อยากให้แกหายไป!!
1032 Words
“แล้วหาไม่ได้หรือไงล่ะ” เธอย้อนกลับด้วยสีหน้างงๆ และกวินภพก็ชะงักตอนนั้นเอง
“ก็...หาได้ ดูที่มันดีๆ หน่อยก็แล้วกัน”
หญิงสาวส่ายหน้าอีกครั้งด้วยความเบื่อหน่าย เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่เลี้ยงเดินจูงมือเด็กชายธาราออกมา
“คุณแม่...” เขาโผเข้ากอดเธอ สองแม่ลูกกอดและหอมกัน ก่อนเด็กชายจะเงยหน้ามาเห็น ‘คุณลุง’
“ว่าไงคับ หนุ่มน้อย”
“หวัดดีค้าบ คุณลุง” เขายกมือไหว้นอบน้อม กวินภพจึงอ้าแขนออก เท่านั้นเอง ร่างอ้วนป้อมก็ถลาเข้าสู่อ้อมกอดเขา ชายหนุ่มกอดตอบ แล้วยกแกขึ้นอุ้ม “วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคับ ไอติม ไก่ทอด พิซซ่า อันไหนดี”
เด็กชายธาราสั่นหน้า “ไม่คับ พี่น้ำกินอะไรๆ พิเศษเยอะแล้วคับ แถมยังได้เล่นของเล่นอีกด้วย”
“ยังไงนะคับ”
“แม่พี่น้ำไม่ค่อยมีเงิน ของแพงๆ พวกนั้นกินได้ไม่บ่อยคับ พวกของเล่นก็เหมือนกัน เล่นเดือนละครั้งก็พอคับ”
กวินภพหันไปมอง ‘แม่พี่น้ำ’ ที่เดินอยู่ข้างๆ แล้วความสงสารก็ไหลบ่าอีกครั้ง ที่ผ่านมา เธอคงเลี้ยงลูกมาอย่างยากลำบากมากจริงๆ
“อืม แต่ถ้าพี่น้ำอยากกิน ลุงเลี้ยงเองนะคับ”
เด็กชายส่ายหน้าอีกครั้ง “ไม่อยากกินคับ”
“ถ้างั้นก็กลับบ้านเลยนะคับ”
“ค้าบ กลับบ้านเลยค้าบ” เขาส่งเสียงร่าเริง และนิสาก็เผลอยิ้มกับภาพแบบนั้น
ครู่ต่อมา ทั้งคู่ก็เดินถึงหน้าเซอสเซอรี่ แล้วก็พากันขึ้นรถขับออกไป โดยหารู้ไม่ว่า มีรถคันหนึ่งจอดอยู่แถวนั้น และกำลังมองตามรถของกวินภพด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว
พลอยปภัสร์...
ส่งลูกชายถึงบ้าน อยู่เล่นกับแกต่อนิดหน่อย กวินภพก็ขอตัวกลับเพราะมีนัดกับการันต์และ ‘หนูเกี๊ยบ’ อ้อ ต้องบอกว่า นัดหนูเกี๊ยบไว้ แล้วนัดการันต์ให้ตามมาเจอ
“พรุ่งนี้มาอีกมั้ยคับ คุณลุง”
“มาสิคับ ลุงจะพยายามมาให้ได้ทุกวันเลย ดีมั้ยคับ”
“ดีคับ” เด็กชายยิ้มแป้น จนกวินภพอดใจไม่ไหวต้องก้มลงหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ เมื่อผละออก เขาก็มองไปทางแม่ของลูก “หอมลากันหน่อยมั้ยล่ะคุณ”
“บ้า” หญิงสาวตวาดเบาๆ ทั้งตกใจที่เขาพูดแบบนี้ต่อหน้าลูก ทั้งเขินเขานั่นละ
กวินภพหัวเราะขำๆ แล้วหมุนตัวเดินไปขึ้นรถขับออกไป นิสาเองก็สะกิดลูกชายให้เข้าบ้าน เพื่อกินของว่างและเล่นของเล่นตามประสา ส่วนเธอก็เข้าครัวเตรียมอาหารเย็น
กวินภพกลับไปไม่นาน ก็มีเสียงรถมาจอดหน้าบ้านอีกครั้ง นิสาที่หั่นผักอยู่ในครัวได้แต่ชะเง้อมองด้วยความแปลกใจ นึกว่าเขาจะกลับมาอีกทำไม ลืมอะไรหรือเปล่า แต่ปรากฏว่าไม่ใช่เขา
“คุณมิ้น...”
