รสรักเจ้าสาวสลัม

ผมจะจีบคุณ!

ชายหนุ่มเพิ่มน้ำหนักตรงรอยจูบ เรียกร้องให้เธอตอบสนองเขากลับบ้าง นิสาพยายามฝืนแต่ฝืนไม่ไหวอีกต่อไป ในเมื่อเธอคิดถึงรอยจูบของเขาเหลือเกิน

กวินภพละจากปากลงมาที่ซอกคอหอมกรุ่น ซึ่งคุ้นในความรู้สึกเขาตลอดเวลา เขากดจูบเพื่อดูดซับความหอมหวานนั้นเอาไว้ จูบตรงนั้นตรงนี้จนแทบไม่เหลือพื้นที่ จากนั้นจึงเลื่อนปากขึ้นไปประกบปากเธอใหม่ มือใหญ่ไต่เปะปะไปตามเนื้อตัวเธอด้วยสัมผัสหนักหน่วง

“คุณวินคะ คุณวิน...” หญิงสาวพยายามแข็งใจเอาไว้ “ถ้าเราทำแบบนั้น เราก็ไม่ต่างจากเขาสองคนนะคะ”

กวินภพชะงักไปอย่างนึกได้ จริงสินะ เธอเป็นแฟนการันต์ และเขาก็ยังไม่ได้บอกเลิกพลอยปภัสร์อย่างเป็นทางการ แม้ว่าความรู้สึกจะหมดไปแล้วก็ตาม

“ผมขอโทษ...ผมขอโทษ...” เขาพร่ำคำนั้น

หญิงสาวถอนหายใจยาวๆ ด้วยความโล่งใจที่สามารถหยุดสถานการณ์น่าหวาดเสียวนี้ได้ เธอรีบถอยให้ห่างเขา

“ผมจะกลับไปเคลียร์เรื่องมิ้น”

“ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ”

“บางที...อาจจะมีอะไรยุ่งยากหรือรบกวนคุณกับลูกไปบ้างนะ แต่ผมจะพยายามให้กระทบกระเทือนมาถึงคุณกับลูกให้น้อยที่สุด”

“ขอบคุณค่ะ”

“แล้วคุณกับการันต์ล่ะ ตกลงกันยังไง คุณจะยังคบกับเขาต่อหรือเปล่า”

“ก็...คงแล้วแต่คุณรันต์ค่ะ” เธอไม่รู้จริงๆ ว่าการันต์จะยุติเรื่องละครเพียงแค่นี้หรือจะเล่นต่อ สิ่งที่เธอทำมา พอจะชดเชยค่าเสียหายจากการทำงานผิดพลาดได้หมดหรือยัง

เป็นคำถามที่ทำให้กวินภพขบกรามแน่น ก่อนจะพยักหน้า “โอเค ผมจะรอคำตอบ”

หญิงสาวเงยหน้ามองเขาด้วยความแปลกใจ “คะ?”

“ผมจะจีบคุณ!”

ที่หน้าบ้าน พลอยปภัสร์ยืนกำมือแน่นอยู่ในความสลัวของค่ำคืน ดวงตาคู่นั้นมีแต่ความเจ็บช้ำ เกรี้ยวโกรธและผิดหวัง

ก่อนหน้านี้ประมาณครึ่งชั่วโมง

การันต์โทร.มาเวิ่นเว้อกับเธอ ขอให้เธอออกไปหาเขา แต่เธอขี้เกียจ บวกกับอยากทำตัวเป็นคนรักที่ดีของกวินภพ จึงปฏิเสธไป แต่เขาก็ยังไม่วายส่งข้อความหา และยื่นเงื่อนไขว่าถ้าเธอไม่ไป เขาจะสารภาพเรื่องเธอกับเขาให้กวินภพรู้ เธอจึงรีบออกไป แต่พอไปถึงก็พบว่ากวินภพกำลังเข้าไปในร้าน เธอจำต้องหลบก่อน แม้ใจหนึ่งจะกลัวว่าการันต์จะเผลอพูดความลับก็ตาม แต่อีกใจก็ปลอบใจตัวเองว่า ถ้าการันต์พูดจริงก็สามารถอ้างเรื่องเมาของเขาได้ แต่ถ้าเธอเข้าไปตอนนี้ ทุกอย่างอาจจะแย่กว่าที่เป็นอยู่

เธออยู่นอกร้านและไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน เห็นแต่กวินภพถีบการันต์จนล้ม จากนั้นก็เห็นเขาโทร.หาคนขับรถเพื่อมารับการันต์ไป ส่วนตัวเขาขับรถไปอีกทาง เธอตัดสินใจขับตามเขามา แล้วก็จริงอย่างที่คิด เขามาหานิสา

พี่วินจะเล่นแบบนี้จริงๆ เหรอ

นิสาเลือกที่จะท้าทายเธอจริงๆ ใช่ไหม ทั้งๆ ที่เคยขอร้องแล้วว่าให้หายไปจากชีวิตเขาเสีย แต่ทำไมผิดคำสัญญา!

