กำลังปกป้องใคร
1508 Words
“คุณมิ้นสับสนอะไรหรือเปล่าคะ เมื่อกี้คุณเพิ่งพูดอยู่แหม็บๆ ว่าเขารักคุณและไม่มีวันแต่งงานกับผู้หญิงระดับนิ ตกลง เขาชอบผู้หญิงระดับไหนกันแน่คะ”
“นิสา!”
“ที่ผ่านมา นิยอมคุณเพราะเห็นว่าคุณเป็นคนดี ไม่ทิ้งคุณวินตอนที่เขาไม่สบาย นินึกชื่นชมคุณอยู่เสมอว่าเป็นคนมั่นคงกับความรัก นิจึงยอมทำทุกอย่างตามที่คุณขอร้อง เพราะไม่อยากให้คนดีๆ อย่างคุณลำบากใจ แต่ไม่ได้หมายความว่านิจะยอมให้คุณด่าหรือยัดเยียดข้อหาในสิ่งที่นิไม่ได้ทำนะคะ”
พลอยปภัสร์ได้แต่เดินมึนๆ หน้าชาๆ ออกจากบ้านหลังนั้น ไม่นึกเลยว่าหน้าหวานๆ ท่าทางหัวอ่อนแบบนั้นเวลาต่อว่าจะเจ็บได้ขนาดนี้!!!
สิ่งแรกที่กวินภพทำเมื่อลืมตาตื่นคือการโทร.หาลูกชาย แค่ได้ยินเสียงแจ๋วๆ ของแก เขาก็รู้สึกตัวเองมีพลังมีกำลังใจในการทำอะไรต่อมิอะไรแล้ว
“แม่ล่ะครับลูก” เขาถามหานิสา
“คุณแม่ทำความสะอาดบ้านอยู่คับ วันนี้คุณลุงจะมาหรือเปล่าคับ”
“อืม วันนี้คงจะไม่ได้เข้าไป ลุงมีเรื่องต้องจัดการหลายเรื่องเลย แต่สัญญานะคับว่าพรุ่งนี้จะไป แล้วจะพาพี่น้ำไปเที่ยวด้วย”
“เย้!!!”
“ขอคุยกับคุณแม่หน่อยได้มั้ยคับ”
“ได้คับ...คุณแม่ค้าบ คุณลุงจะคุยด้วยค้าบ...”
“ค่ะ” เสียงใสๆ แล่นมาตามสาย กวินภพยิ้มกว้างใส่โทรศัพท์
“ทำอะไรอยู่คับคุณแม่ อย่าบอกนะว่าคิดถึงคุณพ่อ”
“ไม่ใช่แล้ว... แค่นี้ก่อนนะคะ ฉันจะถูบ้านต่อ”
“ต้องการแรงงานหรือเปล่า”
“ทำเป็นด้วย?”
“อ้าว สมัยอยู่เมืองนอก ไม่มีคนรับใช้ทำให้นะครับ ต้องทำเองทุกอย่างนะครับ”
“เก่งค่ะ...แต่ไม่ต้องดีกว่า แค่นี้นะคะ เดี๋ยวงานฉันไม่เสร็จ”
เขาไม่ดื้อดึงอีก แค่ได้ยินเสียงเธอแค่นี้ก็ดีมากแล้ว
วางสายจากนิสาแล้ว เขาก็เดินลงไปข้างล่าง ตั้งใจจะคุยกับพ่อและแม่เรื่องของพลอยปภัสร์ แต่ปรากฏว่าเด็กรับใช้บอกว่า ท่านทั้งสองออกไปข้างนอกแล้ว
“ไปไหน รู้หรือเปล่า”
“ไม่ทราบค่ะ แต่ท่านให้เรียนคุณวินว่า ให้รอพบท่านด้วยค่ะ”
เขาทำเสียงรับทราบ แล้วจึงทรุดกายลงนั่งตรงโต๊ะอาหาร คนรับใช้รีบนำอาหารมาตั้งโต๊ะ ระหว่างนั้นเอง การันต์ก็เรียกสายเข้ามา
“ไอ้วินไอ้บ้า เมื่อคืนนายต่อยฉันเหรอ” เขายังไม่ทันจะถามอะไร ทางนั้นก็โวยวายขึ้นมาก่อนด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้เคืองแค้นอะไร ออกแนวแปลกใจมากกว่า “เจ็บเป็นบ้าเลย ต่อยทำไมวะ”
“เออ ไม่น่าต่อยเลย ฉันน่าจะทำมากกว่านั้น” เขากระแทกเสียงกลับ
“อ้าว ไอ้นี่ เดี๋ยวเจอข้อหาทำร้ายร่างกายนะเว้ย ตกลงฉันทำอะไรวะ ฉันจำได้ว่าฉันโทร.หานิสา แล้วนายก็ไปที่นั่นแทน แล้วก็จำไม่ได้แล้ว ลุงชัยไม่ได้บอก” เขาหมายถึงคนขับรถ
“แกก็ฟ้องตำรวจสิ ให้ตำรวจเขามาสอบสวนฉัน”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งคล้ายเอะใจอะไรบางอย่าง “ไอ้วิน แกเป็นอะไรหรือเปล่าวะ”
“ฉันก็เป็นญาติแกไง แกลืมแล้วเหรอ”
คราวนี้ปลายสายเงียบไปนานกว่าเดิม “ไอ้วิน...”
