รสรักเจ้าสาวสลัม

ผมจะปกป้องคุณเอง

โชคดีของนิสาที่ใกล้ๆ แถวนั้นมีเนอสเซอรี่อยู่ เธอจึงพาลูกไปฝากเลี้ยงที่นั่น จากนั้นก็กลับบ้านเพื่อทำความสะอาดและจัดข้าวของที่พลอยปภัสร์หอบมาให้ให้เข้าที่เข้าทาง แล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และเริ่มต้นส่งใบสมัครงานเพิ่มเติม ไม่นาน เธอก็เผลอหลับไป แล้วเธอก็ฝัน ฝันถึง ‘เรน’ ของเธออีกแล้ว อย่างที่ฝันถึงเขาบ่อยๆ

เย็นแรกที่มีเขาครอบครองร่างกาย เมื่อกลับจากทำงานก็พบว่า บ้านดูแปลกๆ ไป

ตู้วางของจากที่เคยอยู่มุมซ้ายก็ย้ายไปอยู่ขวา แล้วมีชั้นวางของมาวางแทนที่ เก้าอี้ไม้ตัวยาวที่เธอมักลงไปนอนอ่านหนังสือ เล่นโทรศัพท์มือถือ ถูกย้ายไปอยู่อีกทาง

‘เรน คุณอยู่ไหน นี่คุณทำอะไรกับบ้านฉัน’ เธอเรียกหาตัวการ เพราะไม่มีใครแล้วที่จะทำแบบนี้

สักครู่ร่างสูงก็เดินออกมาจากส่วนของครัว เขาสวมผ้ากันเปื้อนด้วย หน้ามันย่อง ในมือเขามีตะหลิวใบหนึ่ง

‘คุณกลับมาแล้วเหรอ ผมยังทำกับข้าวไม่เสร็จเลย รออีกนิดนะ’ เขาส่งยิ้มมาให้

‘ฉันถามว่าคุณทำอะไรกับบ้านฉัน’

‘ผมอยากช่วย...ผมก็อยู่ว่างๆ อยากทำตัวมีประโยชน์บ้างน่ะ ทำไมล่ะ ไม่ดีเหรอ’ เขาย้อนถามตอนท้าย

‘ไม่ดีน่ะสิ ฉันจัดของฉันแบบนี้มาตั้งนาน ฉันชินกับแบบนี้แล้ว แล้วฉันก็หาของง่ายด้วย คุณทำแบบนี้ ฉันก็แย่สิ’

‘ผมเชื่อว่าคุณจัดแบบนี้นานแล้ว เพราะพื้นเป็นรอยเป็นคราบเลย แสดงว่าไม่มีการโยกย้ายมาหลายปี ตอนนี้ผมทำความสะอาดให้แล้ว’ เขาอวดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ

‘แถวบ้านฉัน เขาเรียกว่ายุ่ง!’ เธอว่าพลางเดินเข้าห้องนอน

‘เดี๋ยว คุณเป็นอะไรน่ะ ผมหวังดีกับคุณนะ” เขาก้าวตามมาด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ “ผมขอโทษ ถ้าผมถือวิสาสะ แต่ผมหวังดีกับคุณจริงๆ นะ’

‘โอเคค่ะ ฉันเข้าใจ แต่ต่อไปไม่ต้อง ฉันอยู่แบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว’

พูดจบเธอก็ปิดประตูห้อง

‘เดี๋ยวออกมาทานข้าวนะคุณ ผมลองทำกะเพราปลากระป๋องดูด้วย มันอร่อยมากเลยละ’

‘มั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ มาม่าเมื่อเช้าฉันยังไม่ลืมนะคุณ’

‘อ้ะ คนเราก็ต้องมีการพัฒนานะ รับรองว่าไม่เค็มแน่นอน เร็วๆ นะ ผมอยากอวดคุณแย่แล้ว’ เขาเร่งเหมือนเด็กๆ และเธอก็เผลอยิ้ม

ทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอรีบยกจานเข้าไปล้าง เรนตามไปสวมกอดเธอจากด้านหลังแล้วช่วยล้าง

‘ผมจะหางานทำ งานที่ไม่ต้องใช้หลักฐานน่ะ น่าจะพอมี’ เขากระซิบข้างหูเธอ

‘ไม่ต้องหรอกค่ะ พรุ่งนี้อาจมีญาติคุณติดต่อมาก็ได้’

‘แต่ให้ผมอยู่เฉยๆ ผมก็อยู่ไม่เป็น วันนี้ผมแอบออกไปสำรวจรอบๆ แล้ว โรงน้ำแข็งน่าสนใจ’

‘จริงเหรอ อย่างคุณจะทำได้เหรอ’ เธอหันไปมองเขาด้วยความแปลกใจ แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อแก้มชนเข้ากับปลายจมูกโด่งของเขา

