คุณลุงใจดี
1023 Words
ของเล่นที่กวินภพเตรียมไว้ให้ลูกชายนั้น ทำเอาเด็กชายตาโตเท่าไข่ห่าน เพราะไม่ใช่แค่ชิ้นสองชิ้น แต่เป็นทั้งห้อง และมันก็ละลานตาไปหมด ทั้งสไลเดอร์พลาสติกสีสันสดใส ม้านั่งโยกได้ รถแต่ง เลโก้ และอื่นๆ
“เล่นได้ทั้งหมดเลยมั้ยคับ คุณลุง” เด็กชายธาราตื่นเต้นมาก
“ทั้งหมดนี้เป็นของพี่น้ำคับ”
“เย้! ขอบคุณคับ” เขายกมือไหว้ แล้ววิ่งเข้าไปในห้องนั้นทันที อันทำให้นิสาเครียด นี่ขนาดไม่คิดจะเอาตัวลูกไว้นะ ยังเอาของเล่นมาล่อขนาดนี้
“คุณคะ คุณผู้หญิงเชิญค่ะ” สาวใช้เดินเข้ามาค้อมตัวบอกนิสา ก่อนเดินนำไปยังห้องที่สองสามีภรรยานั่งอยู่ ส่วนกวินภพเล่นอยู่กับลูก
“นั่งก่อนสิหนู” พงษ์ศักดิ์เอ่ยขึ้น พลางผายมือไปที่เก้าอี้ที่อยู่ตรงข้าม
“ขอบคุณค่ะ”
“หนูและตาหนูทำให้เราช็อกมาก ที่น่าช็อกกว่านั้นก็คือ วินเขาจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักหนู” พิสมัยเอ่ยขึ้นเมื่อเธอนั่งลงเรียบร้อยแล้ว น้ำเสียงมีร่องรอยของการดูถูกที่นิสาสัมผัสได้
“ค่ะ”
“ฉันมานั่งนับเวลาดูแล้ว เธอทั้งคู่เจอกันตอนที่วินหายตัวไปใช่ไหม” พงษ์ศักดิ์เอ่ยขึ้นบ้าง
“ค่ะ”
“ซึ่งวินหายไปแค่สามวันเท่านั้น” ประโยคจิกกัดนี้เป็นของพิสมัย และนิสาก็หน้าชาไปหมด “แล้วไม่คิดจะตามหาตัวเขาบ้างเหรอ เพื่อบอกเรื่องที่ตัวเองท้องน่ะ”
“ไม่ค่ะ”
“เป็นการตัดสินใจที่โง่มาก” พิสมัยตำหนิออกมาตรงๆ นิสาเงยหน้ามองด้วยความแปลกใจและไม่เข้าใจ “ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่ทนเลี้ยงลูกคนเดียวแล้วให้พ่อของลูกไปมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่นหรอก”
“คุณมิ้นไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่นนี่คะ” นิสาแย้งเสียงเบา
“แต่ยังไง ทางเราก็ควรจะได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของตาน้ำ เรื่องมันอาจไม่ยุ่งยากอย่างตอนนี้ที่ตาวินกับหนูมิ้นเขาหมั้นกันแล้ว และจะแต่งงานกันในไม่ช้านี้ เธอคิดว่าจะมีผู้หญิงกี่คนที่ยอมรับลูกเลี้ยงได้ หือ นิสา”
“นั่นเป็นเหตุผลที่ดิฉันย้ายบ้าน แต่คุณวินก็ยัง...ตามไป”
“ลูกเขาทั้งคน จะให้เขานิ่งเฉยได้ยังไงล่ะ ทำอะไรไม่คิด” พิสมัยตำหนิอีก
“ใจเย็นก่อนเถอะคุณ” พงษ์ศักดิ์สะกิดภรรยา
“เย็นไม่ไหวหรอกค่ะคุณ ฉันกลัวพ่อแม่หนูมิ้นเขามาถอนหงอก แต่ฉันก็ปล่อยหลานให้ใช้ชีวิตแบบเดิมไม่ได้ด้วย เห็นตาวินว่าแถวนั้น...ดูไม่ปลอดภัยและก็ไม่น่าอยู่ซักเท่าไหร่”
นิสาเม้มริมฝีปากแน่น นี่พวกเขาเรียกเธอมาดูถูกเองหรอกหรือ!
“ก็จริง บ้านเราอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดี ทุกอย่างพร้อมไปหมด และผมก็คิดว่าหนูมิ้นเองก็คงรักตาหนูได้ไม่ยากนัก...หนูนิสา หนูจะว่ายังไง ถ้าหากว่าทางเราจะขอรับตาหนูมาเลี้ยง...”
