อสูรกาม

Korea      ฤดูหนาวที่ปกคลุมมายาวนานใกล้สิ้นสุดลงในปลายเดือนมีนาคม อุณหภูมิต่ำติดลบเกือบสิบองศา เหมาะแก่การทอดกายบนเตียงมากกว่าออกไปข้างนอกเป็นไหนๆ Rrrrrrrr     Rrrrrrrr      สมาร์ทโฟนเครื่องหรูที่ถูกวางบนหัวเตียงดังต่อเนื่อง มันส่งเสียงรบกวนร่างบางที่นอนเปลือยกายไร้เครื่องนุ่งห่มจนต้องเอื้อมมือยกขึ้นมารับ “ฮัลโหล” เสียงหวานของสาวน้อยอังเปาวัย 22 ปี กล่าวทักคนปลายสาย เธอเป็นน้องสาวคนเดียวของอังกูร ชายหนุ่มผู้ถูกขนานนามว่าเป็นดั่งมาเฟีย แม้เจ้าตัวจะไม่เคยประกาศตนว่าเป็นเช่นนั้น แต่พฤติกรรมที่มักจะไม่เกรงกลัวต่อกฎหมายหรือเกรงใจมารยาททางสังคมก็ไม่ต่างกับมาเฟียเอาเสียเลย “พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว พี่ก็ขยันตามอังกลับจัง” “……..” “ไม่ต้องเป็นห่วง อังโตมากแล้วนะพี่อังกูร ดูแลตัวเองได้และดูแลตัวเองเป็นอย่างดี” “…….” “ค่าาาา รู้แล้วน่า บ่นจัง ตกลงเป็นพี่ชายหรือเป็นพ่อกันแน่” เสียงหวานประชดเมื่อพี่ชายห่วงอย่างกับไข่ในหิน “……” “ถ้าพี่บ่นอีกคำ อังจะเลื่อนไฟล์บิน” “…….” “โอเคค่ะ ไว้เจอกันที่ไทย แค่นี้นะคะ” หลังจากวางสายจากพี่ชาย เธอก็หันไปซุกบนแผงอกแฟนหนุ่มชื่อวาโยที่คบหาดูกันมานานกว่า 6 เดือนแต่ไม่ได้เปิดเผย ทั้งคู่แอบนัดกันมาพักผ่อนที่เกาหลี โดยอังเปาเป็นฝ่ายโกหกพี่ชายว่ามากับเพื่อนสาว จริงๆเธอก็มากับเพื่อนของเธอนั้นล่ะ แต่ทว่าเอามาเป็นข้ออ้างเพื่อที่จะได้มากับแฟนหนุ่มและใช้ชีวิตเรียนรู้ใจคอกันนานเกือบสองอาทิตย์ “ใครโทรมาเหรอครับ” “พี่อังกูร” บอกแฟนหนุ่มเพื่อให้สบายใจ วาโยเป็นผู้ชายสุภาพแต่เรื่องขี้หึงก็มาเป็นอันดับหนึ่ง ซ้ำแฟนสาวยังหน้าตาน่ารักราวกับสาวเกาหลี ก็คงอยากรู้เป็นธรรมดาว่าใครโทรมาทั้งเช้าทั้งเย็น “พี่ชายอังก็หวงน้องสาวจริงๆ โทรหาทุกวันจนพี่คิดว่าเป็นหนุ่มๆโทรมาขายขนมจีบสะอีก” “อังไม่ให้ใครมาจีบหรอก ทั้งตัวทั้งหัวใจอังยกให้พี่คนเดียว” “พี่ก็รักอังคนเดียวเหมือนกันนะครับ” “ถ้ากลับไทยแล้ว พาอังไปเจอแม่พี่ได้ไหม อังอยากให้ท่านรู้ว่าเราคบกันและอยากให้ท่านได้ไปคุยกับพี่อังกูร” “ไหนบอกพี่ว่ายังไม่อยากให้พี่ชายรู้ว่าคบกับพี่อยู่ ทำไมวันนี้กลับเปลี่ยนใจล่ะครับ” ขยับหัวทุยเล็กขึ้นหนุนหัวไหล่พลางใช้มือลูบผมเบาๆ “ตอนแรกก็กลัว แต่ว่าอังยอมให้พี่ไปแล้วทั้งตัว ถ้าเกิดพี่อังกูรรู้เรื่องนี้ขึ้นมา อังกลัวพี่จะไม่ปลอดภัย เราให้ผู้ใหญ่ไปคุยกันดีกว่า