รสรักเจ้าสาวสลัม

จะนอนที่นี่

เด็กชายธาราเล่นของเล่นในห้องนั้นต่ออีกประมาณครึ่งชั่วโมง เขาก็บ่นหิว เท่านั้นเอง บรรดาสาวใช้ก็กระวีกระวาดจัดโต๊ะอาหารทันที มีคนหนึ่งเอาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ อีกคนถือกะละมังใบเล็กบรรจุน้ำเพื่อให้เขาล้างมือ และทำการล้างมือให้ นิสามองด้วยความไม่ชอบใจ และเด็กชายก็มองงงๆ

“ทำไมต้องล้างให้ด้วยอ่ะคับ” เขาถามประสาซื่อ เพราะเวลาอยู่ที่บ้านหรือที่โรงเรียน แม่กับครูสอนให้เขาล้างเอง และยังสอนวิธีล้างที่ถูกต้องด้วย “พี่น้ำล้างเองเป็นแล้วคับ แล้วก็ไม่ใช่ล้างแบบนี้ด้วย...ต้องล้างแบบนี้ เอานิ้วสอดกันแล้วถูๆ แล้วก็ร้องเพลงช้างจนจบเพลงคับ...ช้างช้างช้าง น้องเคยเห็นช้างหรือเปล่า”

เด็กอวบล้างมือด้วยตัวเองตามวิธีที่ครูสอน พลางร้องเพลงเสียงเจื้อยแจ้ว เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากทุกคนในที่นั้นได้ โดยเฉพาะคนเป็นปู่เป็นย่า และเมื่อร้องเพลงเสร็จ การล้างมือก็เสร็จสิ้น

“เช็ดมือหน่อยนะคะ” อีกคนจับมือเขาไปเพื่อจะเช็ดให้

“ไม่ต้องคับ พี่น้ำทำเองได้” เขาดึงผ้าเช็ดมือจากอีกฝ่ายและเช็ดเองด้วยท่าทีคล่องแคล่ว

“เก่งจังเลยลูก” พิสมัยเอ่ยชม “คืนนี้น้องน้ำนอนค้างที่นี่กับย่ามั้ยคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้พ่อ...เอ่อ...ให้ลุงไปส่งแต่เช้าเลย”

“ไม่ได้เป็นน้องนะ เป็นพี่ ต้องเรียกพี่น้ำ” เขาแย้งผู้สูงวัย ซึ่งก็เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้อีกครั้ง

“โอเคๆ จ้ะ พี่น้ำ...ตกลงพี่น้ำจะนอนกับย่าใช่มั้ยลูก”

เด็กน้อยส่ายหน้าหวือ “ไม่คับ พี่น้ำจะนอนกับคุณแม่”

“โอเคคับ ไม่นอนก็ไม่นอน...” กวินภพเอ่ยขึ้นบ้าง “งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ ลุงหิวจนไส้จะขาดแล้ว”

เป็นการทานข้าวที่ฝืดคอสำหรับนิสาที่สุด ทั้งที่อาหารตรงหน้าก็ล้วนแล้วแต่อาหารแพงๆ ที่ชาตินี้เธออาจไม่มีปัญญาซื้อกินได้ โต๊ะเก้าอี้จานช้อนทุกอย่างล้วนแล้วแต่สวยงามหรูหรา แต่บรรยากาศกลับอึดอัดอย่างที่สุด จะมีก็แต่เด็กชายที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว เขาตั้งหน้าตั้งตากินข้าวด้วยความเอร็ดอร่อย แต่ก็เป็นไปอย่างเรียบร้อย ไม่เลอะเทอะ

“ย่ามีขนมหวานด้วยนะลูก เอามั้ย” พิสมัยเชื้อเชิญเมื่อเขาวางช้อนและดื่มน้ำเรียบร้อยแล้ว

“เอาคับ มีอะไรกินบ้างคับ”

“มีทับทิมกรอบ มีลอดช่อง มีสาคูข้าวโพดคับ”

“สาคูข้าวโพดคับ” เด็กชายตอบทันควันโดยไม่ต้องคิดเพราะเป็นของหวานของโปรดของเขา พิสมัยหันสับตากับพงษ์ศักดิ์ ส่วนกวินภพยิ้มปลื้ม

“ของโปรดเดียวกับคุณลุงวินเลย” พิสมัยว่า “ตอนเด็กลุงวินก็ตัวป้อมๆ แบบนี้ แล้วก็กินเก่งแบบนี้แหละ เมนูของหวานสุดโปรดก็สาคูข้าวโพดนี่แหละ”

