รสรักเจ้าสาวสลัม

ผู้ชายที่น่าสงสาร 2

พรศรีกดวางโทรศัพท์ด้วยสีหน้าสบายใจที่ญาดาเป็นคนน่ารัก เข้าใจอะไรง่ายๆ ซึ่งก็เป็นข้อดีอีกข้อในหลายๆ ข้อที่เธอเห็นในตัวเด็กคนนี้ ถึงได้เอ็นดู อยากได้มาเป็นสะใภ้นัก แต่น่าเสียดายที่เจ้ารันต์มันไม่มีวาสนา หรือบางทีเธออาจจะเดินเกมผิด พยายามยัดเยียดไปหน่อย ลูกชายถึงได้ต่อต้าน

แต่นิสาก็ไม่เลวเลย ไม่สิ เรียกว่าน่ารักมากๆ เลยก็ว่าได้ ยิ่งรู้ว่าหญิงสาวไม่ได้เป็นลูกผู้ลากมากดีมาจากไหน แต่ยังมีกิริยามารยาทที่เรียบร้อยน่ารักน่ามองด้วยแล้วก็ยิ่งนึกทึ่ง พ่อแม่เธอคงสอนมาดีจริงๆ ผิวพรรณก็ดี เนียนละเอียดทีเดียว หน้าตาสะสวย เห็นแล้วสดชื่น ชื่นตาชื่นใจไปหมด

ตารันต์ของแม่ก็ตาแหลมไม่เบา ตาแหลมเหมือนแม่นี่แหละ!

และถึงแม้ว่าพิสมัยกับพลอยปภัสร์จะพูดอะไรแปลกๆ เกี่ยวกับนิสาให้สะดุดใจบ้างก็เถอะ แต่ของอย่างนี้ เธอถือว่าความสุขของลูกเป็นเรื่องสำคัญที่สุด ถ้าการันต์รักจริงหวังแต่ง และนิสาทำให้การันต์มีความสุข เรื่องอื่นเธอก็ไม่สนแล้ว

เมื่อกลับเข้ามาในงานอีกครั้ง นิสาหาการันต์ไม่เจอ ถามเพื่อนๆ ของเขาก็บอกว่าเห็นเดินออกไปนอกห้อง หญิงสาวจึงไปหาเขาที่นั่น เพื่อให้เขาพาเธอไปส่งที่บ้าน เพราะถือว่าภารกิจของเธอในวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว พ่อแม่ของเขาได้เห็นเธอแล้ว ที่เหลือหลังจากนี้ ก็เป็นเรื่องของเขาที่จะจัดการ เพราะเธอเชื่อว่าแม่ของกวินภพไม่อยู่เฉยกับเรื่องนี้แน่ ไหนจะพลอยปภัสร์อีกล่ะ

หน้าห้องจัดเลี้ยง เป็นเทอเรซที่ก็ประดับประดาด้วยดอกไม้และแสงไฟสวยงาม มีเก้าอี้วางไว้เป็นจุดๆ เพื่อให้คนที่เบื่อความอุดอู้ข้างในห้องได้ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ ซึ่งตอนนี้ก็มีคนออกมานั่งเล่นกันอยู่สองสามราย แต่เธอก็หาเขาไม่เจอ

"หรือไม่ได้มาทางนี้หว่า" พึมพำ พลางทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทร.หา แต่เหลือบไปเห็นแผ่นหลังของเขายืนอยู่มุมด้านในสุดของเทอเรซ ซึ่งมีซุ้มดอกไม้บังอยู่เสียก่อน จึงเดินไปหา เมื่อเข้าไปใกล้ก็อ้าปากเพื่อจะเรียก แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ด้วย เพราะเธอเห็นมือเรียวที่จับแขนเขาไว้

“มิ้นไม่ถูกชะตากับเขาเลยคนชื่อนิสาคนนี้”

จากที่ตอนแรกจะเดินออกจากตรงนั้น นิสายอมเสียมารยาทแอบฟัง มีชื่อเธอเป็นหัวข้อสนทนาเสียขนาดนี้นี่นา

“ทำไมล่ะ เขาน่ารักจะตายไป นี่ถ้าไม่มีคุณผมก็จะจีบเขานี่แหละ อยู่ใกล้แล้วสดชื่นดี”

“แต่ถ้าคุณแม่คุณรู้ว่าเขาเป็นแม่ม่ายลูกติด ท่านคงไม่สดชื่นด้วยหรอก”

“ไม่ใช่ปัญหาสำหรับแม่และผมเลย ถ้าเป็นไปได้ก็คงไม่มีใครอยากมีชีวิตคู่ที่ผิดพลาดหรอก จริงมั้ย... แม่ผมยึดความสุขของผมเป็นที่ตั้งน่ะ..."

