รักที่เป็นไปไม่ได้
1068 Words
“คุณแม่ผมติดซีรีส์เกาหลี คุณดูบ้างหรือเปล่าล่ะ ถ้าดูบ้าง ก็สบายเลย ไม่ต้องพูดอะไรเยอะ แค่ฟังท่านพูดก็พอ”
นิสายิ้มแห้ง “ไม่เคยดูเลยนี่สิคะ”
“เรื่องอะไรดีล่ะ เรื่องแต่งบ้านก็ได้ ท่านชอบ ชอบจนชวนพ่อทำโรงงานเฟอร์นิเจอร์นั่นละ”
หญิงสาวยิ้มออก “ถ้าเรื่องนี้ก็พอไหวค่ะ”
การันต์พยักหน้า “แล้วพวกเรื่องแต่งหน้า ทำผม คุณทำได้เองหรือเปล่า ถ้าทำไม่ได้ ผมมีเพื่อนเป็นมือโปรเรื่องแต่งหน้า จะให้เขามาดูแลให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันจัดการเองได้”
ชายหนุ่มพยักหน้า แล้วมองหน้าเธอนิ่ง “ผมถูกชะตากับคุณมาก เพิ่งเจอกัน แต่ผมรู้สึกวางใจคุณบอกไม่ถูก เสียดาย ที่ผมรักคนอื่นไปแล้ว ไม่อย่างนั้นผมจะจีบคุณ”
นิสาหัวเราะขันๆ “ไม่ต้องประจบดิฉันก็ทำงานให้คุณอยู่ดีค่ะ อย่าลืมนะคะว่าดิฉันทำงานผิดพลาดให้บริษัทคุณเสียหาย”
คราวนี้การันต์หัวเราะบ้าง “เฮ้ย เปล่านะ ไม่ได้ประจบ แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ นี่ผมยังแปลกใจเลยตอนคุณบอกว่าคุณเป็นม่าย ผู้ชายคนนั้นมันต้องกรรมหนักแค่ไหน ถึงทิ้งผู้หญิงอย่างคุณไป”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ...” แววตาเธอหม่นวูบลง
“อยากระบายป่ะ ผมยินดีรับฟังนะ ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้ว และเผื่อว่าเราจะได้สนิทกันมากขึ้น เวลาคุยกับพ่อแม่ผม จะได้ไม่เขินไง”
“ไม่มีอะไรระบายหรอกค่ะ ฉันโอเค”
“อ้ะ โอเค ตอนนี้คุณอาจยังไม่สนิทใจกับผม ยังมีเวลาหลายวันกว่าจะถึงวันงาน เราค่อยๆ ทำความรู้จักกันไปก็ได้”
หญิงสาวยิ้มขอบคุณเขา “อ้อ ดิฉันขอความมั่นใจอีกครั้งนะคะว่า ถ้าดิฉันทำงานไม่สำเร็จ คุณจะไม่ถือโทษโกรธดิฉัน ไม่เอาผิดดิฉันเรื่องงานผิดพลาดอีก”
“ผมไม่ได้คิดเรื่องนี้ไว้เลย เพราะมั่นใจว่าคุณทำได้” เขาขยิบตาให้เธอด้วยความมั่นอกมั่นใจ อันทำให้นิสายิ่งหนักใจ เขามั่นใจในตัวเธอมากไปหรือเปล่า ขนาดตัวเธอยังไม่มั่นใจในตัวเองเลย???
