ภรรยาที่คุณไม่รัก

1.นกน้อยที่อยากเริ่มหัดบิน

ดอกเหมยที่แสนงดงามกำลังผลิดอก นั่นหมายถึงเหมันต์ฤดูกำลังจะลาลับ ดรุณีน้อยยืนอยู่ใต้ต้นดอกเหมยที่บานสะพรั่ง ใบหน้าที่แสนงดงามนั้นกำลังขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อเนื่องจากอากาศที่เหน็บหนาว

มือของฟางหรงนั้นถือถุงหอมที่เธอบรรจงปักมันขึ้นมาเพื่อรอคอย...สิ่งที่เรียกว่าคำมั่นสัญญา

เนื่องจากเกิดเป็นลูกสาวคนรองจึงมิต้องทำตัวอยู่ในระเบียบมากเท่าไหร่นัก ฟางหรงจึงมักปีนกำแพงจวนเสนาบดีฝูออกมาเที่ยวเล่นเป็นประจำ

และนิสัยที่ซุกซนของฟางหรง นั่นทำให้นางพบเจอกับหนิงหลง....

"เจ้ามาช้า!!"

"...ขอโทษด้วยฟางหรง ข้ามัวแต่ไปรอคิวซื้อแป้งทอดร้านของป้าจางมาให้เจ้า"

"อ่า นี่เจ้าเห็นข้าเป็นคนเช่นไร ถึงได้เอาของกินเช่นนี้มาล่อ คาดหวังให้ข้ายกโทษให้อย่างนั้นหรือ"

กลีบดอกเหมยนั้นโปรยปรายลงมาพร้อมกับหิมะที่ตกลงมาจางๆ หนิงหลงหยิบกลีบดอกเหมยที่ติดอยู่บนผมของฟางหรงออกอย่างแผ่วเบา

นางเป็นสตรีที่ไม่สมเป็นสตรีสักเท่าไหร่ แต่ทว่านั่นกลับทำให้เราเข้ากันได้อย่างประหลาด เพราะเขาคือลูกชายคนเดียวของแม่ทัพหนิง

เรารู้จักกันตั้งแต่เขาอายุได้สิบสอง ส่วนฟางหรงสิบขวบ วันนั้นเขายังจำได้ดีว่าเขาเป็นคนไปช่วยเธอออกมาจากกลุ่มนักเลงที่กำลังตีกัน

ฟางหรงเป็นสตรีที่ยกพวกตีกันกับพวกนักเลงท้ายตลาด...หากเขาไม่เห็นกับสายตาว่านางคือบุตรีคนรองของจวนเสนาบดี หนิงหลงไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดเลย

และฟางหรงที่ยกพวกตีกับนักเลงในวันนั้น คือสตรีที่เติบโตขึ้นมาอย่างงดงามในวันนี้...ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าจวนเสนาบดีนั้นขึ้นชื่อเรื่องการมีใบหน้าที่โดดเด่นมากทีเดียว

ฟางหรงเองก็คือสตรีวัยสิบเจ็ดปีที่งดงามจับสายตา

เธอส่งถุงหอมในมือให้หนิงหลง พร้อมกับรับห่อแป้งทอดมาถอเอาไว้

"....ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะไปนานเท่าไหร่ แต่ว่าข้าจะรอนะหนิงหลง ขอเพียงเจ้ามีใจมั่นคงข้าเองก็จะมั่นคงในความรู้สึกนี้เช่นกัน"

เขารับถุงหอมมาถือเอาไว้แนบอกพร้อมกับมองใบหน้าของหญิงคนรักด้วยสายตาที่แสนเจ็บปวด

"เรื่องของเราทั้วทั้งเมืองหลวงต่างรับรู้ สินสอดของตระกูลหนิงถูกส่งไปไว้ที่ตระกูลฝูแล้ว ตำแหน่งนายหญิงของจวนแม่ทัพนั้นเป็นของเจ้าแต่เพียงผู้เดียว"

เขาเป็นแม่ทัพและตอนนี้กำลังมีศึกสงครามอยู่ชายแดน เป็นสงครามที่ยืดเยื้อมานานจนไม่อาจจะตัดสินผู้แพ้ผู้ชนะ เขาจำเป็นที่จะต้องไปช่วยท่านพ่อออกรบ และนี่คือการออกรบครั้งแรกของเขาในฐานะแม่ทัพ

