ผู้ชายที่น่าสงสาร
1211 Words
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณไม่ใช่เรน…ของฉัน...”
“ทำไมจะไม่ใช่ ผมเป็นเรนของคุณ และคนที่ผมฝันเห็นทุกคืนก็คือคุณ...นิสา ผมทรมานกับเรื่องนี้มาก คุณต้องช่วยผมนะ”
“ไม่ใช่หน้าที่ของดิฉันหรอกค่ะ” หญิงสาวปลดมือเขาออกอย่างสุภาพ แล้วหมุนตัวเดินจากมา
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น ทำให้ญาดาที่กำลังนอนพังพาบดูซีรีส์เกาหลีอยู่บนเตียงในห้องนอนต้องกดพัก แล้วตะโกนอนุญาต
“ไม่ได้ล็อก เข้ามาโลด”
ผู้ที่เปิดประตูเข้ามาเป็นสาวใหญ่วัยสี่สิบกว่า ผิวขาวอมชมพู ท่าทางอ่อนโยน ใจดีมีเมตตา แต่เวลานี้กลับมีสีหน้าเศร้าและเหนื่อยล้า
“อ้าว นึกว่ายายกี๋ คุณน้าน่ะเอง เจ็ทแล็กเหรอคะ” หญิงสาวลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ อีกฝ่ายพยักหน้าพลางนั่งลงบนเตียงเดียวกัน
“จ้ะ อีกวันสองวันคงปรับตัวได้” น้ำเสียงหม่นลงไปเล็กน้อย ญาดากระเถิบเข้าใกล้แล้วโอบกอดเอาไว้ เพราะรู้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดไม่ใช่อาการเจ็ทแล็กอย่างเดียว แต่เป็นเรื่องอื่นด้วย
“เรื่องผ่านมาแล้วนะคะน้าอร เกี๊ยบรู้ว่าน้ายังลืมเขาไม่ได้ง่ายๆ ไม่ต้องรีบนะคะ ให้เวลาตัวเองเต็มที่ไปเลย”
อรสา น้าสาวของเธอเพิ่งเลิกรากับสามีชาวต่างชาติ เพราะเขานอกใจไปมีผู้หญิงคนใหม่ จึงต้องย้ายกลับเมืองไทยทั้งที่คิดว่าจะตั้งรกรากอยู่ที่นั่นตลอดชีวิต โดยลูกชายคนเดียวของทั้งคู่ยังอยู่กับพ่อที่นั่น
“ขอบใจจ้ะ หลานรัก...” อรสาผลักร่างแบบบางนั้นออก แล้วมองหน้าเธอยิ้มๆ “เห็นชีวิตครอบครัวน้าพัง ก็อย่ากลัวชีวิตคู่จนไม่อยากแต่งงาน แล้วก็เอาแต่เพ้อหาผู้ชายในซีรีส์เกาหลีล่ะ”
“บ้าดารา บ้านักร้อง ยังดีกว่าบ้าผู้ชายเห่ยๆ นี่คะ อย่างน้อยดารานักร้องเขาก็ไม่ทำให้เราผิดหวัง เพราะเราไม่ได้อยากได้เขาเป็นสามีจริงๆ”
“พูดแบบนี้ หมายความว่าจะไม่แต่งงานจริงๆ เหรอ”
“อนาคตไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ตอนนี้ยังไม่อยากแต่ง เกาะคุณแม่ เกาะน้าอรไปเรื่อยๆ แบบนี้ดีกว่า”
“เสียดายแทนหนุ่มๆ ที่จะไม่ได้สาวสวย สุดน่ารักอย่างหลานสาวน้าไปเป็นตัวป่วนที่บ้าน...ว่าแต่คุณรันต์คนนี้ไม่โอเคเลยเหรอจ๊ะ ”
“ไม่โอเคค่ะ เกี๊ยบไม่ถูกชะตากับเขา ขี้เก๊กก็ปานนั้น ชอบทำตัวว่าตัวเองหล่อมาก รวยมาก เจ้าชู้อีกต่างหาก เกี๊ยบเกลียดคนแบบนี้ค่ะ”
อรสาหัวเราะ มองเธออย่างเอ็นดู “คำพูดที่ว่าเกลียดอย่างไหนได้อย่างนั้นยังเป็นจริงอยู่นะ ระวังเถอะ สุดท้ายต้องแต่งงานกับเขาจริงๆ”
“โอ๊ย! ไม่แต่งหรอกค่ะ วันนี้เขาก็พาแฟนเขาไปเปิดตัวแล้ว เกี๊ยบโคตรโล่งใจเลย ขี้เกียจฟังแม่ชื่นชมเขาสามเวลาหลังอาหารจะแย่”
“ไม่เสียดายเขาเหรอ ได้ยินแม่ว่าเขาทั้งหล่อ ทั้งรวย สาวๆ ชอบเขาตั้งหลายคน”
ญาดาส่ายหน้าหวือ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ไม่เสียดายค่ะ อวยพรให้ผู้หญิงคนนั้นโชคดีก็แล้วกัน”
“แต่ก็นั่นละนะ ความหล่อ ความรวย ไม่ได้การันตีว่าเขาจะเป็นคนดีและซื่อสัตย์กับเรา” น้ำเสียงสาวใหญ่หม่นลงไปเล็กน้อย
“ถั่วต้มค้าบ”
“หรือคนหล่อคนรวยเองก็ไม่มีอะไรยืนยันว่าเขาจะมีความรักที่สมหวัง หรือได้แฟนที่ซื่อสัตย์เหมือนกัน”
หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก “อันนี้เกี๊ยบก็เห็นด้วยอีกค่ะ เพื่อนเกี๊ยบหลายคน สวยชนิดเป็นดาราได้ ฐานะก็ดี แต่ก็ล้มเหลวเรื่องความรักตลอด แต่ที่เด็ดสุด มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง หล่อแบบหล่อมาก รวยมากๆ รักเดียวใจเดียวกับแฟนมาตลอด ตั้งแต่เรียนปีหนึ่งจนเรียนจบ พอจบโทก็วางแผนจะแต่งงานกันดิบดี วันดีคืนดี ผู้หญิงไปเจอผู้ชายคนใหม่แค่สองเดือน มาขอเลิกกับเพื่อนเกี๊ยบเฉ้ย”
อรสาขมวดคิ้ว “เอ๊ะ เรื่องแบบนี้คุ้นๆ นะ แต่ที่น้าเจอ ยังไม่เลิกกันนะ เพื่อนเกี๊ยบชื่ออะไรจ๊ะ”
“ชื่อต้นค่ะ มีอะไรเหรอคะน้าอร” ญาดาถามด้วยความสงสัย
“อ๋อ ถ้างั้นก็คนละคน คืองี้ เมื่อซักสองปีที่แล้ว ก่อนน้าจะลาออกจากพยาบาลน่ะ น้ามีโอกาสได้ดูแลคนไข้คนหนึ่ง เคสนี้ความทรงจำเขามีปัญหา ครอบครัวส่งไปรักษาที่นั่น มีแฟนไปช่วยดูแล ผู้ชายหล่อมาก เป็นคนดี สุภาพอ่อนโยน ไม่เคยทำให้พวกพยาบาลลำบากใจเลย...ผู้หญิงก็สวย เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นก็แสดงออกว่ารักแฟนมาก แคร์แฟนมาก แต่น้าเห็นเขาไปกับผู้ชายคนอื่นบ่อยมากเหมือนกัน”
“ผู้ชายไม่รู้สินะคะ”
อรสาพยักหน้า “ไม่รู้จ้ะ และเชื่อใจแฟนมาก ตอนที่เขาไปถึงที่นั่น เขายังจำแฟนเขาไม่ได้เลยจ้ะ ชอบพูดถึงชื่อผู้หญิงอีกคน ตอนหลัง ครอบครัวตัดสินใจใช้วิธีช็อตสมองเพื่อลบความจำส่วนนั้นออก...ตายละ น้าก็เอาเรื่องคนไข้มาพูดซะงั้น เสียจรรยาบรรณอดีตพยาบาลหมด แต่น้าแค่สะดุดใจเคสเพื่อนเกี๊ยบน่ะ”
“คงไม่ใช่เคสไอ้ต้นหรอกค่ะ...แล้วตอนนี้ อดีตคนไข้ของน้าอรเป็นยังไงบ้างคะ”
“น้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ลาออกแล้ว น้าก็ย้ายรัฐเลย แต่คิดว่าน่าจะเป็นปกติแล้วละ...” อดีตพยาบาลสาวเว้นช่วงเพื่อมองนาฬิกาฝาผนัง “น้าไปนอนดีกว่า เดี๋ยวไปสัมภาษณ์งานพรุ่งนี้จะไม่เฟรช เราก็นอนได้แล้ว อย่ามัวดูแต่ซีรีส์จนไปทำงานสายล่ะ อายลูกน้องหมด”
ญาดาหัวเราะ “ฝันดีค่ะน้าอร พรุ่งนี้โชคดีในการสัมภาษณ์นะคะ”
“ขอบใจจ้ะ”
น้าสาวเธอออกจากห้องไป เป็นจังหวะเดียวกับที่โปรแกรมไลน์ของเธอเด้งขึ้น จากพรศรี แม่ของการันต์นั่นเอง
“แฟนตารันต์สวยสู้หนูไม่ได้เลย...” ฝ่ายนั้นส่งข้อความมาอย่างนั้น
ญาดาหัวเราะสดใส ก่อนพิมพ์ตอบกลับ “ไม่ต้องประจบเอาใจหนูเลย อาจุมม่า ถ้าไม่สวย คุณชายรันต์ไม่เลือกหรอกค่ะ”
ทางนั้นส่งสติ๊กเกอร์ยิ้มเขินๆ ที่โดนรู้ทันมาให้ ญาดาส่งสติ๊กเกอร์หัวเราะกลับไป ตามด้วยข้อความ
“ไม่เป็นไรนะจุมม่า อย่าเขินถ้าจะต้องรักว่าที่สะใภ้ของตัวเอง ไม่ต้องกลัวว่าหนูจะอายที่โดนลูกชายจุมม่าเทด้วย ยิ่งแม่ยิ่งไม่ต้องห่วง ถ้าหนูโอเค แม่ก็โอเค”
“แม่อยากมีลูกชายอีกคน จะเอาหนูมาเป็นสะใภ้ให้ได้เลย”
ญาดาส่งสติ๊กเกอร์หัวเราะไปอีกครั้ง “ขอบคุณที่เอ็นดูหนูนะคะ หนูเป็นลูกสาวอาจุมม่าอีกคนก็ได้ โดยที่ไม่ต้องแต่งงานกับลูกชายจุมม่า”
“โอเคๆ สัญญาแล้วนะ”
กดปิดโทรศัพท์มือถือแล้ว ญาดาก็หันมาสนใจซีรีส์ต่อ แต่สักพักก็กดปิดเพราะสมองกลับนึกถึงเรื่องคนไข้ที่น้าสาวเธอเล่าให้ฟัง แล้วพึมพำออกมา
“น่าสงสารเป็นบ้า”
- Writer