“แค่นี้ก่อนนะเว้ยจะกินข้าว” แล้วเขาก็กดตัดสาย สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บใจปนลำบากใจ นี่เขาจะบอกพ่อแม่ของการันต์อย่างไรดี ท่านทั้งสองจะเจ็บปวดผิดหวังขนาดไหนที่ลูกชายเป็นอย่างนี้
แล้วกวินภพก็เปิดโทรศัพท์มือถือ กดเข้าไปที่คลังรูปภาพ และเลือกโฟลเดอร์ดาวโหลด เมื่อคลิกเข้าไป ภาพของการันต์กับพลอยปภัสร์ในลักษณะใกล้ชิดกันก็ปรากฎขึ้น มีทั้งภาพในร้านอาหาร ในรถ ตลอดจนบนเตียง!
ภาพเหล่านี้ เขาได้มาจากโทรศัพท์มือถือของการันต์เมื่อคืนนั่นละ
หลังจากต่อยมันสลบแล้ว เขาก็ใช้โทรศัพท์มันนั่นละ โทร.หาคนขับรถ โทรศัพท์ของมันตั้งรหัสล็อกเอาไว้ รอบแรกเขากดเลขวันเกิดมัน แต่ปลดล็อกไม่ได้ รอบสองเขาลองใช้วันเกิดพลอยปภัสร์ แล้วก็ต้องขบกรามแน่นเมื่อมันปลดล็อกได้
หลังจากโทร.หาคนขับ แจ้งพิกัดเรียบร้อยแล้ว เขาก็เสียมารยาทเข้าไปดูรูปในมือถือของมัน แต่ละรูประหว่างมันกับพลอยปภัสร์นั้นทำให้กรามเขาบดเข้าหากันครั้งแล้วครั้งเล่า เขาตัดสินใจส่งรูปทั้งหมดนั้นเข้าโทรศัพท์ของตัวเอง รวมถึงโปรแกรมแชททางไลน์ของมันกับพลอยปภัสร์ด้วย
บ่ายนั้น พงษ์ศักดิ์กับพิสมัยกลับมา ก็เรียกเขาไปพบ
“ผมเองก็มีเรื่องคุยกับพ่อกับแม่เหมือนกัน แต่เชิญพ่อกับแม่ก่อนครับ”
“แม่ไปสู่ขอหนูมิ้นให้ลูกเรียบร้อยแล้ว แม่เลือกฤกษ์ที่เร็วที่สุด ก็คือเดือนหน้า หวังว่าลูกกับหนูมิ้นจะเตรียมตัวทันนะ”
กวินภพตกใจนิดหน่อย ที่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วกว่าที่เขาคิด เขารวบรวมหลักฐานทั้งหมดได้ช้าไปนิด
“ส่วนเรื่องของผมคือ ผมจะไม่แต่งงานกับมิ้นครับ” ชายหนุ่มกล่าวชัดถ้อยชัดคำ
“ไม่ได้! แม่ตกลงกับทางนั้นเรียบร้อยแล้ว ถ้าพูดกลับไปกลับมา แม่จะโดนทางนั้นถอนหงอกเอา” พิสมัยพยายามใจเย็น “และลูกกับหนูมิ้นก็รักกันมานานแล้ว ถึงเวลาแล้ว”
“ส่วนเรื่องลูกของแกกับหนูนิสา พ่อกับแม่ตกลงกันว่าจะส่งเสียเลี้ยงดู จะไม่ให้ลำบาก แกก็ไปหาลูกได้ เพื่อความสบายใจทั้งสองฝ่าย”
“เหตุผลของผมที่แต่งงานกับมิ้นไม่ได้คือมิ้นเขามีคนอื่นครับ”
สองสามีภรรยามองหน้ากันด้วยความตกใจ
“นี่ลูกพูดอะไร เรื่องแบบนี้พูดเล่นๆ ไม่ได้นะวิน” ทั้งที่รู้ว่าลูกชายไม่ใช่คนที่พูดอะไรเรื่อยเปื่อย และคนอย่างเขาต้องมีหลักฐานเพียงพอถึงกล้าพูด แต่พวกเขาก็ไม่อยากเชื่อ หญิงสาวแสนสวย นิสัยดี จิตใจดีราวนางฟ้าคนนั้นนะหรือ?