เขามั่นใจว่าจะคว้าชัยชนะมาให้ฟางหรงได้อย่างแน่นอน

"รอข้า"

ฟางหรงยืนมองหติงหลงเดินจากไปจนลับสายตา อากาศวันนี้ดูเหมือนจะหนาวเย็นมากกว่าเดิมเมื่อเขาเดินจากไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ

หยาดน้ำตาพลันจะไหลออกมาแต่ทว่านั่นคือสิ่งต้องห้าม...ห้ามส่งชายคนรักไปรบด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาเพราะนั่นนับว่าเป็นลางไม่ดี

เธอทำได้เพียงมองเขาพร้อมกับตั้งมั่นในใจว่าจะรักษาสัญญา

.......

"ไปส่งหนิงหลงมาแล้วอย่างนั้นหรือ"

"เจ้าค่ะท่านพี่"

ฟางหรงนั่งลงบนพื้นพร้อมกับโอบกอดพี่สาวที่กำลังปักผ้าอยู่ พี่ฟางเซียนคือพี่สาวที่เธอภูมิใจที่สุด ความงดงามก็ล้ำเลิศ มารยาทก็เพียบพร้อม คำกล่าวถึงตระกูลฝูนั้นต้องมีคำยกย่องเมื่อพี่ฟางเซียนปรากฏตัว

"ช่วงนี้พี่ดูซูบผอมไปหน่อย ข้าคิดว่าเราไปหาอะไรกินในตลาดดีไหมเจ้าคะ"

ใบหน้าของฟางเซียนนั้นเรียบเฉย เธอปรายตามองน้องสาวที่ดูสดใสและร่าเริงอยู่เสมอด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

เราเกิดห่างกันไม่กี่ปี แต่ทว่าหน้าที่ของเราช่างต่างกันลิบลับ...

"พี่ต้องไปที่อารามอันฉี ท่านแม่สั่งให้พี่นำผ้าแพรไปถวายแม่ชีที่นั่น"

"อ่า ช่างน่าเสียดายยิ่ง เช่นนั้นข้าจะซื้อผลไม้อบแห้งที่พี่ชอบมาให้นะเจ้าคะ"

"อื้ม ฟางฟรงของพี่นั้นรู้ใจพี่ที่สุดเลยสินะ"

เสนาบดีฝูคือชายผู้มีความทะเยอทะยาน เขาก้าวขึ้นมาเป็นเสนาบดีได้ไม่ใช่เพราะว่าโชคดี แต่นี่คือความสามารถล้วนๆ 

สิ่งใดเล่าที่เขาต้องการ เขาจะต้องคว้ามาให้ได้...

เขามีลูกสาวคนโตเป็นดั่งหน้าตาของวงศ์ตระกูล มีลูกสาวคนเล็กที่น่ารักและซุกซนสร้างเสียงหัวเราะให้จวนอยู่เสมอ...

อีกทั้งสินสอดของฟางหรงยังถูกส่งมาจากจวนแม่ทัพหนิง การเกี่ยวดองครั้งนี้เกิดจากความรักของเด็กทั้งสองก็จริงแต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขานั้นได้ประโยชน์ไปเต็มๆ

แต่ทว่าทุกอย่างนั้นต้องมีความสมดุล มิเช่นนั้นการยิ่งใหญ่เกินหน้าเกินตาจักนำภัยมาสู่ตัว ฟางเซียนนั้นถือเป็นหน้าเป็นตา เป็นสตรีที่งดงามหมดจด เป็นที่หมายตาของตระกลูต่างๆทั่วทั้งเมืองหลวง จดหมายสู่ขอนั้นถูกส่งมาที่จวนตระกูลฝูไม่เว้นแต่ละวัน จะว่าไปฟางเซียนก็พ้นวัยปักปิ่นมานานแล้ว สมควรอย่างยิ่งที่เขาจะหาบุรุษสักคนที่จะมาถ่วงสมดุลในครั้งนี้...