หญิงสาวผุดลุกขึ้น หน้าแดงด้วยความโมโห น้ำตาไหลเป็นทาง ความหวาดกลัวว่าจะเสียลูกเข้าครอบงำอีกครั้ง
“ดิฉันไม่ตกลงค่ะ ลูกต้องอยู่กับดิฉันเท่านั้น”
“พูดแบบนี้หมายความว่าหนูจะเข้ามาอยู่ที่นี่ด้วยงั้นหรือ หนู...ไม่มีภรรยาคนไหนเขารับได้หรอกจ้ะ”
“ดิฉันหมายความว่าดิฉันจะอยู่กันสองคนแม่ลูกที่สลัมนั่น...ดิฉันไม่ขัดขวางถ้าพ่อลูกเขาจะเจอกัน แต่จะไม่มีใครเอาตัวลูกไปจากดิฉันได้” พูดจบเธอก็หมุนตัววิ่งกลับเข้าไปในห้องนั่งที่ลูกกำลังเล่นของเล่นอยู่
“พี่น้ำคับ กลับบ้านคับลูก”
ทั้งเด็กชายทั้งกวินภพหันมามองเธอด้วยความแปลกใจ
“เพิ่งเล่นเองคับแม่” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเสียดาย ส่วนกวินภพ เขามองเธอแล้วก็มองไปทางห้องที่พ่อแม่นั่งอยู่ด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“บ้านเราอยู่ไกล เดี๋ยวจะกลับค่ำ ข้าวก็ยังไม่ได้กินนะลูก”
“ก็คุณลุงบอกว่าเราจะทานข้าวที่นี่ไงคับแม่”
“อย่ารบกวนคนอื่นเลยนะ...ไปเถอะ...”
เด็กชายทำท่าเหมือนจะร้องไห้ มองแม่ด้วยความผิดหวังและไม่เข้าใจ “พี่น้ำยังเล่นไม่อิ่มเลย เพิ่งเล่นได้นิดเดียวเอง พี่น้ำอยากเล่นอีก”
“ให้ลูกเล่นต่อเถอะคุณ” กวินภพช่วยลูกอีกแรง
นิสาส่ายหน้า “ดิฉันไม่ไว้ใจคุณกับครอบครัวของคุณ คุณไม่ทำตามสัญญา”
“เดี๋ยวผมคุยกับคุณพ่อคุณแม่เอง...ให้ลูกอยู่ต่ออีกสักพักเถอะนะ แล้วคุณมาทางนี้กับผม” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน มองเธอด้วยความเห็นใจ
หญิงสาวส่ายหน้าอีกครั้ง ความกลัวความระแวงกำลังทำงานอย่างหนัก “ไม่ค่ะ ฉันจะอยู่กับลูก”
“ถ้างั้นคุณอยู่กับลูก เดี๋ยวผมมา” พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไป
“แม่คับ พี่น้ำเล่นต่อได้ใช่มั้ยคับ” มือป้อมๆ กระตุกแขนเธอ เงยหน้ามองด้วยความหวัง เธอทรุดกายลงนั่งตรงหน้าเขาแล้วเอ่ย
“ได้คับลูก แต่แม่ให้เวลาอีกยี่สิบนาทีเท่านั้น เพราะที่นี่เป็นบ้านของคนอื่น เราต้องเกรงใจเขา เจ้าของบ้านเขาคงไม่โอเคนัก ถ้าจะมีคนอื่นเล่นอยู่ในบ้านตัวเองนานๆ”
“แต่คุณลุงบอกว่าให้พี่น้ำคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองนี่คับ” ตอบประสาซื่อ
เธอยิ้ม “ยิ่งคุณลุงพูดอย่างนั้น เรายิ่งต้องเกรงใจ แม่หมายความว่า เรายิ่งต้องอย่ารบกวนคุณลุง”
“คับ งั้นพี่น้ำไปเล่นก่อนนะคับ” แล้วร่างอวบอ้วนก็วิ่งไปเล่นสไลเดอร์ พอไถลลงมาถึงพื้นเขาก็วิ่งมาหาเธอ “คุณลุงบอกว่าจะสร้างบ้านบอลให้พี่น้ำด้วยนะแม่ คุณลุงใจดี๊ใจดี” พูดจบเขาก็วิ่งไปเล่นต่อ
นิสาเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความไม่สบอารมณ์ นี่เขาจะใช้สิ่งของล่อลูกให้อยากมาหาเขา มาเล่นกับเขาสินะ!
- Writer
