ขโมย
1029 Words
“ผมเป็นเพื่อนร่วมงานของคุณนิครับ”
“อ้อ แต่วันนี้เป็นวันหยุดไม่ใช่วันทำงาน เพื่อนร่วมงานก็ไม่ควรมาวุ่นวายป่ะ”
“เอ่อ...” ปฏิภาณมองไปทางนิสา ก็เห็นเธอพยักหน้าให้เขากลับ ชายหนุ่มยอมจำนน และส่งของให้เธอ
“ของเรามีเยอะแล้ว ไม่รบกวนคุณดีกว่า เอาไปฝากพ่อแม่หรือญาติพี่น้องคุณดีกว่านะ” กวินภพกวนตีนอีก อีกฝ่ายหน้าชา
“ไม่เป็นไรครับ ผมตั้งใจซื้อมาฝากคุณนิกับน้องน้ำแล้ว ยังไงก็ต้องให้ รับไว้นะครับ คุณนิ” เขายื่นให้เธออีกครั้ง คราวนี้หญิงสาวเอื้อมมือไปรับไว้
“ขอบคุณมากนะคะ คุณป๋อง แต่คราวหลังคุณป๋องไม่ต้องลำบากนะคะ นิเกรงใจ”
“ครับ...งั้นวันจันทร์เจอกันนะครับ” แล้วเขาก็ยอมเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่นอกรั้วแต่โดยดี
นิสาหมุนตัวเดินเข้าบ้าน ชายหนุ่มก้าวตามทันที
“เสน่ห์แรงเกินไปหรือเปล่า หมอนี่กับไอ้คนที่ไปส่งหน้าเนอสเซอรี่คนเดียวกันป่ะ หรือคนละคน”
หญิงสาวไม่ตอบ เพราะตอนนี้ลูกชายกำลังเงยหน้ามองผู้ใหญ่ทั้งสองคนตาแป๋ว กวินภพจึงยอมปิดปากแต่เพียงแค่นั้น แต่ในใจนั้นร้อนรุ่มไปหมด ซึ่งเขาก็บอกตัวเองว่าที่รู้สึกแบบนี้เพราะห่วงลูกชาย กลัวว่าเขาจะได้พ่อใหม่ แล้วพ่อใหม่ไม่ดี ไม่รักเจ้าเด็กอ้วนของเขา!
กวินภพมีนัดกับพลอยปภัสร์ช่วงบ่าย ซึ่งหลังจากวันที่เธอรู้ว่าเขามีลูก เธอก็บอกว่าขอเวลาสำหรับการทำใจ เขากับเธอจึงไม่ได้เจอกันอีก แต่วันนี้เขาตั้งใจโทร.หาเธอ ทั้งเพราะอยากทราบความรู้สึกเธอต่อลูกของเขาแล้ว เขาก็อยากทราบเรื่องของเธอกับนิสาด้วย
เขาไปถึงร้านที่นัดกันก่อนเวลา เพราะวันนี้รถไม่ติด แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นการันต์กำลังเดินเลือกเสื้อผ้าอยู่ในร้านเสื้อผ้าผู้หญิง เขาจะเข้าไปทัก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นพลอยปภัสร์เดินออกมาจากร้านนั้นด้วย
“เฮ้ย บังอาจขโมยแฟนฉันเหรอวะ” กวินภพเดินเข้าไปทักทั้งคู่
“ไอ้บ้า ขโมยเขมยอะไร แค่ยืมตัวมาช่วยเลือกเสื้อผ้า” การันต์สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนหันมาตอบ
“พี่วินมาแล้วเหรอคะ มิ้นมาช่วยการันต์เลือกเสื้อผ้าให้ผู้หญิงของเขาน่ะค่ะ” พลอยปภัสร์ตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
“ผู้หญิงของนาย? ใครวะ ไม่ใช่หนูเกี๊ยบใช่มั้ย”
“โอ๊ะ อย่าเอ่ยชื่อยายคนนั้นให้ฉันได้ยินอีก แสลงหูชิบ แต่นี่ฉันเลือกเสื้อผ้าไปให้ผู้หญิงของฉัน คนนี้แหละที่จะทำให้ยายเกี๊ยบตกกระป๋องจากแม่ของฉัน”
“ใครวะ ฉันรู้จักป่ะ”
การันต์ส่ายหน้า “ทั้งนายทั้งมิ้น ไม่รู้จัก ฉันจะเปิดตัวเธอวันแต่งงานไอ้พอล แต่ตอนนี้ขอตัวก่อนละ กินข้าวกันให้อร่อยนะ ขอบใจมากนะมิ้น สำหรับน้ำใจ แล้วเจอกัน”
“อ้าว ไม่กินข้าวด้วยกันก่อนเหรอวะ”
“ไม่เอาอ่ะ อิ่มแล้ว” พูดจบก็หมุนตัวเดินจากไป
พลอยปภัสร์หันมาส่งยิ้มให้กวินภพ แล้วคล้องแขนเขาพาเดินไปอีกทาง พร้อมกับหวังว่า เมื่อครู่นี้ เขาคงไม่เห็นภาพที่เธอเดินออกจากห้องลองเสื้อผ้าพร้อมการันต์นะ!
