หมดเวลาหลอกลวง!
1546 Words
“ก็เลิกกับวินแล้วแต่งงานกับรันต์สิ รันต์มีอะไรสู้วินไม่ได้บ้างล่ะ”
หญิงสาวถอนหายใจยาวๆ แล้วผลักออกห่างเขา “ไม่เกี่ยวกับเรื่องสู้ได้หรือไม่ได้ แต่มิ้นรักพี่วิน ไม่ได้รักรันต์มากพอจะใช้ชีวิตด้วยได้ ก็เท่านั้นแหละ”
การันต์หัวเราะเสียงขื่น “เจ็บปวดชะมัด”
“รันต์ยังมีนิสาไง ถึงมิ้นจะไม่ชอบขี้หน้าเขาเท่าไหร่ แต่มิ้นรู้สึกว่าอยู่กับเขาแล้วรันต์ดูผ่อนคลาย เป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่”
ชายหนุ่มส่ายหน้า “แต่รันต์กับเขา...”
“ถ้ารันต์ไม่คิดจริงจังกับเขา ก็จริงจังเถอะ หรือจะจริงจังตอนนี้แต่ตอนหลังจะทิ้งเขาก็แล้วแต่รันต์เลย แต่มิ้นอยากให้รันต์พาเขาออกไปให้พ้นชีวิตพี่วิน ทำให้พี่วินใกล้ชิดเขาไม่ได้อีกต่อไป”
“มิ้นฟังรันต์นะ ปัญหาตอนนี้ของไอ้วินกับมิ้นไม่ใช่เรื่องของนิสา แต่เป็นเพราะเรื่องของเราสองคน ต่อให้มีหรือไม่มีนิสา ถ้าไอ้วินมันจะยกเลิกงานแต่งงานมันก็ทำได้”
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” พลอยปภัสร์ถามเสียงตระหนก
“เมื่อคืน...ไอ้วินเปิดโทรศัพท์ของรันต์”
พลอยปภัสร์เบิกตากว้าง ก่อนจะคว้าที่เขี่ยบุหรี่จากโต๊ะหัวเตียงแล้วเขวี้ยงใส่เขาทันที โดนบริเวณเหนือขมับขึ้นไป และเลือดก็ออกทันที!
“โง่ โง่ ทีนี้รู้หรือยังว่าทำไมมิ้นถึงไม่เลือกแต่งงานกับรันต์ เพราะรันต์ขยันทำแต่เรื่องผิดพลาดไง” เธอตะโกนใส่หน้าเขา “ไปเลยนะรันต์ ออกไปจากชีวิตมิ้นเลย มิ้นจะไม่มีวันยอมพังเพราะความโง่ของรันต์เด็ดขาด!”
ออกจากคอนโดที่เป็นรังรักของตัวเองกับการันต์แล้ว พลอยปภัสร์ก็รีบดิ่งไปที่บ้านของกวินภพ หวังสุดใจว่า เขายังไม่เอารูปเหล่านั้นให้พ่อแม่เขาหรือใครดู
เธอไม่เจอพงษ์ศักดิ์กับพิสมัย สอบถามได้ความว่าท่านทั้งสองพักผ่อนอยู่ในห้อง จึงถามหากวินภพ ก็ทราบว่าเขาอยู่ในห้องทำงาน ซึ่งอยู่ชั้นล่างของบ้าน จึงรีบไปที่นั่น
เธอเคาะประตูแล้วไม่รอให้เขาอนุญาต เปิดผลัวะเข้าไปเลย
“พี่วินขา...” ส่งเสียงอ้อนด้วยโทนเสียงที่เคยทำให้เขาหลงใหลมาแล้ว “วันหยุดทั้งที ยังมานั่งทำงานอีกเหรอคะ ”
“พี่ต้องเคลียร์งานน่ะ”
“ฮื่อ งานเอาไว้ก่อนได้มั้ยคะ” เธอเข้าไปออดอ้อน “ไปทานข้าวกันดีกว่านะคะ จะได้คุยเรื่องแต่งงานเลย แหม ทุกอย่างกระชั้นชิดไปนิดหนึ่ง แต่ก็คิดว่าไหวนะคะ นี่คุณแม่มิ้นก็โทร.จองสถานที่แล้ว โรงแรมที่พี่วินเคยบอกว่าชอบ อยากจัดงานที่นั่นไงคะ”
กวินภพวางมือจากงาน แล้วผลักร่างเธอออก “หมดเวลาหลอกลวงกันแล้วนะมิ้น พี่ตั้งใจจะไปหามิ้นที่บ้านเย็นนี้ แต่มิ้นมาก็ดีแล้ว เราจะได้คุยกันให้จบไปเลย”
“หมดเวลาหลอกลวง? นี่พี่วินพูดอะไร”
กวินภพแทบจะทนมองหน้าเธอไม่ไหวกับการเล่นละครของเธอ “พี่ขอถอนหมั้นมิ้น จะไม่มีการแต่งงานระหว่างเราอีกต่อไป ด้วยเหตุผลที่มิ้นเองก็รู้อยู่เต็มอก”
หญิงสาวส่ายหน้า หน้าชาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก็กลายเป็นร้อนด้วยความโมโห
“เหตุผลอะไรน่ะพี่วิน เหตุผลเพราะพี่เจอนิสาเมียน้ำเน่าของพี่งั้นสิ” เธอกรีดเสียงใส่เขา ไม่รักษาภาพนางฟ้าใจเย็นอีกต่อไป มาถึงตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว!