"แหม ดีจังเลยนะคะ" เสียงพลอยปภัสร์ประชด

"เอ เอาคุณแม่ผมมาอ้างหรือเปล่าเนี่ย จริงๆ หึงผมก็บอกมาเหอะ” น้ำเสียงเขายั่วล้อ

นิสาใจหายและเสียดายนัก ความรักทำให้คนที่เหมือนเข้าใจโลกดี มองโลกในแง่ดีอย่างการันต์ต้องยอมเป็นชู้คนอื่นได้ขนาดนี้เชียวหรือ อ้อ ไม่ใช่คนอื่นด้วยสิ แต่เป็นญาติของตัวเอง...

“ก็ด้วยไง มิ้นหวงรันต์แค่ไหน รันต์ก็รู้” เสียงนั้นออดอ้อนออเซาะจนนิสาขนลุกซู่ อยากถามสักคำว่าพลอยปภัสร์มีความละอายแก่ใจบ้างหรือไม่ที่ทำร้ายคนที่แสนดีอย่างกวินภพ

“รู้ครับรู้ รันต์ก็หวงมิ้นต์เหมือนกัน...” การันต์คงซาบซึ้งใจมาก เพราะเขาเงียบไป และจากเสียงเคลื่อนไหวบางเบาของพวกเขา ก็ทำให้เธอพอจะเดาออกว่า การันต์คงกำลังให้รางวัลความหวงของอีกฝ่าย นิสาไม่อาจทนฟังได้อีกต่อไปแล้ว จึงหมุนตัวกลับ แล้วก็ต้องร้องออกมาเบาๆ เมื่อชนเข้ากับอกกว้างของใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“คุณกวินภพ” เธอเรียกชื่อเขาเสียงเบา แล้วก็หันไปมองยังด้านหลัง ซึ่งดูเหมือนสองหนุ่มสาวตรงนั้นจะยังไม่รู้ตัว และเธอก็ภาวนา ขออย่าให้กวินภพได้ยินหรือเห็นภาพเมื่อครู่นี้เลย

“มาหาเจ้ารันต์เหรอ” เขาถามเธอเสียงเรียบนิ่ง สีหน้าก็ราบเรียบจนเธอเดาไม่ออกว่าตกลงเขาเห็นหรือไม่เห็น

“ค่ะ จะกลับบ้านแล้วน่ะค่ะ”

“กลับสิ เดี๋ยวผมไปส่ง รันต์คงยังไม่กลับง่ายๆ หรอก” เขาวางสายตาไปที่การันต์ แล้วหมุนตัวเดินออกจากตรงนั้น นิสาก้าวตามเขาทันที เมื่อตามทันก็ลอบสังเกตสีหน้าเขา แล้วก็เห็นว่าเขาขบกรามแน่น อันแสดงว่าเขาอาจจะเห็นและได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่ เธอจึงมองเขาด้วยความเห็นใจสุดซึ้ง

“คุณวิน...ขับรถไหวมั้ยคะ ถ้าไม่ไหว ดิฉันกลับแท็กซี่ก็ได้ค่ะ”

“ไหว ผมไม่ได้เมา” เขาตอบกลับมาสั้นๆ

หญิงสาวยอมให้เขาไปส่งโดยไม่อิดออด ในเวลานี้ ควรจะมีใครสักคนอยู่ข้างๆ เขา

ครู่ต่อมา นิสาก็ได้นั่งรถคันหรูที่มีคนขับเป็นชายหนุ่มหน้านิ่ง กรามขบเข้าหากันแน่น นานๆ ครั้งจะหันมามองเธอ แล้วก็หันกลับไปมองถนนตามเดิม เห็นอาการของเขานิสาก็ให้เป็นห่วงยิ่งนัก และบอกตัวเองว่าจะทิ้งเขาไว้คนเดียวไม่ได้ ยิ่งทิ้งไว้กับรถด้วยก็ยิ่งอันตราย