ใครมาส่ง???
1051 Words
ห้องทำงานของนิสาอยู่ในส่วนออฟฟิศของโรงงานผลิตเฟอร์นิเจอร์ ซึ่งมีพนักงานประจำออฟฟิศอยู่ประมาณห้าคน ติดกับส่วนออฟฟิศเป็นห้องของฝ่ายขาย ซึ่งมีกระจกใสคั่น
การปรากฏตัวของพนักงานคนใหม่ เรียกสายตาจากชายหนุ่มฝ่ายขายซึ่งมีอยู่สามคน ต่างก็ยิ้มพึงพอใจที่พนักงานใหม่หน้าตาสะสวย มีบางคนถลามายืนที่ประตู และส่งเสียงทักทายเธอ
หลังจากแนะนำตัวกับพนักงานทุกคนเรียบร้อยแล้ว นิสาก็นั่งลงเพื่อทำงานของตน ประมาณสายๆ ก็ได้ยินเพื่อนร่วมงานซุบซิบกันว่าเจ้านายมาแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ชะงักไปเล็กน้อย ใจหายแวบ เพราะว่าเจ้านายนั้นมีเค้าหน้าและส่วนสูงที่คล้ายกวินภพเหลือเกิน
การันต์นั่นเอง
ระหว่างทำงาน หลายครั้งที่กวินภพเปิดดูรูปลูกชาย เห็นหน้าลูกแล้วหัวใจชายหนุ่มก็ชุ่มชื่น พองโต และหลายครั้งที่ภาพของลูกจะติดภาพแม่ของลูกมาด้วย ซึ่งทุกครั้งที่เห็นเธอ หัวใจของเขาก็อ่อนโยนลงเสมอ แม้จะพยายามทำเย็นชา ทำท่าดูถูกเธอไปอย่างนั้น นั่นเพราะเขาพยายามเหลือเกินที่จะไม่รู้สึกอะไรกับเธอนั่นเอง เขามีพลอยปภัสร์อยู่แล้วและพลอยปภัสร์ก็เป็นคนดีเป็นคนน่ารัก เขาจึงต้องวางนิสาไว้แค่ตำแหน่งแม่ของลูก ทั้งที่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ ร่างกายเขาจะมีปฏิกิริยาตื่นตัว หัวใจจะเต้นแรงเสมอ
นิ้วเรียวแต่แข็งแรงไล้ใบหน้างามในรูปเบามือ แม้จะจำไม่ได้ว่าไปรักไปชอบกับเธอตอนไหน แต่เขาเชื่อว่าช่วงที่มีเธอ เขาต้องมีความสุขมากแน่ๆ
“นิสา...” เขาพึมพำชื่อนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ระหว่างนั้นก็มีสายเข้าจากแม่ของการันต์ “ครับ คุณน้า”
“วิน เย็นนี้ว่างหรือเปล่า มากินข้าวกับน้าหน่อยได้มั้ย”
“อืม...” เขาลังเลเล็กน้อยเพราะตั้งใจจะไปหาลูก “คุณน้ามีอะไรด่วนหรือเปล่าครับ”
“ด่วนนิดหนึ่งจ้ะ เรื่องตารันต์นั่นละ เมื่อวานมันทำน้าแสบมาก น้านัดหนูเกี๊ยบมาทานข้าวที่บ้าน มันดันหนีไม่ยอมเจอเขาซะนี่ น้านี่อายหนูเกี๊ยบ ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนเลย”
กวินภพเผลอหัวเราะขำ เมื่อจำได้ว่า การันต์เคยบอกว่าผู้หญิงที่พ่อหาให้ ชื่อไม่เพราะ แค่ได้ยินชื่อก็ไม่ถูกชะตาแล้ว
“แล้วคุณน้าจะให้ผมช่วยอะไรครับ”
“พามันไปกินข้าวแล้วก็นัดหนูเกี๊ยบไปเจอมันหน่อย”
“นี่ผมต้องเจอหนูเกี๊ยบด้วยเหรอครับ”
“ก็ต้องเจอสิ นะ วิน ช่วยน้าหน่อย น้าก็เห็นมีแต่วินนี่แหละที่รันต์มันยกเป็นไอดอล แล้วยอมเชื่อฟัง”
ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอีกครั้ง “ไอดอลเลยเหรอครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ วินไม่รู้หรือไง มันน่ะ อยากเรียนเก่งให้เหมือนวิน อยากมีแฟนสวยเหมือนหนูมิ้นแฟนวิน ว่าก็ว่าเถอะ ผู้หญิงที่มันเคยควงทั้งหลาย สวยก็จริง แต่ไม่น่ารักเหมือนหนูมิ้น จนมาเจอหนูเกี๊ยบนี่แหละ เขาทั้งสวย น่ารัก นิสัยดี เรียบร้อยถูกใจน้าทุกอย่าง แต่เจ้ารันต์มันดื้อ ไม่ยอมเจอเขาจนแล้วจนรอด นะ วินนะ ช่วยน้าหน่อย ขอให้มันได้เจอหนูเกี๊ยบซักครั้งก็พอ”
เลิกงานแล้ว นิสารีบออกจากบริษัทเพื่อไปรับลูก ระหว่างยืนรอแท็กซี่ รถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่คันหนึ่งก็จอดเทียบ
เมื่อกระจกเลื่อนลง พนักงานสาวคนหนึ่งของออฟฟิศก็โผล่หน้ามาจากตำแหน่งคนนั่งข้างโชเฟอร์ “น้องนิ กลับทางไหนคะ”
พอเธอบอกตำแหน่งบ้านไป ทางนั้นก็พยักหน้าเรียก “ขึ้นรถสิ กลับด้วยกัน”
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจ นี่ไม่ใช่รถพี่” สาวเจ้าหัวเราะ “รถของคุณปฏิภาณเขาเขา พวกพี่อาศัยรถเขากลับด้วย กลับทางเดียวกัน นั่งคันเดียวกัน ช่วยชาติประหยัดพลังงานจ้ะ”
พอเธอพูดจบ กระจกด้านเบาะหลังก็เปิดออก ผู้หญิงอีกคนยื่นหน้ามาทักทาย “ขึ้นมาเลยๆ เจ้าของรถใจดี”
“เชิญครับ” เจ้าของรถก้มหน้ามาเชื้อเชิญอีกคน “ตอนเย็นๆ แถวนี้หาแท็กซี่ยากนะครับ”
หญิงสาวมองนาฬิกา แล้วก็ตัดสินใจก้าวขึ้นไป เพราะกลัวลูกจะรอนาน “ขอบคุณนะคะ”
เจ้าของรถยิ้มปลื้มพึงพอใจ
สองสาวที่อาศัยรถปฏิภาณกลับด้วย ลงก่อน นิสาจึงต้องย้ายไปนั่งด้านหน้าคู่กับคนขับ ซึ่งก็ขับแบบหน้าแดง มือไม้สั่นเล็กน้อยเพราะความเขิน
“จะให้ผมไปส่งที่ไหน บอกได้เลยนะครับ”
“ส่งใกล้ๆ ก็ได้ค่ะเดี๋ยวนิเดินต่อไปเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ยินดีให้บริการคร้าบ ว่าแต่จะให้ไปส่งที่ไหนครับ”
“เนอสเซอรี่ค่ะ นิต้องไปรับลูก”
ปฏิภาณชะงัก เท้าเกือบเหยียบเบรกกะทันหัน แต่ก็เก็บอาการไว้ได้ “ลูกเหรอครับ?”
“ใช่ค่ะ...ลูก”
สีหน้าของเขาผิดหวัง และนิสาก็ยิ้ม “ทีนี้จะจอดให้นิเดินลงไปเองได้แล้วใช่มั้ยคะ”
“เอ่อ...ไม่ครับ ไม่ เดี๋ยวไปส่งให้ถึงที่เหมือนเดิมครับ” เขายิ้มแห้งๆ ก่อนเมินหน้าออกนอกรถด้วยความผิดหวังขั้นสุด
เพียงครู่เดียวก็มาถึงเนอสเซอรี่ที่เด็กชายธาราอยู่ นิสายกมือไหว้ขอบคุณเขา แล้วจึงก้าวลงรถ ตอนนั้นเองที่เก๋งคันงามคันหนึ่งเลี้ยวมาจอดใกล้ๆ แล้วเจ้าของรถก็เปิดประตูลงมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง
กวินภพนั่นเอง
“ใครมาส่ง?” เขากระชากเสียงถามด้วยความหงุดหงิด
“นี่คุณมาทำไม” เธอย้อนถามกลับ
“ถามออกมาได้ยังไง ตอบผมมาก่อนว่าใครมาส่ง ผมเห็นนะ เป็นผู้ชายด้วย”
“แล้วมันแปลกตรงไหนคะ”
“ไม่แปลกได้ยังไง ไปทำงานวันแรกก็มีผู้ชายมาส่งแล้ว คุณเป็นคนแบบไหนกันแน่”
นิสาส่ายหน้าด้วยความระอาใจ แล้วเดินเร็วๆ เข้าไปข้างในเนอสเซอรี่ ป่านนี้ลูกคงรอเธอแล้ว กวินภพก้าวตามทันที
“คิดจะหาพ่อใหม่ให้ลูกเหรอ”
- Writer
