ทั้งใจคือนายไอ้หมาเด็ก

ปมเหตุ

เวลาผ่านไปเกือบตี 2 เหล่าลูกน้องของลูซินกินเหล้าจนเมามาย ไม่ว่าจะสตรีนารีก็จัดกันจนเรียบเป็นหน้ากลอง

ไอ้เอ็มที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าไอ้กีตาร์ที่เมาหลับคาตักของมันอยู่ ผู้หญิงนั่งบริการ ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็คอยบีบนวดดูแลเอาอกเอาใจไอ้เอ็มอย่างเต็มที่ แต่ใบหน้าของไอ้เอ็มกับดูบอกบุญไม่รับ

ลูซินนั่งมองไอ้เอ็มอย่างจับผิด นับวันมันยิ่งแสดงออก ชัดเจนว่ามีใจให้กับไอ้กีตาร์ ส่วนไอ้กีตาร์ก็ไม่ได้รับรู้ความรู้สึกของไอ้เอ็มเลย

"เฮ้ยไอ้เอ็ม ถ้ามึงชอบไอ้กีต้าร์ ทำไมมึงไม่บอกมันล่ะวะ มึงจะมาทนเก็บความรู้สึกไว้ทำไม"ลูซินเอ่ยปากถาม

"พี่ลูซิน..!พี่รู้หรอ"ไอ้เอ็มหันมาทำหน้าถอดสีเพราะไม่คิดว่าจะมีใครล่วงรู้ความคิดของตัวเองที่มีต่อ ไอ้กีตาร์ได้

"โหไอ้ชิบหาย..! จะไม่รู้ได้ไงวะ มึงแสดงออกชัดเจนซะขนาดนั้น หน้ามึงอ่ะ มันเขียนชื่อไอ้กีตาร์อยู่บนหน้าผากชัดแจ๋วเลย กูมองจากดาวอังคารกูยังรู้เลย"ลูซินพูดหยอกเย้าไอ้เอ็ม

"จะ จริงหรอพี่ลูซิน" ไอ้เอ็มถึงกับต้องทวนคำพูดกับ ลูซิน เพราะมันก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายให้ลูกพี่มันฟังอย่างไรเพราะกลัวว่าลูซินจะรังเกียจเพศสภาพหรือเพศที่ 3 อย่างมัน

"มึงคิดว่ากูจะรังเกียจมึงหรอวะ" ลูซินเอ่ยปากถาม ไอ้เอ็มด้วยสีหน้าเรียบเฉยแบบอ่านไม่ออก

'ฉันคิดว่าพี่ลูซินคงจะรังเกียจเพศที่ 3 อย่างฉัน"

ไอ้เอ็มก้มหน้าก้มตาไม่ยอมหันกลับไปสบตากับลูซินที่นั่งเรียบนิ่งอยู่บนโซฟา

แต่ความคิดของมันกลับผิดคาด เพราะลูซินไม่เคยมีความคิดติดลบ ไม่ว่าจะเป็นเพศไหน ย่อมเกิดความรักที่สวยงามได้เสมอ

ลูซินเองก็ไม่เคยเลือกเพศกับความรัก เพียงแต่เขายังไม่เคยได้สัมผัสความรักอีกรูปแบบหนึ่งก็เท่านั้น

"มึงคิดว่ากูเป็นคนอย่างนั้นจริง ๆ หรอวะไอ้เอ็ม"

ลูซินยังคงแสร้งทำเป็นทวนคำถามกับลูกน้องหัวแก้วหัวแหวนอย่างไอ้เอ็ม

"ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอกพี่ แค่ผมกลัวว่าถ้าพี่รู้ พี่จะรับผมไม่ได้ และถ้าไอ้กีตาร์มันรู้ มันคงจะรังเกียจและหนีหายไปจากผม"ไอ้เอ็มถึงกับนั่งนิ่งกำหมัดแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน

ลูซินเดินเข้าไปยืนประจันหน้าแล้วใช้มือหนาตบไปที่บ่าของไอ้เอ็มเบา ๆ

"ถ้ามึงชอบไอ้กีตาร์ ก็เดินหน้าจีบแม่งเลยสิวะ มึงจะปล่อยให้หมาคาบไปแดกหรือไง"

ลูซินตบบ่าของไอ้เอ็มอีกทีแล้วเดินออกจากห้อง VIP เพื่อปล่อยให้ไอ้เอ็มได้ทบทวนความรู้สึกของตัวเอง

"พี่ลูซิน..." ไอ้เอ็มพูดเสียงแผ่วเบาพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง มันรับรู้ถึงความรู้สึกที่ส่งผ่านมาบนไออุ่นที่ตบลงบนบ่า บ่งบอกว่าลูซินไม่ได้รังเกียจมันเลยแม้แต่นิดเดียว

