กระต่ายตื่นตูม
1548 Words
“ทำไม กลัวไอ้รันต์มันเข้าใจผิดหรือไง” เขาทำเสียงเคร่ง มองหน้าเธอกวนๆ “ให้มันเห็นเลยก็ดี ทีมันทำกับผมล่ะ”
“ฉันแค่เกรงใจคุณน่ะค่ะ ฉันกับคุณรันต์คุยกันเข้าใจค่ะ ไม่ต้องห่วง”
“ดีนะ ในขณะที่ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง” น้ำเสียงเขาเศร้าลงไป นิสาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปแตะมือเขาเบาๆ อย่างให้กำลังใจ กวินภพก้มมองแวบหนึ่งก็เงยหน้ามองถนน “ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่า เวลาอยู่ใกล้คุณ เวลาคุณสัมผัสผม ผมจะมีอารมณ์”
ได้ยินอย่างนั้น นิสาก็สะดุ้ง ยกมือออกทันควัน แล้วเมินหน้าไปทางอื่นด้วยความเขิน
กวินภพยิ้ม ดูสิ ได้แกล้งเธอแค่นิดๆ หน่อยๆ หัวใจเขาก็เบิกบาน ยิ่งมีลูกอยู่ด้วย หัวใจเขาก็ยิ่งเป็นสุข ยิ่งนึกยิ่งเสียดายที่จนป่านนี้เขาจำไม่ได้เสียทีว่า มีเธอในชีวิตตอนไหน ช่วงเวลานั้นเป็นสุขเพียงใด
“จะไม่ถามผมซักคำเหรอว่าผมจะทำยังไงต่อไป เรื่องมิ้นกับรันต์น่ะ”
“ไม่เกี่ยวกับนินี่คะ”
“ไม่เกี่ยวได้ไง คุณเป็นแฟนไอ้รันต์ ถ้าผมแค้นมันจนตามไปฆ่ามันทิ้งล่ะ คุณไม่เดือดร้อนเหรอ”
หญิงสาวหันขวับไปมองหน้าเขาด้วยความตกใจ “แต่คุณไม่ทำอย่างนั้นใช่มั้ยคะ”
“ตอนนี้ยังตอบไม่ได้ ตอนเจอหน้าค่อยว่ากัน” เขาตอบเสียงเครียดขรึม และนิสาก็วิตกขึ้นมาทันที แล้วเธอจะเตือนการันต์ก็ไม่ได้ด้วย เพราะเธอไม่อยากให้ฝ่ายนั้นรู้ว่าเธอรู้เรื่องของเขากับพลอยปภัสร์
“นิหวังว่าคุณจะมีทางออกที่ดีสำหรับทุกฝ่ายนะคะ คุณวิน” ก่อนลงจากรถเขา นิสาเอ่ยกับเขาด้วยความเป็นห่วง กวินภพทำเพียงพยักหน้า ไม่พูดอะไร เขารอเธอลงจากรถเรียบร้อยแล้วนั่นละ ถึงพึมพำออกมา
“ผมจะทำให้ดีที่สุด เพื่อคุณ เพื่อลูก...”
กลับมาถึงบ้าน กวินภพพบว่ามารดานั่งเหมือนรอเขาอยู่แล้ว
“วินหายไปไหนมา โทรศัพท์ก็ไม่รับ” พอเห็นเขา เธอก็ตั้งคำถามทันที
“ผมไปกับเพื่อนน่ะครับ”
“ไปกับเพื่อนแล้วรับโทรศัพท์แม่ไม่ได้หรือไง แม่เป็นห่วงวินมากรู้มั้ย แม่กลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย กลัววินจะหายไปอีก แล้วพอกลับมาก็จำพ่อแม่ไม่ได้น่ะ” เสียงคนเป็นแม่เครือลงไป เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสี่ปีก่อน คราวนี้กวินภพเข้าใจท่านมากขึ้น
“ผมก็ลืมคิดถึงข้อนี้ไป ขอโทษครับแม่ที่ทำให้เป็นห่วง”
“แล้วเป็นอะไร ทำไมทิ้งหนูมิ้นไว้ในงานอย่างนั้น เดือดร้อนตารันต์ต้องไปส่งให้เลย”
“หึ” กวินภพแค่นเสียงเยาะออกมา คงจะไปส่งกันจนถึงไหนๆ สินะ!
“พอดีผมเจอเพื่อนเก่าน่ะ ไม่ได้คุยกันนาน...”