วันไหนที่กวินภพไม่มาหา เขาจะโทร.หาเธอเพื่อขอคุยกับลูกชายเสมอ ยิ่งนานวันความผูกพันระหว่างพ่อลูกก็ยิ่งแน่นแฟ้น เด็กชายเริ่มถามหา ‘คุณลุง’ ถี่ขึ้นทุกวัน บางวันเขาก็รอคุณลุงมารับที่เนอสเซอรี่ด้วย เธอเลยตัดสินใจว่า จะบอกเขาในวันเกิดปีที่สี่ขวบของเขา เพื่อเป็นของขวัญ ของขวัญที่เขารอมานาน
“นิ ไปกินข้าวกัน เอ๊ะ หรือวันนี้ต้องไปกินกับคุณรันต์อ่ะ” เพื่อนร่วมงานแซวเธอ มองหน้าอย่างมีเลศนัย
“โอ๊ย อย่ามองอย่างนั้น ไม่มีอะไรอย่างที่คิดหรอกค่ะ เอาไว้วันหนึ่งนิจะบอกว่าเรื่องมันเป็นยังไง”
“เล่าตอนนี้ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ค่ะ มันยังไม่เรียบร้อย...ไปค่ะ กินข้าวกัน”
แต่ยังไม่ทันจะขยับตัว เพื่อนก็สะกิดให้หันไปทางประตู “กิ๊กคุณรันต์ ชื่อมิ้น โคตรสวย”
นิสาขมวดคิ้ว หันขวับไปมองด้วยความสังหรณ์ใจแปลกๆ แล้วก็รีบเบือนหน้ากลับแทบไม่ทัน เมื่อเห็นพลอยปภัสร์เดินผ่านไป
“กิ๊กเหรอคะ เขาเป็นเพื่อนกันหรือเปล่าคะ”
“อุ๊ย น้ำเสียงเหมือนหึง แล้วไหนบอกว่าไม่มีอะไรไง” เพื่อนแซวอีก พลางชี้หน้าเธอล้อๆ “บอกให้เอาบุญก็ได้จะได้ไม่ต้องเสียใจทีหลัง ถ้าคิดจะคบกับคุณรันต์ ต้องทำใจ คนหล่อระดับนี้ ฐานะดีระดับนี้ เขาไม่มีผู้หญิงแค่คนเดียวหรอก เขามีสิทธิ์เลือก”
“ค่ะ...แล้วคนนี้...คนชื่อมิ้นน่ะค่ะ มาที่นี่บ่อยเหรอคะ”
“ก็คุณรันต์เข้าออฟฟิศอาทิตย์ละสองวัน คุณมิ้นนี่มาอาทิตย์ละครั้ง”
“แต่เขาอาจจะเป็นเพื่อนกันเนอะ” นิสายังไม่อยากเชื่ออยู่ดี
“ไม่เพื่อนจ้า ฟันธงร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าไม่เพื่อน”
วันนี้ ขากลับการันต์อาสาไปส่งเธอที่บ้าน หญิงสาวลอบมองเสี้ยวหน้าเขาอย่างพินิจพิจารณา
ความจริงเธอคุ้นเค้าหน้าของเขาอยู่ไม่น้อย เคยแอบคิดเหมือนกันว่าเขาหน้าคล้ายกับกวินภพ แต่เนื่องจากทั้งคู่ไม่ได้ใช้นามสกุลเดียวกัน และเธอก็ยุ่งเกินกว่าจะค้นประวัติของเขาอย่างละเอียด จึงทำให้ไม่รู้ว่าเขาเป็นญาติกัน จนกระทั่งได้เห็นพลอยปภัสร์ที่โรงงานนั่น เธอจึงแอบสืบค้นจนรู้ว่า แม่ของเขากับพ่อของกวินภพเป็นพี่น้องกัน
แล้วทำไมเขากับพลอยปภัสร์ถึงทำแบบนี้กับกวินภพ ทำไมใจร้ายกับเขา
“มีอะไรจะถามผมหรือเปล่า”
เธอสะดุ้งเล็กน้อยที่เขาจับได้ “เปล่าหรอกค่ะ ฉันก็แค่คิดว่า คุณก็ออกจะหล่อ รวยก็รวย ทำไมถึงหาแฟนไม่ได้ เอ่อ หมายความว่า หาผู้หญิงที่จะทำให้คุณแม่คุณพอใจน่ะค่ะ”
“เฮ้อ เรื่องหัวใจพูดยากนะ คนบางคนไม่ควรรักก็ดันไปรัก บางคนควรจะรัก เราดันไม่รัก...” แววตาของเขาหม่นลงไปเมื่อเอ่ยเรื่องนี้
“ฉันเข้าใจดีค่ะ” เสียงเธอเองก็เศร้าลงไปเช่นกัน “ความรักของฉันก็เป็นรักที่เป็นไปไม่ได้เหมือนกัน”
“ชีวิตเราน้ำเน่าเนอะ” การันต์หัวเราะขื่นๆ
“แล้วคุณเคยคิดจะหยุดรักเขามั้ยคะ”
“ต้องบอกว่าช่วงแรกไม่เคยคิดจะหยุด เขาเป็นคนน่ารักมากนะ มีน้ำใจ ช่วยเหลือผมหลายอย่าง ผมยิ่งรัก ยิ่งต้องการเขา จนเผลอทำอะไรเลวร้าย...แต่ตอนหลัง ความรู้สึกมันลดลง ผมหมายถึงความร้อนรุ่มอยากเป็นเจ้าของน่ะ อาจเพราะมีเหตุให้เราต้องห่างกัน และผมก็มีอะไรต้องทำเยอะแยะไปหมด”
“แล้วตอนนี้ล่ะคะ”
“ตอนนี้เหรอ...ยังรักเขาอยู่ ยังอยากมีเขาในชีวิตต่อไปเรื่อยๆ แต่ผมก็รู้ว่าวันหนึ่งมันต้องจบลง...แต่ช่วงเวลาก่อนจะจบ ผมก็อยากใช้เวลากับเขาให้มากที่สุด มีความสุขที่สุด”
- Writer