พี่อังกูรน่าจะยังเกรงใจแม่พี่อยู่” “อังแน่ใจใช่ไหม ว่าพี่ชายจะเข้าใจและใจเย็นกับเรื่องที่มันเกิดขึ้น” อังเปาแหงนหน้ามองชายคนรัก ไม่ได้แน่ใจหรอกว่าพี่ชายจะแสดงอาการแบบไหน ถ้ารู้ความจริงว่าน้องสาวสุดหวงแหนพลีกายให้กับผู้ชายทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงานกันจะเกิดอะไรขึ้น “พี่อังกูรต้องเข้าใจสิ พี่เขาไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก และต่อให้ไม่เข้าใจ อังก็จะไม่ปล่อยมือพี่ไปไหนเราจะพิสูจน์ไปด้วยกัน” เป็นดั่งคำสัญญาว่าจะรักผู้ชายที่นอนบนเตียงเดียวกันมาทั้งคืน อังเปามีความสุขอย่างมากตลอดเวลาเกือบสองอาทิตย์ที่ได้อยู่กันตามลำพังประสาคู่รัก และหวังว่ากลับไทยคราวนี้คงจะต้องบอกพี่ชายให้ได้รับรู้ ว่าน้องสาวคนเดียวได้มอบหัวใจและร่างกายให้กับผู้ชายที่ชื่อวาโยไปแล้วเรียบร้อย ประเทศไทย บ้านหลังใหญ่มีพื้นที่กว้างมากกว่า 10 ไร่ มองดีๆก็ช่างราวกับคฤหาสน์ มรดกหลังเก่าตกทอดจากรุ่นสู่รุ่น และปัจจุบันเจ้าหลังบ้านมูลค่าเกือบ 50 ล้านก็เป็นของอังกูร สหสิงค์วาณิชย์ ชายคนเดียวที่เหลือของตระกูล อีกทั้งตระกูลนี้ยังเป็นที่เลื่องลือว่าเป็นมาเฟียเก่า แม้รุ่นลูกรุ่นหลานจะพยายามออกจากคำครหานี้ก็ตาม “นายครับ คุณอังไปกับไอ้วาโยจริงๆ” เคนโด้ ลูกน้องคนสนิทเข้ารายงานเจ้านายหลังจากมีคำสั่งให้สืบว่าน้องสาวไปเกาหลีกับใคร “แล้วเพื่อนที่ชื่อเอ๋ย” ถามอย่างใจเย็นพลางดูดบุหรี่ยี่ห้อโปรดอัดควันเข้าปอดมวลแล้วมวลเล่า “คุณเอ๋ยเดินทางไปพร้อมกับคุณอังก็จริง แต่หลังจากไปถึงสนามอินชอนก็แยกย้ายกันไป คุณเอ๋ยไปหาแฟนที่ปูซาน ส่วนคุณอังเดินทางเข้ากรุงโซลและเช็คอินที่โรงแรมยอกซัม หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมงนายวาโยก็เดินทางไปถึงเกาหลีและเข้าพักโรงแรมด้วยกัน” “มันคงกินน้องกูเรียบร้อยแล้วสินะ” เป็นคำถามที่คนฟังต้องกลืนน้ำลายลงคอ แม้กระทั่งคนสนิทก็ยังขนหัวลุกเมื่ออังกูรเอ่ยออกมา  เคนโด้ได้แค่พยักหน้าตอบ อยู่ด้วยลำพังเป็นอาทิตย์ขนาดนั้นใครเล่าจะอดทนเป็นพระอิฐพระปูน “มันไม่รู้จริงๆ เหรอว่าอังเปาเป็นน้องกู” “น่าจะไม่ทราบครับ คงทราบแค่ว่าคุณอังมีพี่ชายชื่ออังกูร แต่ไม่รู้ว่าต้นตระกูลมีความเป็นมายังไง” “กูหวงยิ่งกว่าไข่ในหิน กูถนอมของกูมาอย่างดี แต่แม่ง ไอ้จัญไร!! ไม่เข้าตามตรอกไม่ออกตามประตู แถมยังแอบไปกินน้องกูไกลถึงเกาหลี” ของบนโต๊ะถูกปัดตกกระจัดกระจายด้วยความโมโห เหมือนโดนหยามหน้ากันชัดๆ