“มิ้นพูดแบบนี้เท่ากับบีบให้พี่ยิ่งพูดเรื่องของมิ้นออกมานะ มิ้นควรจะสำนึกผิดและขอโทษพี่ซักคำก็ยังดี ไม่ใช่โทษคนอื่นไปเรื่อยแบบนี้”
พลอยปภัสร์หน้าชาเหมือนโดนตบ “พี่วิน...ถ้าพี่วินหมายถึงเรื่องของมิ้นกับรันต์ มันไม่มีอะไรเลยนะคะ คือ...รันต์เขารักมิ้น เขาก็เลยตัดต่อภาพเล่นๆ แค่นั้นเอง มันไม่ใช่ภาพจริงซะหน่อย”
“เซ็กซ์แชทในไลน์ ไอ้รันต์ก็ตัดต่อด้วยงั้นสิ”
หญิงสาวเบิกตากว้าง ทำท่าจะโผเข้ามากอดเขา แต่กวินภพเบี่ยงร่างหนี
“มิ้นขอโทษค่ะ พี่วิน มิ้นไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ รันต์เขาข่มขืนมิ้น แล้วเขาก็...เอารูปพวกนั้นมาแบล็คเมล์มิ้น สั่งให้มิ้นไปหาเขาเรื่อยๆ มิ้นไม่มีทางเลือกนี่คะ ถ้าเป็นพี่วิน พี่วินจะทำยังไงคะ”
กวินภพชะงักไป และหรี่ตามองเธอเพื่อพิจารณาหาความจริงและความลวงในนั้น
“ข่มขืนงั้นเหรอ”
“ใช่ค่ะ ตอนอยู่ที่เมกา ช่วงที่พี่วินอยู่โรงพยาบาล มิ้นไปทำความสะอาดห้องให้พี่ มิ้นเจอรันต์ที่นั่น เขาเมานิดหน่อย แล้วเขาก็...” เธอยกมือปิดหน้าและร้องไห้จนตัวโยน “มิ้นไม่กล้าแจ้งความ ไม่กล้าบอกพี่วิน ยังไงพี่ก็ญาติกัน...มิ้นอึดอัด ทรมานทุกครั้งที่ต้องไปหาเขา มิ้นไม่เคยมีความสุขเลยนะคะพี่วิน”
กวินภพนิ่ง เงียบไปอย่างใช้ความคิด
การันต์ขับรถเรื่อยเปื่อย ที่ศีรษะยังมีเลือดไหลอาบ แต่เขาไม่คิดจะห้าม ปล่อยให้มันไหลประจานความโง่ของตัวเองอยู่อย่างนั้นแหละ
โง่ที่พลาดให้กวินภพได้มือถือไป
โง่ที่คิดว่าพลอยปภัสร์จะมีใจให้ตัวเองบ้าง จริงใจกับเขามากกว่านี้ แต่เปล่าเลย เขาก็เป็นแค่ตัวอะไรซักอย่างสำหรับเธอเท่านั้น
ตัวฆ่าเวลา ตัวบำบัดความใคร่!
โครม!
ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เมื่อรู้สึกว่ารถไปเสยเอาท้ายของรถคันหน้าเข้า เขาสบถออกมาคำหนึ่ง แล้วเปิดประตูลงไปดู ก็เห็นว่าหน้ารถเขาจูบเข้ากับบั้นท้ายรถอีกคันจนรถคันนั้นยุบ แล้วเจ้าของรถก็เปิดประตูลงมา
“ขอโทษครับ” เขาเงยหน้าไปเอ่ย เพราะงานนี้เขาผิดจริงๆ ตรงนี้เป็นไฟแดง เขาควรจะเบรก แต่ดันเหม่อจนไม่ได้สังเกต
พอเห็นหน้าเจ้าของรถฝ่ายนั้นชัด เขาก็เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ โลกกลมไปอีก
“หนูเกี๊ยบ”
ญาดาเองก็ชะงักไปเช่นกันที่เป็นเขา และพอเห็นว่าหน้าเขามีเลือดอาบก็ตกใจ
“เฮ้ย ชนแค่นี้ ถึงกับเลือดออกเลยเหรอ ชนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เปล่า โดนอย่างอื่นมา”
“โดนอย่างอื่น? ทำไมไม่ไปหาหมอล่ะ ขับรถมาทั้งอย่างนี้เนี่ยนะ บ้าหรือเปล่าวะคุณ” โวยวายใส่เขา
“ไม่ต้องห่วงแผลฉันหรอกน่า ดูรถตัวเองก่อนมั้ยยาย แล้วโน่น! ไฟจะเขียวแล้ว เดี๋ยวก็โดนคันหลังด่าหรอก”
ญาดาได้สติ “โอเคๆ งั้นคุณขับตามฉันมานะ ห้ามเบี้ยวห้ามหนีนะเว้ย”
“ยายบ้านี่ ฉันไม่หนีด้วยเรื่องแค่นี้หรอก ไป ไปขึ้นรถ แล้วไปเจอกันที่ร้านกาแฟข้างหน้าโน่นนะ”
“มิ้นรู้หรือเปล่าว่าพี่ได้รูปไหนและแชทไลน์ไหนมาบ้าง” กวินภพถามกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คำพูดพวกนั้นไม่มีตรงไหนบอกว่าเสียใจที่โดนทำร้าย ไม่มีแม้แต่จะสำนึกผิดว่ากำลังทรยศพี่อยู่”
“พี่วิน...” พลอยปภัสร์ครางชื่อเขาด้วยความอาย
“เพื่อเห็นแก่ความดีที่มิ้นเคยดูแลพี่ ไม่ทิ้งพี่ตอนพี่ไม่สบาย พี่อนุญาตให้มิ้นประกาศว่ามิ้นเป็นคนถอนหมั้นพี่ก็ได้”
“ไม่! มิ้นไม่ถอนหมั้น มิ้นไม่ยอม มิ้นจะแต่งงานกับพี่วิน” แล้วเธอก็โผเข้ากอดเขาอีกครั้ง “พี่วินขา ตอนนี้มิ้นเลิกกับรันต์แล้ว พี่วินให้โอกาสมิ้นได้มั้ยคะ มิ้นสัญญา มันจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”
“พี่เคยนึกเล่นๆ ว่า ถ้าพี่ไม่จับได้ มิ้นกับมันคิดจะเลิกกันมั้ย มิ้นกับมันเคยคิดถึงจิตใจพี่หรือนิสาบ้างมั้ย” กวินภพว่าพลางผลักร่างเธอออก
“มิ้นนึกอยู่ตลอดนะคะพี่วิน แต่รันต์เขาก็ไม่ยอม” เธอเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาอ้อนวอน ขอความเห็นใจ
“มันคงรักมิ้นมาก...แสดงว่ามันไม่ได้รักนิสาเลย แล้วไปหลอกเขาทำไม” กวินภพเอ่ยเหมือนรำพึงกับตัวเองด้วยความเป็นห่วงความรู้สึกของหญิงสาวผู้นั้น
“เป็นห่วงเขาจังเลยนะคะ” หญิงสาวแค่นเสียงคับแค้น “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เขาไม่ได้คบกันจริงๆ คนดีของพี่วินเขาไม่เจ็บปวดหรอกค่ะ”
“แปลว่าอะไร? ไม่ได้คบกันจริงๆ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วงงๆ พลอยปภัสร์เงียบ ไม่อยากพูดชื่อผู้หญิงคนนั้นอีก “ว่าไงมิ้น”
- Writer