“พอดีมิ้นผ่านมาแถวนี้น่ะค่ะ เลยแวะมาหา” อีกฝ่ายยิ้มหวาน ก่อนยกถุงในมือขึ้น “มิ้นซื้อกับข้าวมาฝากด้วยค่ะ ไก่ต้มน้ำปลาเจ้าอร่อย เขามาเปิดสาขาแถวนี้”
นิสาทำหน้าเกรงใจ “คราวหลังไม่ต้องนะคะ นิเกรงใจค่ะ”
พลอยปภัสร์ยิ้มเย็นเยือกแวบหนึ่ง แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติ
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ...ไงคับ หนุ่มน้อย ทำอะไรอยู่เอ่ย” เธอก้มลงทักเด็กชายที่กำลังต่อเลโก้อยู่บนพื้น
“ต่อเลโก้ค้าบ” ตอบพลางยกมือไหว้ แล้วก็หันไปสนใจของเล่นต่อ
นิสารับอาหารจากมือผู้มาเยือน นำไปไว้ในครัว แล้วก็หาน้ำเย็นมาให้ดื่ม โดยพลอยปภัสร์เลือกนั่งที่โต๊ะกินข้าวในครัวนั่นเอง แล้วก็ดื่มน้ำไปเงียบๆ ไม่เอ่ยอะไร นั่นทำให้นิสาสะดุดใจ
“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณมิ้น สีหน้าไม่ดีเลย” ถามพลางทรุดกายลงตรงข้าม
“มีค่ะ...” พลอยปภัสร์ลดเสียงลงเป็นเบาแทบเป็นกระซิบ ยื่นหน้ามาใกล้ “บอกมิ้นหน่อย มิ้นต้องทำยังไง คุณถึงจะหายไปจากชีวิตของพี่วิน เหมือนที่เคยหายไปเมื่อสี่ปีที่แล้ว”
“คุณมิ้น!” นิสาผงะถอยหลัง หน้าซีดด้วยความตกใจ แต่พลอยปภัสร์กลับหัวเราะอย่างเห็นขัน
“หน้าซีดเลย ตกใจมากเหรอคะ มิ้นล้อเล่นน่ะค่ะ”
นิสาชะงักไป มองอีกฝ่ายด้วยความไม่แน่ใจ “ล้อเล่น?”
“ค่า มิ้นล้อนิสาเล่น โธ่ นิสาเป็นแม่ของลูกพี่วิน จะหายไปจากชีวิตเขาได้ยังไงเนอะ”
“นิรู้ว่าคุณมิ้นไม่สบายใจ นิเองก็ไม่สบายใจมากๆ เหมือนกันค่ะ นิพยายามห้ามคุณกวินภพตลอด แต่เขาไม่ฟังเลย นิก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน”
“ที่คุณนิทำก็ดีที่สุดแล้วค่ะ มิ้นเข้าใจ พี่วินเป็นคนดี มีความรับผิดชอบ เขาทิ้งลูกไม่ได้หรอกค่ะ”
"นิขอโทษอีกครั้งนะคะ”
“คุณนิไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ถ้าจะมีใครผิดก็ต้องเป็นโชคชะตาที่เล่นตลกกับพวกเราสามคน”
ค่ำนั้น พลอยปภัสร์ลากลับโดยที่ไม่ได้อยู่ทานข้าวเย็นตามที่นิสาชวน และนิสาก็มองตามรถด้วยความรู้สึกแปลกๆ บอกไม่ถูก ทำไมมารอบนี้ เธอรู้สึกว่าพลอยปภัสร์ดูน่ากลัวแปลกๆ นะ? รอยยิ้มอ่อนหวานก็จริง แต่แววตากลับตรงข้าม ยิ่งตอนที่ยื่นหน้ามาเอ่ยเสียงกระซิบกับเธอ ยิ่งดูน่ากลัว...
หนูเกี๊ยบ หรือญาดา เป็นหญิงสาวร่างสมส่วน ผิวสีน้ำผึ้ง ผมสีดำสนิทยาวถึงกลางหลัง หน้าตาโดดเด่นสะดุดตา แต่คงจะไม่ใช่สเป๊กของการันต์ เจ้าตัวถึงได้ต่อต้านนัก
“บอกเลยนะที่เกี๊ยบมา ไม่ใช่เพราะอยากแต่งงานกับอีตาการันต์นั่น แต่หนูเกี๊ยบอยากต่อยหน้าเขาสักครั้ง” สาวเจ้าออกอาการโมโห มือไม้กำแน่นจนกวินภพอดขำไม่ได้ นี่นะหรือที่น้าสาวของเขาบอกว่า ‘หนูเกี๊ยบเป็นคนเรียบร้อย’
- Writer