พอมองกลับไปกลับมา ฝูเกอก็มองเห็นจวนอ๋องไป๋ที่น่าสนใจมากทีเดียว มีข่าวลือว่าท่านอ๋องนั้นไร้ไมตรีเป็นบุรุษที่ชอบเก็บตัวเงียบ

ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด...นี่น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของฟางเซียน

มิเช่นนั้น นางจะต้องถูกบังคับให้เป็นสนมปลายแถวของฝ่าบาทเป็นแน่ นั่นก็เพื่อลดทอนอำนาจของตระกลูฝู

คิดได้ดังนั้นฝูเกอจึงร่อนจดหมายยืนข้อเสนอการแต่งงานให้ไป๋อ๋องทันที

........

"หน้าตาของคุณหนูนั้นงดงามแต่ทว่าเหตุใดถึงดูอมทุกข์เช่นนั้นเล่า"

ฟางเซียนส่งยิ้มจางๆให้แม่ชีที่อารามอันฉี

"คงจะเป็นเพราะว่าในชีวิตของข้า มิสามารถหาสิ่งที่เรียกว่าความสุขพบเจอเลยเจ้าค่ะแม่ชี"

"คุณหนูนั้นเกิดมาพร้อมกับรูปลักษณ์ที่โดดเด่น ชาติตระกูลที่สูงส่ง..."

"เพราะเป็นแบบนั้น ชีวิตของข้าจึงไม่เคยพบเจอความสุขเลย หากว่ามีปีกก็ดีสิ ข้าจะได้โปยบินหลบหนีออกจากกรงทองนี้ไปสักที"

แม่ชีส่งผ้าเช็ดหน้าให้ฟางเซียน นางหยิบออกมากางดูก็พบว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ปักรูปนกเอาไว้ เป็นนกที่กำลังโบยบินอยู่ในท้องนภาอันแสนกว้างใหญ่

"มีคำกล่าวว่าคนเราเกิดมานั้น ไม่มีสิ่งใดเป็นของเรา เลือดเนื้อเป็นของบิดามารดา ร่างกายเป็นของฟ้าดินที่ยืมมาใช้และสักวันหนึ่งจำต้องส่งคืน ในเมื่อไม่มีสิ่งใดเป็นของเราแล้วเหตุใดถึงยังยึดติดเล่า...ปีกที่งดงามจะงอกขึ้นมาบนความเจ็บปวด..."

"....แต่ทว่าบนความเจ็บปวดนั้นยังมีความหวาดกลัวปะปนอยู่ด้วย"

"เช่นนั้นต้องถามว่าท่านหวาดกลัวต่อสิ่งใด นกที่หัดบินในครั้งแรกย่อมหวาดกลัวว่าจะตกลงมา แต่ทว่ามันก็ต้องโบยบินเพราะว่านั่นคือสัญชาตญาณ ความอดทนทุกคนย่อมมีจำกัดและเมื่อมันหมดลง คราวนี้ต้องถามตัวคุณหนูแล้วว่าท่านจะเลือกทางใด"

ฟางเซียนอายุสิบแปดปี และในสิบแปดปีนี้ เธอถูกบังคับให้ร่ำเรียนอย่างหนัก ในขณะที่เธอมองออกมานอกหน้าต่างห้องเรียน เธอเห็นฟางหรงกำลังวิ่งเล่น นางสามารถปีนกำแพงออกไปด้านนอกได้โดยไม่หวาดกลัวสิ่งใด ท่านพ่อท่านแม่นั้นด่านางจนเริ่มเอือมระอา และเลิกด่าว่าไปเอง

ฟางหรงจึงมีอิสระ ไม่ใช่เพราะว่านางไม่เชื่อฟังท่านพ่อท่านแม่แต่เพราะว่านางไม่หวาดกลัว...

ภาระหน้าที่ทุกอย่างจึงตกลงมาที่เธอ กดดันมาที่เธอ...

ต้องดีที่สุด ต้องเป็นหน้าเป็นตาให้ตระกูล ต้องเป็นที่หนึ่งในทุกๆด้าน...

ฟางเซียนหลับตาลงช้าๆ

บางทีเธอเองก็ควรจะเลิกหวาดกลัวสักที