สะกดรักภวังค์ร้าย

บานปลาย 2

''เปล่า ไม่มีไรหรอกป๋า''

‘'เล่ามา'' ว่าเสียงเข้มเดินเข้ามาใกล้

‘'ไม่มี'' เลิกลั่ก

‘’จาเล่าลี ๆ หรือต้องเสียน้ำตา'' ไม่ว่าเปล่ามือหนายกขึ้นมาล็อกคอลูกชาย

“รู้ช่ายมั้ย อั้วสายดำเก่านะเว้ย”

‘'ป๋า อย่า ยอม ๆ คือ...เรื่องมันเป็นแบบนี้อะป๋า.....''

เขายอมเล่าทุกอย่างให้พ่อฟัง เดาไม่ถูกว่าพ่อคิดอะไรอยู่

''บ๊ะ ไอ้ลูกคงนี้ ปล่อยเวลาให้มังเลยมาขนาดนี้ได้ไงวะ แล้วนี่อีหนูเนยว่ายังไงบ้าง''

''ไม่ยังไง หลบหน้าหลบตาตลอด พยายามเจอหน้าแล้ว นี่ลูกป๋ายอมเสียการเสียงานไปแอบรอ ยังรู้ตัวหนีก่อนอีก เนยโกรธผมแน่เลยป๋า’' ประโยคหลังเสียงงอแง

''สมน้ำหน้า หึ!’' ทีงี้มาทำตัวน่าสงสาร

''เอ้าป๋าทำไมพูดงั้นอะ ผมเคลียดอยู่นะ เนยเป็นเพื่อนซี้ที่สุดในชีวิตผม ถ้าเรื่องนี้ทำให้เนยมองหน้าผมไม่ได้ ผมจะทำไงอะป๋า''

''ทำอะไรไม่คิดก็เป็นแบบนี้แหละ แล้วพ่อแม่ฝั่งนู้นอีรู้หรือยัง''

''เนยน่าจะยังไม่กล้าบอกอะ ป๋าผมจะทำไงดี” งอแงไม่พอยังชักดิ้นชักงอบนโซฟาให้เคืองลูกกะตาพ่อตัวเอง

‘'ถามอยู่ได้ ตอนเอากังไม่เห็นถามทำไงวะ” ว่าอย่างฉุน ๆ แต่พอสบตาลูกชายคนเดียวก็ใจอ่อนยวบ

“เออ ๆ ๆ เดี๋ยวช่วย อย่างน้อยอาหนูเนยป๋าก็ชอบ ยังงี้ป๋าก็ลบขี้ปากชาวบ้านได้ละ’'

''อะไรใครว่าไรป๋า ลูกไม่มีน้ำยาเหรอ''

เมื่อได้ยินว่าพ่อของเขาจะช่วยฌอร์นก็แหย่พ่อตัวเองอย่างติดตลก

''ยิ่งกว่าลื้อไม่มีน้ำยาอีก เขาลือกันว่าลื้อเปงเกย์เนี้ย อั้วละอยากจะถีบปากมัน อั้วมีลูกชายคงเดียวของตระกูลมาแช่งให้เปงเกย์ ซี้ซั้วจริงๆ''

เหี้ย! เวรเอ้ยถ้าป๋ารู้ ป๋าแดกหัวแน่ เขาคิดอย่างสยอง

''เอ่อ ป๋าก็ปล่อย ๆ ไปเน้อะ แหะๆ’'

ไม่ว่าเปล่าเข้าไปบีบนวดไหล่เอาใจ

‘'ซี้ซั่วจริง ๆ ไอ้พวกปากมาก ลื้อก็ไปเคลียกะอีให้เรียบร้อย เดะอั้วไปคุยกะพ่อแม่อีเอง''

ป๋าพูดพลางต่อสายถึงเตี่ยของเนยทันที โอ้โห จะไวไปไหน แล้วเขาจะคุยกับเนยยังไง แค่หน้ายังหลบยังไม่อยากเจอ หนีตลอด ไปง้อที่บ้านก็ไม่อยู่บ้าน เอาวะไม่ว่ายังไงก็จะต้องคุยกับเนยให้ได้ บูรณ์พิภพหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความไปหาปิญชาน์ทันที

S: เนย

N: Read

S: มีเรื่องจะคุยด้วย

N: มีอะไร

S: ป๋ารู้เรื่องแล้วนะ

หญิงสาวเงียบไปจนเขาใจหายแต่สุดท้ายข้อความก็เด้งขึ้นมา

N: ไหนบอกว่าจะรู้กันสองคนไง

S: ออกมาคุยกัน ร้านเดิม

อ่านไม่ตอบอีกแล้ว ส่งข้อความไปหญิงสาวก็แค่อ่านไม่ตอบ ทำไมวะ ขัดใจจริง ๆ เพื่อนคนนี้