เด็กชายเงยหน้ามอง ‘คุณลุงวิน’ พลางยิ้มแป้น รู้สึกดีใจที่ตัวเองเหมือนลุงวิน

“หนูล่ะ นิสา รับอะไร” พงษ์ศักดิ์มีน้ำใจถามไถ่

“ดิฉันอิ่มแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ”

อีกยี่สิบนาทีต่อมา ความอึดอัดของนิสาก็ค่อยคลายลง เมื่อถึงเวลาต้องกลับแล้ว

คุณปู่คุณย่าออกอาการคิดถึง ไม่อยากให้กลับชัดเจน เด็กชายเองก็ดูจะติดใจของเล่นในห้องนั้นมาก

“ว่างๆ มาหาปู่กับย่าอีกนะ” พิสมัยกอดเด็กชายแน่น หอมแก้มซ้ายขวาด้วยความเอ็นดูสุดหัวใจ

ขากลับ เด็กชายธาราหลับคอพับอยู่บนตักผู้เป็นแม่ซึ่งนั่งเบาะหลัง ภายในรถมีแต่ความเงียบ ครู่หนึ่ง กวินภพจึงเอ่ยขึ้น

“เมื่อไหร่คุณจะบอกลูกว่าผมเป็นพ่อแก” ชายหนุ่มทวงถาม

“จนกว่าแกจะพร้อมกว่านี้ค่ะ”

“อย่านานก็แล้วกัน อ้อ เรื่องรับตาหนูมาดูแล ผมคุยกับคุณพ่อคุณแม่แล้ว ท่านเห็นใจและเข้าใจคุณแล้วนะ จะไม่หักหาญละ แต่จะรอจนกว่าคุณจะพร้อม”

นิสาเงียบ ไม่! เธอไม่ให้ลูกพรากจากอกแน่นอน

“ส่วนเรื่องงานของคุณ ผมยังไม่เซ็นอนุมัติ คุณสามารถกลับไปทำต่อได้”

“ดิฉันได้งานใหม่แล้วค่ะ”

“งานอะไร เงินเดือนเท่าไหร่ อยู่ไกลหรือเปล่า คุ้มกับค่าเดินทางหรือเปล่า”

หญิงสาวเงียบอีก เป็นการบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าอย่าได้มายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของเธอ

เมื่อรถมาถึงบ้าน กวินภพก็ทำหน้าที่อุ้มลูกขึ้นไปวางในห้อง แต่ระหว่างทางเด็กชายรู้สึกตัวเสียก่อน นิสาจึงพาเขาอาบน้ำ กวินภพอาสาจะช่วย แต่เธอปฏิเสธ พร้อมบอกให้เขากลับบ้านไปเสีย เขารับปากเรื่องไม่ช่วยอาบน้ำ แต่พอเธอช่วยลูกแต่งตัวเสร็จแล้ว เดินออกมาก็พบว่าเขายังอยู่ พร้อมด้วยเสื้อผ้าของเขา ที่นอนและผ้าห่ม

“เดี๋ยวคุณพาลูกหนีผมอีก ผมจะนอนที่นี่ด้วย!”

“ไม่ได้ค่ะ กลับไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

“ไม่กลับครับ จะนอนที่นี่ครับ” เขายืนกราน

“กรุณาให้เกียรติคุณมิ้นเธอบ้างนะคะ เธอคงไม่ปลื้มหรอกค่ะที่คู่หมั้นมานอนบ้านผู้หญิงคนอื่นแบบนี้”

“มิ้นเขามั่นใจในตัวผมว่าผมไม่มีวันเปลี่ยนใจจากผู้หญิงดีๆ อย่างเขา และเขาเข้าใจผมดี”

นิสาส่ายหน้า “ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำใจและเข้าใจได้หรอกค่ะ คุณกลับไปเถอะ ฉันสัญญา ถ้าจะพาลูกออกจากที่นี่ก็คือกลับไปที่บ้านหลังเก่าเท่านั้น ขอให้คุณมั่นใจได้”

กวินภพมองสบตาเธอครู่หนึ่งก็พยักหน้าอย่างยอมจำนน

“โอเค ผมเชื่อใจคุณ แต่ผมขอทิ้งเสื้อผ้าแล้วก็เครื่องนอนพวกนี้ไว้ที่นี่ก็แล้วกันนะ เผื่อวันหลังจะมานอนกับลูก จะได้ไม่ต้องขนมาอีก”