“มิ้นยังยืนยันนะคะว่าคนที่นำตัวพี่วินมาส่งให้มิ้นเป็นผู้ชายแก่ๆ คนหนึ่ง ไม่ใช่คนอื่น” พลอยปภัสร์ยืนยันปากแข็ง “ทำไมเหรอคะ มีคนบอกว่าเป็นคนอื่นมาส่งเหรอคะ”
“ไม่มีหรอกจ้ะ แต่วันนี้พี่ไปที่บ้านริมน้ำของนิสา แล้วคนแถวนั้นบอกว่าไม่มีผู้ชายอย่างที่มิ้นบอกน่ะจ้ะ...ว่าแต่มิ้นกับนิสารู้จักกันได้ยังไงนะ”
“นิสาเป็นคนช่วยลุงคนนั้นหาทางติดต่อญาติพี่วินค่ะ มิ้นเลยได้คุยกับเขา แต่เขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านี้เลย ทั้งหมดเป็นคุณลุงค่ะ นี่อย่าบอกนะว่านิสาเคลมว่าตัวเองเป็นคนดูแลพี่วินคนเดียวน่ะ” น้ำเสียงชักจะหงุดหงิด
“เปล่า นิสาไม่เคยพูดอะไรเลย ไม่เลยซักอย่าง”
“พี่วินกำลังตามหาอดีตจนลืมปัจจุบันตัวเองหรือเปล่าคะ” หญิงสาวทำเสียงน้อยอกน้อยใจ มองหน้าเขาตัดพ้อ
กวินภพรีบยื่นมือไปจับมือเธอเอาไว้ “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ พี่จะลืมมิ้นได้ยังไง มิ้นอยู่ข้างๆ พี่ คอยดูแลพี่ตลอดเวลาที่พี่จำอะไรไม่ได้ พี่จะไม่พูดเรื่องนี้อีก ตกลงมั้ยคะ”
“ไม่พูดเรื่องลูกพี่วินด้วยนะคะ ตอนนี้มิ้นยังไม่พร้อมจริงๆ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับทราบ สีหน้าเต็มไปด้วยความเครียด
นิสามองถุงเสื้อผ้าราคาแพงเกือบสิบถุง ที่กองอยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าเกรงอกเกรงใจ
ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในห้องรับแขกของบ้านเธอ ส่วนเด็กชายธารานอนหลับอยู่ในห้อง การันต์ถึงไม่ได้เห็นหน้าเด็กชาย
“เยอะเกินไปหรือเปล่าคะ คุณการันต์”
“คุณไม่ได้จะออกงานกับผมแค่ครั้งเดียวนะ ต้องมีอีกหลายครั้ง”
“ยังไงก็ยังเยอะอยู่ดีค่ะ”
“เถอะน่า ถ้าใส่ออกงานไม่หมด คุณก็เอาไว้ใช้ก็แล้วกัน”
“ดิฉันขอถามหน่อยได้มั้ยคะ...จากที่คุณเล่ามา ดิฉันไม่คิดว่าตัวเองจะทำให้คุณแม่ของคุณพอใจได้เลย และจากที่คุณบรรยายลักษณะหน้าตารูปร่างคุณเกี๊ยบมา ดิฉันก็ไม่มีส่วนไหนเหมือนเธอด้วย”
“ดีแล้วที่ไม่เหมือนยายนั่น” เขาโบกไม้โบกมือทำท่าหลอน “คุณแม่ผมท่านชอบผู้หญิงที่ดูเป็นธรรมชาติ จริงใจน่ะ ถึงผมจะเกลียดยายนั่นมาก แต่ก็ต้องยอมรับว่ายายนั่นเป็นคนไม่เฟค แล้วก็ดูเป็นธรรมชาติ”
หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก “แล้วดิฉันต้องทำอะไรบ้างคะ”
- Writer