ลูซีนที่เดินลัดเลาะออกจากร้าน VIP ของบาร์ขณะที่กำลังจะเดินกลับมาที่ลานจอดรถด้านข้างร้านกลับมีชายคนหนึ่งที่เดินออกมาด้วยสภาพสั่นเทาผมสีน้ำตาลประกายดวงตาสีเทาหม่นโดนแสงไฟกระทบดูดีราวกับเทพบุตร

"ชะ ช่วยด้วย ชะ ช่วย.... เสียงแหบพร่าที่พยายามหอบร่างกายของตัวเองออกมาให้พ้นจากเงามืดที่สลัวเดินเซไม่เป็นท่า ร่างกายดูสั่นเทาราวกับคนโดนอะไรบางอย่าง

ลูซินที่ยืนจ้องมองอยู่ไม่ไกลเหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นใครแม้แต่บอดี้การ์ดหรือการ์ดในบาร์หรูก็ไม่มีใครเดินผ่านมาทางนี้เลยแม้แต่คนเดียว

ลูซินไม่รู้จะทำอย่างไร จึงเลือกที่เดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น เพราะยังคงแหกปากเรียกขอความช่วยเหลืออย่างไม่หยุดหย่อน

"ไอ้ห่า วันซวยอะไรของกูวะเนี่ย ข้างในก็เหม็นความรัก ข้างนอกกูก็เสือกเจอเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของกู"

ลูซินปากถึงจะบ่นแต่ก็ยังเดินเข้าไปดูว่าผู้ชายตรงหน้าต้องการความช่วยเหลืออะไร

'เอ๊ะ.!คุณเป็นไงบ้าง"ลูซินใช้ภาษาไทยเพื่อติดต่อสื่อสารกับคนตรงหน้า ลักษณะผิวพรรณไม่เหมือนคนไทย เหมือนกับชาวต่างชาติ ลูซินกำลังจะทักทายเป็นภาษาอังกฤษ เพื่อสอบถาม แต่คนตรงหน้าก็ชิงตอบมาเป็นภาษาไทยเสียก่อน

"ช่วยกูหน่อย กูโดนวางยา..!" สภาพของคนตรงหน้าตอนนี้เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าหล่อเหลา มือไม้สั่นเทา แขนขาอ่อนแรงราวกับคนจะเป็นอัมพาต

ลูซินทำได้เพียงเดินเข้าไป พยุงคนตรงหน้าเพื่อเดินเข้าไปขอความช่วยเหลือในบาร์ แต่ก็ถูกชายแปลกหน้าปริศนาคนนี้ห้ามเอาไว้

'ไม่..!เข้าไปไม่ได้....คนของพวกมันอยู่ในนั้น มึงต้องพากูออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้..!" ชายปริศนาอ้าปากสั่งลูซีนอย่างกับลูกน้องทั้ง ๆ ที่เขาแค่อยากจะมาช่วยเหลือเท่านั้น

"นี่คุณพูดดี ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง.จะขอความช่วยเหลือคนอื่นเนี่ย สั่งเขาอย่างกับเป็นขี้ข้าเลย"ลูซินก็รู้สึกไม่สบอารมณ์กับคนแก่ตรงหน้าที่เอาแต่สั่ง ๆ

'มึงช่วยกูก่อน แล้วกูจะตอบแทนมึง"เสียงแหบพร่าพยายามประคองสติเพื่อหนีไปให้พ้นจากตรงนี้

"เออ ๆ แม่งเอ้ย ซวยจริงๆ "ลูซินสบถกับตัวเองแล้วก็พยุงร่างใหญ่ของชายปริศนา ในซอกตึกออกมาอย่างทุลักทุเล เพราะความสูงที่ต่างกันและความตัวใหญ่ทำให้ลูซินแทบจะพยุงชายปริศนาไม่อยู่

"เฮ้ย..! คุณอย่าทิ้งตัวมากนักดิ ผมพยุงคุณไม่ไหวแล้วเนี่ย" ลูซินพยายามประคองร่างหนาไปที่รถเพื่อออกไปให้พ้นจากบริเวณพื้นที่นี้

ส่วนเหล่าบรรดาโชเฟอร์ก็เมาหลับอยู่ในห้อง VIP โดยที่ลูซินเคลียร์ค่าใช้จ่ายหมดแล้วเหลือแต่ให้พวกมันตื่นแล้วออกจากห้องไป

"กูไม่ไหว แล้วมึงช่วยกูหน่อย"ชายร่างใหญ่เริ่มมือไม้อยู่ไม่สุขดึง เนคไทที่คอออกเหงื่อเริ่มผุดเต็มกาย ลูซินสัมผัสได้จากเสื้อที่เปียกแฉะทางด้านหลัง

"คุณใจเย็น ๆ นะ รถผมอยู่ข้างหน้า เดี๋ยวผมจะพาคุณกลับไปที่บ้านผมก่อน" ลูซินไม่ได้คิดว่าจะมีอันตรายเพราะดูจากสภาพคนตรงหน้าแค่ยืนยังไม่อยู่