พนักงานคนใหม่
1063 Words
“ต่อยเลยเหรอ”
“ต่อยเลยแหละ ทำเป็นหนีหน้าเกี๊ยบ นึกเหรอว่าหนูเกี๊ยบอยากเจอเขา”
“ยังไม่เคยเจอกันซักครั้งเลยเหรอ”
“เคยเห็นแต่ในรูปค่ะ แล้วนี่เขาจะมากี่โมงคะ”
“นั่นไง มาแล้ว” กวินภพพยักหน้าไปทางประตูทางเข้าร้านอาหาร ญาดามองตามแวบหนึ่ง ก็สะบัดหน้ากลับ
“คิดไงวะ นัดมากินข้าวร้านแบบนี้” มาถึงการันต์ก็เอ่ยถามแปลกใจ ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นว่ามีหญิงสาวอีกคนร่วมโต๊ะด้วย ร้านแบบนี้ที่เขาว่าคือร้านอาหารญี่ปุ่น ซึ่งตามปกติพวกเขาจะเจอกันตามร้านเหล้า ตามผับมากกว่า
“เปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิ”
การันต์ทรุดกายลงนั่งแล้วมองไปทางหญิงสาว “เอ หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะครับ”
“ลองดูสิคะว่าเคยเจอที่ไหน” สาวเกี๊ยบเปิดฉาก มองเขาด้วยความไม่ชอบใจ การันต์พยายามใช้ความคิด แต่ก็นึกไม่ออก
“นึกไม่ออกแต่ก็ไม่สายที่จะทำความรู้จักกันใหม่ ผมการันต์ครับ” เขายื่นมือไปตรงหน้า แววตาพราวพรายด้วยความพึงพอใจ
กวินภพขมวดคิ้วงงๆ “นายไม่เคยเจอน้องเขามาก่อนเหรอ ก็ไหนว่าเคยไปแอบดู”
การันต์ขมวดคิ้ว ทำความเข้าใจกับคำพูดนั้น
“แอบดูเหรอ? เอ๊ะ...ยายหนูเกี๊ยบงั้นเหรอ เฮ้ย ไม่ใช่แบบนี้นี่ ตอนไปแอบดูอ้วนกว่านี้ ดำกว่านี้ตั้งเยอะ เอ๊ะ ทำไมลดความอ้วนเร็วขนาดนั้น กินยาลดความอ้วนเหรอ”
“บ้าสิ ที่คุณเห็นน่ะ น้องสาวฉันย่ะ แต่คนมันตาเซ่อนะเนอะ คิดไปว่าเป็นฉัน หึ แต่ก็ดีแล้วละ ทำให้ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนยังไง...แล้วก็อย่าคิดนะว่าฉันอยากแต่งงานกับคุณน่ะ ทำตามผู้ใหญ่เท่านั้นแหละย่ะ และที่มาวันนี้ก็ด้วยเหตุผลเดียวคือ...” เธอเว้นช่วงเพื่อลุกขึ้นยืน การันต์มองเธองงๆ
“คืออะไรเหรอ หึ อย่าบอกนะว่าจะตอบตกลงเรื่องแต่งงาน เพราะผมไม่แต่งคร้าบ” การันต์ที่โดนใส่ไม่ยั้งพูดเสียงเยาะๆ ใส่หน้าเธอ จากที่พอใจในความสวย ตอนนี้เขาหมั่นไส้เจ้าหล่อนมาก
“โอ๊ย ไม่ต้องห่วง ไม่แต่งให้วงศ์ตระกูลมีตำหนิหรอกย่ะ แค่จะมาให้บทเรียนคนที่บังอาจหนีหน้าหนูเกี๊ยบเท่านั้น!” พูดจบก็ต่อยเข้าที่ปลายคางเขาครั้งหนึ่ง การันต์หน้าหงาย และร้องเสียงดังด้วยความตกใจ จนคนหันมามอง
“ยายบ้า นี่เธอ...ต่อยฉันเหรอ”
“จูบนายมั้ง...” พูดจบก็ทรุดกายลงนั่งตามเดิม หันไปยิ้มหวานให้กวินภพ “หนูเกี๊ยบหิวแล้วค่ะ พี่วิน สั่งอาหารกันดีกว่า วันนี้จะกินให้เยอะๆ เลย สบายใจแล้ว”
กวินภพมองเธออย่างไม่อยากเชื่อ มีด้วยเหรอวะ ต่อยเขาแล้วยังนั่งกินข้าวต่อกับเขาได้หน้าตาเฉยน่ะ!