แล้วจะหาว่ามิ้นใจร้ายไม่ได้นะ!

พลอยปภัสร์รีบขยับตัว วิ่งไปขึ้นรถตัวเองที่จอดอยู่อีกฟาก เมื่อเห็นเงาสูงๆ ของกวินภพเดินออกมาที่หน้าบ้าน จากนั้นก็รีบขับออกไป พร้อมกับคิดแผนที่จะจัดการเรื่องนี้อย่างด่วนที่สุด

ตอนสายๆ ของวันต่อมาซึ่งเป็นวันหยุด พลอยปภัสร์โทร.หากวินภพ เขาไม่รับสาย จึงโทร.หาพิสมัย ก็ได้ความว่า เขายังไม่ตื่น

“ไม่ได้ไปไหนใช่มั้ยคะ”

“ไม่จ้ะ เมื่อคืนกลับดึก เหมือนจะเมามาด้วย วันนี้ก็เลยตื่นสาย...ทะเลาะกันหรือเปล่าลูก แม่รู้สึกว่าพักนี้ดูแปลกๆ”

“มิ้นไม่ได้ทะเลาะค่ะ แต่...พี่เขา...แปลกไปตั้งแต่เจอนิสา...มิ้นไม่ได้จะฟ้องนะคะ เพราะมันก็เรื่องระหว่างมิ้นกับพี่วิน แต่มิ้นไม่รู้จะปรึกษาใครแล้ว มิ้นไม่เคยคิดเลยว่าพี่วินจะเป็นไปได้ขนาดนี้ มิ้นมีอะไรสู้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เหรอคะ คุณแม่” เธอส่งเสียงสะอื้นไปตามสาย

“ใจเย็นๆ ก่อนนะลูก บางทีอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ ตาวินไม่มีวันตาต่ำไปคว้าเอาก้อนกรวดในน้ำครำมาเป็นเมียหรอกจ้ะ”

“แต่เขามีลุกด้วยกันนะคะ...ลูกคงเป็นสายใยคล้องใจพวกเขาทุกคน...” เธอร้องไห้อีก “มิ้นเป็นส่วนเกินในชีวิตพี่วินไปแล้วใช่มั้ยคะคุณแม่”

“แม่ไม่มีวันให้เป็นอย่างนั้นแน่นอน มิ้นใจเย็นๆ ก่อนนะ แม่จะคุยกับพี่เขาก่อน และแม่จะจัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุด”

“ขอบคุณนะคะ คุณแม่ มิ้นก็มีแต่คุณแม่ที่เข้าใจมิ้น”

วางสายจากพิสมัยแล้ว พลอยปภัสร์ก็ขับรถออกจากบ้าน ตรงไปยังบ้านที่นิสาพักอยู่ ซึ่งตรงนี้เธอยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจนัก อุตส่าห์มีน้ำใจ ให้บ้านอยู่ เคยจะหางานให้ทำ แค่ขอร้องไม่ให้ยุ่งกับกวินภพแค่นี้ก็ทำให้เธอไม่ได้!

“คุณมิ้น” นิสาอุทานตกใจ ขณะที่พลอยปภัสร์ยิ้มเย็น

“ทำไมต้องตกใจที่เห็นมิ้นด้วยคะ”

“ไม่ได้ตกใจค่ะ แค่แปลกใจที่คุณมิ้นไม่ได้โทร.มาบอกก่อน”

“มิ้นมาแถวนี้พอดี เลยถือโอกาสเข้ามาเลย เพราะยังไงที่นี่ก็ ‘บ้าน’ มิ้นอยู่แล้ว...”