“แม่นั่นก็หายไปเหมือนกัน”
“แม่ไหนครับ”
“ก็แม่ของลูกแกที่กลายเป็นคู่ควงตารันต์ไง โอ๊ย ร้ายกว่าที่แม่คิดเสียอีก เห็นหน้าหงิมๆ ท่าทางเรียบร้อย ที่ไหนได้ ร้ายลึก นี่คงจะใช้มารยาหญิงยั่วให้ตารันต์ติดกับล่ะสิ”
“รันต์ไม่ใช่เด็กนะแม่ แล้วมันก็ผ่านชีวิตมาเยอะ มันไม่ยอมโดนใครหลอกง่ายๆ หรอก มันไปหลอกคนอื่นสิไม่ว่า” เขากระแทกเสียงตอนท้ายด้วยความเจ็บใจ “อีกอย่าง นิสาเขาก็ไม่ใช่คนอย่างนั้น”
“ทำไมต้องปกป้องแม่คนนั้นด้วย” ท่าทางคนเป็นแม่ระแวงขึ้นมา มองหน้าเขาพิจารณา “ทำไม แกจะกลับไปหามันเหรอ แกอย่าลืมว่าแกมีหนูมิ้นที่แสนดี เหมาะสมกับแกอยู่แล้วทั้งคนนะ”
เขาเหยียดปากอีกครั้ง ก่อนเอ่ย
“บางทีอะไรที่เราเห็นว่าดีก็ไม่ดีอย่างที่คิดหรอกครับแม่...เอาจริงๆ ผมอยากให้แม่รักและเอ็นดูนิสาเขาบ้าง ยังไงเขาก็เป็นแม่ของลูกผม...เผื่อบางที เขาอาจต้องมาอยู่ที่นี่ จะได้ไม่ต้องขวางหูขวางตากัน” พูดจบเขาก็เดินขึ้นบันไดไป
“เดี๋ยววิน ลูกพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง แกจะเอาเมียสลัมของแกมาอยู่ในบ้านด้วยงั้นเหรอ ไม่ได้นะ แม่ไม่ยอมให้แกทำร้ายจิตใจหนูมิ้นเด็ดขาด” เธอพูดไล่หลังเขาด้วยความหวั่นใจ จากนั้นจึงรีบโทร.หาพลอยปภัสร์ “พี่เขากลับมาแล้วจ้ะ ลูก ปลอดภัย ไม่มีอันตรายอะไร แต่สีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หนูอ้อนถามพี่เขาเอาเองก็แล้วกันจ้ะ เขาคงอยากบอกแฟนมากกว่าแม่”
วางสายแล้ว หญิงกลางคนก็มองไปยังชั้นบนของบ้านด้วยสีหน้าหวาดหวั่นพรั่นใจ นี่ลูกชายเธอคิดจะทำอะไร!
เมื่อกวินภพลงมาข้างล่างอีกครั้งในชุดทำงาน เขาก็บอกคนรับใช้ว่าวันนี้ไม่รับอาหารเช้า
“ทำไมล่ะลูก กินมาแล้วเหรอ” พิสมัยเดินออกมาถามด้วยความแปลกใจ “วันนี้มีของโปรดของลูก...”
“ผมทานมาแล้วครับ แล้วเย็นนี้ก็ไม่กลับมาทานนะครับ”
“เดี๋ยว เย็นนี้วินจะไปไหน แม่นัดพ่อแม่หนูมิ้นเอาไว้ จะคุยเรื่องแต่งงาน”
“เอาไว้ก่อนครับ”
“เดี๋ยว นี่วินทะเลาะกับหนูมิ้นหรือเปล่า ลูกเป็นอะไรไป”
“สักวันผมจะบอกแม่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ครับ” พูดจบเขาก็เดินจากไป ยิ่งทำให้พิสมัยเครียดและหวั่นใจมากขึ้น
พลอยปภัสร์วางสายจากพิสมัยรอบที่สองของวันแล้วก็ได้แต่เม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงอย่างใช้ความคิด เกิดอะไรขึ้นกับกวินภพ ทำไมอยู่ๆ เขาไม่รับโทรศัพท์เธอ ทำไมอยู่ๆ เธอก็สัมผัสได้ถึงความห่างเหินจากเขา
ครู่หนึ่งก็เหมือนนึกอะไรออก
เกี่ยวกับนิสาหรือมีสาเหตุมาจากนิสามั้ยนะ? เพราะก่อนหน้านี้เขาก็ยังดีๆ อยู่เลย แต่เมื่อวานเย็นที่เจอนิสาในงานแต่งงาน หลังจากนั้นเขาก็หายตัวไป ไม่รับโทรศัพท์เธอ
หรือว่า...นิสาเห็นเธอไปหาการันต์ที่โรงงาน แล้วบอกเรื่องนี้กับกวินภพ เพราะการไปหาเขา หลายต่อหลายครั้งที่ก็ถึงเนื้อถึงตัวกันตามประสาวัวเคยค้าม้าเคยขี่
พลอยปภัสร์อยู่ไม่สุข ใจเต้นไปหมด ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เธอจะทำอย่างไรดี???