ชายหนุ่มนัดเพื่อนสาสไว้ที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ บ้าน นั่งรอไม่นานคนที่นัดก็มา นึกว่าจะให้รอจนรากงอก ปิญชาน์เดินมานั่งตรงข้าม

‘’ทำไมไม่มานั่งข้างกู'' ไหนบอกไม่โกรธดูทำหน้าเข้า

''เรานั่งตรงนี้ดีกว่า''

มารงมาเรา หงุดหงิด ''บ้าป้ะเนี่ย''

''ฌอร์นมีอะไรจะพูดกับเราเหรอ''

‘'ทำไมหลบหน้า''

หญิงสาวถอนหายใจ ''เราไม่ว่างเราไม่ได้หลบหน้า''

‘'แต่เมื่อก่อนเนยไม่ว่างแค่ไหนเนยก็มาหาได้'' เขาว่าอย่างไม่ยอม

''นั้นมันเมื่อก่อน''

จุก คำเดียวที่พอจะสื่อออก พูดออกมาได้ไงวะ

''แต่ตอนนี้เราไม่เหมือนเมื่อก่อนเหรอ เราลดความสนิทกันแล้วเหรอเนย''

''เปล่านะฌอร์น''

''แล้วทำไมวะเนย ทำไมต้องหนีตลอด''

‘'เพราะเราไม่อยากให้ฌอร์นคิดว่าเราง่ายไง'' ปิญชาน์ตะคอกจนคนทั้งร้านมอง พอรู้ว่าตัวเองเสียมารยาทกระแอ้มไอแก้เก้อ

''กูไม่เคยคิดว่ามึงง่าย''

''แล้วไอ้การที่เรามีอะไรกันแล้วเราไม่รู้สึกเสียดายตื่นเช้ามาตลกได้ ฌอร์นคิดว่าผู้หญิงแบบนี้มีที่ไหน’'

ก็แบบมึงนี่ไง

แต่เขาจะไม่พูดออกไปเขาจะไม่ชักใบให้เรือเสีย

''แล้วเนยจะสนทำไมอะ เรารักกันไม่ใช่เหรอ''

หญิงสาวหลับตาสงบสติอารมณ์

''ฌอร์นรักของเรามันต่างกัน มันไม่เหมือนคนทั่วไป’'

มันไม่ได้ต่างอะไรหรอก เขาเลยว่าตัดรำคาญ "แต่งงานกับกูให้มันจบ ๆ อิซ้อ”

"ตีนกูนี่ ไอ้ห่าพูดมาได้เฮงซวย” เธอสวนทันควัน ไม่คุยหวานด้วยแล้ว

''เนยแต่งงานกับฌอร์นนะ'' เขาเปลี่ยนสรรพนามเผื่อเพื่อนเห็นใจ

''.....''

‘'นี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเนยเสียหาย ฌอร์นจะรับผิดชอบ''

‘'ไม่'' ตอบเสียงแข็ง

‘'ทำไม'' นี่ก็งอแง

‘'เราไม่อยากผูกมัดฌอร์น ''

''แต่เราอยาก เราเต็มใจ อีกอย่างพ่อแม่เราก็รู้แล้ว เราไม่ได้เป็นแฟนกัน ถ้ายังอยู่สถานะเดิม พ่อแม่เราจะคิดยังไงมันจะมองหน้ากันไม่ติดนะมึง’'

มาสิกูง้อขนาดนี้แล้วนะยกเหตุผลมาทั้งแม่น้ำแยงซีเกียงแล้วโว้ยย

กริ๊งง

เสียงโทรศัพท์ดังขัดการสนทนา

‘'แป๊บนะฌอร์น'' เนยว่าก่อนจะรับสาย ''ฮัลโหลเตี่ย''

(เนย อยู่ไหน!)

''อยู่ร้านกาแฟกับฌอร์น''

(กลับมาบ้านละน่าดูไอ้เด็กชิงสุกก่อนห่าม!)

ตู้ด

เตี่ยตัดสายไปแล้วแต่เนยยังนั่งอึ้งกับสิ่งที่กำลังจะเกิด

''เนย เป็นไร''

หญิงสาวมองหน้าฌอร์นตาแดงก่ำ

‘'ฌอร์น''

‘’หือ"

“เตี่ยตบกูดิ้นแน่เลย อิฌอร์น ทำไงดี ฮืออ’'

เนยเริ่มคร่ำครวญออกมาน้ำหูน้ำตาไหลพรากจนฌอร์นตามอารมณ์แทบไม่ทัน

‘'ใจเย็น ๆ นะ โอ๋ ๆ ไม่ร้อง ฮึบ หนึ่ง สอง อึ้บ''

เนยทำตามที่ฌอร์นบอกจนปรับอารมณ์ได้จึงถามเพื่อนเสียสั่น

''ฮึก ทะทำไงดี''

''กูจะบอกเตี่ยมึงเอง''

เอาวะ ป๋าช่วยแล้วตายเป็นตาย!