นิสาชะงักไปเล็กน้อยกับคำนั้น แต่ก็ยังเงียบ ไม่เอ่ยอะไร

“ได้ยินใช่มั้ยคะว่าที่นี่เป็น ‘บ้าน’ มิ้น การที่มิ้นให้อยู่ชั่วคราว ไม่ได้หมายความว่าจะให้ยึดไปจากมิ้น” พลอยปภัสร์เว้นช่วงเพื่อจับไหล่ฝ่ายนั้นแล้วบีบแรงๆ จนเจ้าตัวนิ่วหน้า “ ‘บ้าน’ หนึ่งหลังควรมีเจ้าของแค่คนเดียว คุณนิเห็นด้วยมั้ยคะ”

“จริงๆ แล้วมันก็ควรเป็นอย่างนั้นค่ะ แต่ดิฉันก็เห็นหลายคนมีบ้านหลังที่สองด้วย”

พลอยปภัสร์หรี่ตามองคนพูดอย่างพิจารณา แล้วก็พยักหน้าเข้าใจพร้อมยิ้มแสยะ “ที่แท้ก็ฝีมือคุณจริงๆ ด้วย”

“ฝีมืออะไรเหรอคะ”

“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ หึ บอกพี่วินเรื่องมิ้นกับรันต์ กะเอาหน้า กะจะให้เขาเลิกกับมิ้นแล้วไปเอาตัวเองสินะคะ มิ้นบอกไว้ตรงนี้เลยว่าไม่มีทาง ไม่ใช่ว่ามิ้นจะขัดขวางหรืออะไรนะคะ แต่พี่วินไม่มีวันเชื่อคุณหรอกค่ะ เขารักมิ้นจะตายไป เพราะมิ้นคือคนที่ให้ชีวิตใหม่กับเขา คือคนที่ดูแลเขาช่วงเวลาที่เขาความจำเสื่อม คือคนที่คอยอยู่ข้างๆ เขา เขาไม่มีวันเลือกผู้หญิงระดับคุณมาแต่งงานด้วยหรอกค่ะ เพราะถ้าเขาจะทำอย่างนั้น ตั้งแต่วันที่รู้ว่าคุณมีลูกกับเขา เขาต้องกระตือรือร้นกว่านี้ ทำอะไรเพื่อคุณมากกว่านี้ไปแล้ว หยุดฝันว่าตัวเองจะเป็นซินเดอเรลล่าของเจ้าชายได้แล้วค่ะ ตื่นเสียที!”

“ตอนแรกนิไม่อยากฟันธงเรื่องคุณกับคุณรันต์ แต่มาตอนนี้ นิแน่ใจแล้ว” นิสาตอบกลับอย่างใจเย็น และพลอยปภัสร์ก็ชะงักที่ตัวเองพลาด! “ระวังนะคะ การกระทำของคุณเองนั่นแหละที่จะทำให้ความลับของคุณแตก โดยที่นิหรือใครไม่ต้องบอกคุณวิน อ้อ นิไม่เคยคิดจะเป็นซินเดอเรลล่า เพราะถ้าคิด นิคงจะบอกคุณวินไปแล้วว่า นิต่างหากที่ดูแลเขาตอนที่เขาลอยมาติดที่ท่าน้ำ ไม่ใช่ลุงแก่ๆ ที่คุณมิ้นอุปโลกน์ขึ้นมา!”

พลอยปภัสร์ชะงัก หน้าเสียอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยมือจากไหล่ของเธอ แล้วก็มองเมินทางอื่น นิสาจึงเอ่ยขึ้นอีก

“เคลียร์ชัดนะคะ...รบกวนคุณกลับไปได้แล้ว และอย่าดึงนิเข้าไปยุ่งกับเรื่องของพวกคุณอีก”

“ไม่คิดว่ามันสายไปหน่อยเหรอคะ คุณใช้ลูกล่อเขาให้มาหาเกือบทุกวัน แล้วมาบอกว่าไม่ให้มิ้นดึงคุณเข้าไปเกี่ยวงั้นเหรอคะ” หันมาถามเสียงเยาะ มองหน้าเธอด้วยความเคืองแค้น

นิสาหันขวับไปทางด้านหลัง ลูกชายของเธอกำลังดูการ์ตูนอยู่ หวังว่าเสียงการ์ตูนจะกลบเสียงพูดแย่ๆ เมื่อครู่นี้นะ

“คุณวินมาหาลูกค่ะ”

“มิ้นไม่เชื่อ ลูกก็แค่ข้ออ้าง”