หญิงสาวไม่รอช้า โทร.หาการันต์ทันที แล้วก็ต้องหงุดหงิดเมื่อฝ่ายนั้นรับสายช้า แต่ในที่สุด เขาก็กดรับแบบงัวเงีย “รันต์...เกิดเรื่องแล้ว...”
“อะไรอ่ะ ติดต่อไอ้วินยังไม่ได้อีกเหรอ แบตหมดหรือเปล่า”
“ติดต่อได้แล้ว แต่เขาไม่ยอมรับสายมิ้น...รันต์ มิ้นว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ มิ้นกลัวว่าพี่วินจะรู้เรื่องเรา”
“อะไรนะ แล้วจะรู้ได้ไงอ่ะ”
“ฟังดีๆ นะ นิสากับพี่วินน่ะ...เขา...เคยรู้จักกันมาก่อน... แล้วเมื่อวานพวกเขาก็หายออกจากงานเหมือนกัน”
“เขาไปด้วยกันงั้นเหรอ”
“มิ้นไม่รู้ แต่เขาไม่ใช่แค่รู้จักไงรันต์ เขา...มีลูกด้วยกันด้วย”
การันต์นั่งมึนๆ งงๆ อยู่ในห้องนอนของตัวเอง ยังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่พลอยปภัสร์บอก นิสานะหรือ มีลูกกับกวินภพ ทำไมโลกถึงกลมจนน่าขันเช่นนี้
‘ไปท้องตอนไหน คลอดตอนไหน แล้วไอ้วินทำไมไม่รู้’
‘นับไทม์ไลน์ก็ตอนที่พี่วินหายตัวไป แต่ช่างเถอะ นั่นไม่ใช่ปัญหาแล้วรันต์ ปัญหาคือ ถ้านิสาบอกพี่วินเรื่องของเราจริงๆ เราจะทำยังไงกันดี ’
‘เดี๋ยวๆ ใจเย็นก่อนมิ้น อาจจะไม่ใช่เรื่องนี้ก็ได้ ไอ้วินมันติสท์จะตาย นึกจะไปไหนทำอะไรก็ทำ มันอาจจะเบื่องานแต่ง ก็เลยกลับไปก่อนก็ได้’
‘เป็นไปไม่ได้ พี่วินไม่มีวันทิ้งมิ้นไว้แบบนี้ ใช่แน่ๆ ต้องเป็นเพราะนิสาแน่ๆ เขาเป็นพนักงานของรันต์ รันต์ต้องจัดการนะ’
‘จะให้รันต์ทำอะไรเขาล่ะ เอาจริงๆ นะมิ้น คนผิดคือเราสองคน…’
‘นี่ไม่ใช่เวลาสารภาพบาปกับพระเจ้านะรันต์ รันต์ต้องจัดการอะไรซักอย่างนะ มิ้นต์ไม่ยอมเสียพี่วินไปนะ ไม่ยอม’
‘ถ้ามิ้นต์หวงรันต์จริงจังแบบนี้บ้างก็คงจะดี’ เขาตัดพ้อไปตามสาย
‘ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ถ้าไม่รักไม่หวง มิ้นจะหึงรันต์กับนิสาทำไม’ เสียงเธออ่อนลง
‘ก็เพราะไม่อยากให้นิสาเข้ามาในวังวนชีวิตมิ้นน่ะสิ...แต่ก็ช่างเถอะ รันต์รู้ตัวเองดีว่าเป็นได้แค่ไหน เอาเป็นว่ามิ้นใจเย็นๆ ก่อนนะเรื่องไอ้วินน่ะ อาจไม่มีอะไรก็ได้ อย่ากระต่ายตื่นตูมกลายเป็นเราเองที่สารภาพความจริงด้วยตัวเราเอง’
- Writer