‘ทำได้สิ ผมแรงเยอะแค่ไหน คุณก็รู้” เขาส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้ และเธอก็ต้องรีบเบือนหน้ากลับ

‘ปล่อยเถอะค่ะ แบบนี้ฉันล้างไม่ถนัด’

‘ไม่ถนัดก็หัดไว้’ เขายังไม่ยอมปล่อย เธอจึงดิ้นหนี แม้จะรู้สึกอบอุ่นกับอ้อมกอดนั้น แต่เธอก็ยังไม่ชินหรอกที่อยู่ๆ ก็มีคนมายืนกอดอยู่แบบนี้

เรนยอมคลายอ้อมกอด แต่ก่อนจะปล่อย เขาแตะใบหน้าเธอให้หันมาแล้วกดจูบลงไปบนเรียวปาก บดคลึงครู่หนึ่งก็ถอนริมฝีปากออก

‘คุณไปพักเถอะ เดี๋ยวผมล้างเอง’

เธอไม่อิดออด เพราะอยู่ใกล้เขาทีไร อันตรายต่อร่างกายทุกที!

เธอเดินออกมานั่งที่หน้าบ้าน ทอดสายตามองสายน้ำเบื้องหน้า ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาใกล้ค่ำ มีเสียงป้ากับลุงข้างบ้านทะเลาะกันดังแว่วออกมา มีเสียงทีวีจากบ้านอีกหลังสลับกับเสียงหัวเราะ ทำให้บรรยากาศโดยรอบไม่เงียบจนเกินไปนัก ถือเป็นความสงบเงียบอย่างที่เธอชอบ แต่ก็มีบางวูบเหมือนกันที่เธอก็รู้สึกว่ามันเงียบจนเหงา

แล้วเธอก็อดคิดถึงพ่อกับแม่ไม่ได้ ถ้าท่านทั้งสองยังอยู่ บ้านน้อยริมน้ำก็คงไม่เงียบเหงาขนาดนี้

ครู่ต่อมา เธอก็สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่ามีมืออุ่นๆ ของใครบางคนวางลงบนบ่าทั้งสองข้างแล้วบีบเบาๆ คล้ายนวดเพื่อให้เธอผ่อนคลาย เธอหันไปเงยหน้าส่งยิ้มให้เขา ก็ได้รับยิ้มกว้างๆ กลับมา นาทีนั้นหัวใจเธอก็พลอยอบอุ่น

‘ขอบคุณค่ะ’ แล้วก็หันไปมองสายน้ำเบื้องหน้าตามเดิม ส่วนมือนวดก็นวดให้ต่อ ครู่หนึ่งจึงหยุด แล้วทรุดกายลงนั่งเคียงข้างเธอ

‘คุณอยู่คนเดียวมานานแค่ไหนแล้วเหรอ นิสา’

“ก็สี่ห้าปีแล้วค่ะ ทำไมหรือ’

‘คุณอยู่มาได้ยังไง มันอันตรายมากเลย ผมเห็นมีพวกขี้ยาอยู่ตรงปากซอย พวกที่อู่ซ่อมรถก็ไม่น่าไว้ใจ’

‘พวกเขาน่ากลัว แต่ก็ไม่เคยทำร้ายฉันนะ ไม่เหมือนบางคนหรอก’ เธอทำเสียงงอนๆ เขาชะงักไปครู่หนึ่งก็เอ่ย

‘ผมขอโทษนะที่หักห้ามใจไม่ได้ คุณอยากน่ารักทำไมล่ะ’

‘คุณมันอยากจนควบคุมตัวเองไม่ได้ต่างหาก’ เธอต่อว่าเขาตรงๆ มองเขาด้วยความขัดใจ จริงอยู่ แม้ว่าเวลาอยู่ในอ้อมกอดเขา เธอจะมีความสุขก็เถอะ แต่การเริ่มต้นแบบนี้มันก็ไม่ดีอยู่ดี ‘คนพวกนั้น เป็นเพื่อนๆ ของฉันทั้งนั้นแหละค่ะ แต่ฉันก็ไม่ได้ประมาทนะ ฉันพยายามดูแลตัวเองอยู่’

‘ผมจะพาคุณออกไปจากที่นี่ ไปอยู่ที่ที่ปลอดภัยกว่านี้ให้ได้’

‘ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่เป็นไร’ เธอมองเขายิ้มๆ ‘ฉันอยู่ได้’

‘วันนี้มันอาจยังไม่มีอะไร ก็ไม่มีอะไรยืนยันว่ามันจะไม่เกิด’

‘ฉันจะระวังตัวเองค่ะ’

‘ช่วงที่ผมอยู่ที่นี่ ผมจะปกป้องคุณเอง’ เขากล่าวเสียงหนักแน่น