“ไม่เล่นครับ ผมมีหลักฐานทุกอย่างพร้อม แต่ผม...ไม่แน่ใจว่าควรจะให้พ่อกับแม่ดูหรือเปล่า”
“ภาพตัดต่อหรือเปล่า มีใครแกล้งน้องหรือเปล่า” พิสมัยยังไม่วายแก้ตัวให้ เธอนึกภาพเลวร้ายแบบนั้นไม่ออกจริงๆ
“นั่นสิ แล้วทำไมถึงไม่ให้พ่อกับแม่ดูล่ะ”
“เอาเป็นว่า ผมจะคุยเรื่องนี้กับมิ้นเองนะครับ และจะไม่มีใครถอนหงอกพ่อกับแม่ได้ด้วย”
“ถ้าแม่ไม่เห็นหลักฐาน และตรวจสอบให้แน่ใจ แม่ก็ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่วินต้องการไม่ได้ บอกตามตรง แม่นึกภาพหนูมิ้นในเรื่องแบบนั้นไม่ออกจริงๆ”
กวินภพขบกรามแน่น แววตาเจ็บปวดเหลือแสน “ผมเองก็ไม่คิดเหมือนกัน”
“พ่อกับแม่ขอหลักฐาน”
ชายหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธ
“ทำไม? ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมลูกทำเหมือนปกป้องเขาอยู่” พงษ์ศักดิ์คาดเดาและหรี่ตามองลูกชายอย่างพิจารณา
การันต์ขับรถออกจากบ้านด้วยความรวดเร็ว จุดหมายคือรังรักของเขากับพลอยปภัสร์ ซึ่งตอนนี้เธอบอกว่าไปรออยู่ก่อนแล้ว
“มิ้น...” พอไปถึง เขาก็สวมกอดเธอที่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียง แต่เธอกลับลุกหนี แล้วเดินออกห่างด้วยท่าทีห่างเหิน
“มิ้นแค่มาเก็บเสื้อผ้า”
“มิ้น! มิ้นจะเลิกกับรันต์เหรอ”
“มิ้นเคยบอกแล้วว่ามิ้นเสียพี่วินไปไม่ได้ ตอนนี้พ่อกับแม่พี่วินมาคุยเรื่องแต่งงานแล้ว เรื่องของเราต้องจบ”
“ให้เวลารันต์ทำใจอีกหน่อยไม่ได้เหรอ รันต์ยังขาดมิ้นไม่ได้นะ” เขาเข้ามาสวมกอดเธออีกครั้งและพยายามปลุกเร้าอารมณ์เธออย่างที่เคยทำสำเร็จมาหลายครั้ง
พลอยปภัสร์พยายามฝืนใจเอาไว้ ทั้งที่ร่างกายนั้นเริ่มตอบสนอง เพราะการันต์รู้จักร่างกายของเธอดี ไม่เหมือนกวินภพที่ไม่เคยแตะต้องเธอเลย
“ปล่อยนะรันต์ ปล่อย”
การันต์ไม่ปล่อยและไม่หยุด เขาใช้ความช่ำชองและความคุ้นเคยปลุกเร้าเธอจนสำเร็จ ที่สุด หญิงสาวก็พ่ายแพ้ต่อราคะที่ห่อหุ้มจิตใจตัวเองอยู่ หันมาตอบสนองเขาอย่างถึงพริกถึงขิงเหมือนอย่างเคย
“ไม่มีใครรู้ใจรันต์เท่ามิ้นอีกแล้ว” การันต์กระซิบเมื่อบทรักของเขาและเธอจบลง พลอยปภัสร์หอบหายใจแรงๆ ด้วยความสุขสม ร่างกายเหมือนได้ปลดปล่อยความอัดอั้นออก
“มิ้นก็เหมือนกัน แต่เราจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ได้ เราตกลงกันแล้วนะรันต์”
- Writer