การันต์กลับถึงบ้านค่ำนั้น เขาก็ไปโวยวายกับบิดามารดาและยืนยันหนักแน่นว่า จะไม่มีวันแต่งงานกับผู้หญิงชื่อแปลกคนนั้นเด็ดขาด
“ไม่แต่งก็ได้ ถ้าแกจะหาผู้หญิงที่แม่ถูกใจได้เหมือนหนูเกี๊ยบ”
“ถามจริงๆ เถอะ แม่โดนยายนั่นเล่นคุณไสยใส่หรือไง ถึงได้หลงขนาดนี้น่ะ น่ารักตรงไหนอ่ะ แม่ โอ๊ย หมัดก็หนัก” เขาโอดครวญพลางเอามือแตะๆ บริเวณที่โดนหมัดยายนั่น
“สมน้ำหน้า แม่เป็นหนูเกี๊ยบนะ แกโดนหนักกว่านี้อีก”
“แม่” ชายหนุ่มร้องเสียงสูง พร้อมกันนั้น เขาก็คิดหาทางออกเรื่องนี้อย่างเร่งด่วน เขารู้นิสัยมารดาดี ถ้าลองท่านอยากได้อะไรแล้วล่ะก็ ท่านต้องทำให้ได้
เมื่อกลับเข้ามาในห้องนอนตัวเองแล้ว ชายหนุ่มก็ไล่ดูรายชื่อบรรดาคู่ควงที่เคยควงว่าใครบ้างที่น่าจะทำให้แม่ชอบ แต่ก็ไม่มี
“อะไรวะ ทำไมหายากนักวะ” เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งด้วยความหงุดหงิด และความหงุดหงิดนั้นก็ติดตัวเขาไปทั้งคืน จนถึงเช้า ที่เขาไปตรวจงานที่โรงงานเฟอร์นิเจอร์ แล้วพบว่ามีงานผิดพลาด เขาก็ยิ่งหงุดหงิด
“ผิดพลาดขนาดนี้ได้ไงวะ! ออเดอร์นี้ใครทำ เรียกตัวมาเดี๋ยวนี้” เขาตวาดผู้จัดการโรงงาน ซึ่งก็รับคำแล้วก็ตาลีตาเหลือกวิ่งออกไป สักพักก็กลับเข้ามาพร้อมด้วยพนักงานคนใหม่ เขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอ
“นี่ครับ คนรับออเดอร์ ชื่อนิสา เพิ่งเข้ามาทำงาน”
“ดิฉันขอโทษค่ะ ท่าน ดิฉันผิดพลาดเอง ดิฉันสะเพร่าเองค่ะ” หญิงสาวค้อมศีรษะลง สีหน้าย่ำแย่
“ข้อนั้นผมรู้แล้วไง ไหนเล่ามาซิ มันเกิดอะไรขึ้น...”
นิสายอมรับความผิดตัวเองไปตามตรงว่าเธอเอาใบเสนอราคาราคาเก่าส่งให้ลูกค้า ลูกค้าก็รีบสั่งของตามราคานั้นเพราะเห็นว่าถูกดี แต่ผู้จัดการร้านเจอความผิดพลาดนี้ก่อน เลยระงับออเดอร์ไว้ ลูกค้าไม่พอใจจึงแคนเซิ่ลทั้งหมด
“คุณรู้มั้ยนิสา เทียบกับธุรกิจอื่นของผม ธุรกิจนี้ทำเงินให้น้อยที่สุด แต่ผมก็ยังทำมัน เพราะมันเป็นงานตัวแรกของครอบครัวผม และที่นี่ก็มีคนเก่าแก่ที่อยู่กับพ่อแม่ผมมาตั้งแต่เริ่ม ผมทิิ้งพวกเขาไม่ได้ แต่คุณทำให้ผมอยากจะปิดมันอีกครั้ง เพราะมันสร้างความยุ่งยากให้กับผมมากเลย”
“ดิฉันกราบขอโทษค่ะ ท่าน ดิฉันเสียใจ” เธอยกมือไหว้เขา น้ำตาไหลเป็นทาง “แต่อย่าปิดโรงงานเลยนะคะ ดิฉันยินดีชดใช้ค่าเสียหายให้ท่านค่ะท่านหักเงินเดือนดิฉันทุกเดือนจนกว่าจะครบกำไรก็ได้ค่ะ”
การันต์ถอนหายใจยาว มองหน้าเธอเยาะๆ
“กว่าจะครบ คุณก็เกษียณโน่นแหละ เอางี้ ผมมีทางออกให้คุณ” เขาเว้นช่วงเพื่อหันไปทางผู้จัดการ “คุณออกไปก่อน”
เมื่อฝ่ายนั้นออกไปแล้ว เขาก็หันมาทางเธอ พิจารณาเธอขึ้นลงครั้งหนึ่ง อันทำให้เธอหน้าร้อนผ่าวด้วยความไม่พอใจ
“อย่าคิดมาก ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณ แต่ผมจะให้คุณช่วยอะไรผมหน่อย ถ้าคุณทำสำเร็จ หนี้ระหว่างเราก็จบ”
“ทำอะไรคะ” เธอถามเสียงหวาดหวั่น
การันต์ยิ้มหมายมาด...
- Writer
