กอดเธอเอาไว้เช่นกัน ครู่ต่อมา เธอก็รู้สึกตัว จึงรีบผละออก หน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย แต่ชายหนุ่มกลับดึงรั้งร่างเธอไว้ เธอหันไปมองเขาด้วยความแปลกใจ ตอนนั้นเองที่เขาก้มหน้าลงมาหา

เธอเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าจะโดนจู่โจมแบบนี้ กว่าเธอจะตั้งสติได้ เขาก็กอดเธอไว้เต็มอ้อมกอดแล้ว

จูบของเขาอ่อนโยน คล้ายต้องการปลอบขวัญที่เธอตกใจ แต่ต่อมา มันก็เริ่มเร่าร้อนขึ้น มือของเขาเริ่มลูบไล้ไปตามเนื้อตัวเธอ สัมผัสหนักหน่วงนั้นบ่งบอกความปรารถนาของเขาได้ชัดเจนทีเดียว

“แม่ค้าบ...” เสียงเรียกของลูก ทำให้นิสาต้องดึงตัวเองออกจากภวังค์ความคิดนั่น

“ว่าไงลูก ยังไม่หลับเหรอ”

“ปวดฉี่ค้าบ แม่อุ้มหน่อย” เด็กชายอ้อน และยกแขนสองข้างเพื่อให้เธออุ้ม แต่นิสาส่ายหน้าน้อยๆ

“พี่น้ำโตแล้ว เดินเองได้แล้วค้าบ มา ลุกขึ้นลูก แม่พาไป”

คราวนี้เด็กชายไม่งอแง อาจเพราะปวดมากนั่นเอง

เข้าห้องน้ำทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว นิสาก็พาลูกเข้านอนอีกครั้ง