BODY CAN'T LIE

CHAPTER 8

CHAPTER 8

Kahapon pang sira ang araw niya. She don't have energy to do anything at all. Balisa pa rin ang pakiramdam niya dahil hindi pa rin niya makita ang bracelet na hinahanap. How did she lost such precious thing na iningatan niya for more than five f*****g years. Lahat na ata ng lugar na pinuntahan niya this last few days ay binalikan niya pero wala talaga siyang napala.

"Hey?" Cenna showed up from the bathroom. "You look terrible today babe loosen up ok! We can buy a new one if you can't find it."

She just rolled her eyes at what Cenna said. Ayaw niyang makipagtalo rito dahil sa bagay na iyon. It just dont make any sense. Paano niya sasabihin kung gaano kahalaga sa kanya ang bagay na iyon. Alam ni Cenna ang ibang parte sa buhay niya, ang dahilan kung bakit niya piniling tumira sa Korea. Pero hindi kasali ang tungkol sa lalaking iyon. Matagal na niyang ibinaon ang yugto na iyon ng buhay niya. Iba na nga siya ngayon hindi ba, kaya walang dahilan para ungkatin pa ang mga bagay bagay.

"Hey babe, are you listening to me?" tanong nito.

"Yah," Tipid siyang ngumiti. Nilampasan niya ito at tumungo sa tapat ng bintana at doon itinuon ang pansin.

"You're not listening at all Rei. Wae? I'm asking if you wanna come. Do some stuff instead of staying at this room. We only have few days here, we're going back to Manila soon. After the magazine launch, we will go back to Korea as I promised."

"Ok, where we're going then?"

"Where going to an island, babe. Some sort of virgin Island they say. The one where they shoot the Survivor Reality Game show, familiar of that?"

"Nope! But that's sounds great."

Masyadong excited si Cenna nang pumayag siya sa gusto nito. Tama naman kasi ito, instead magmukmok siya sa loob ng kwarto para iwasan ang posibilidad na magkrus ang landas nila ng lalaking iyon, why not go somewhere far. Island hopping, siguro naman walang Clyde Buenafe sa islang pupuntahan nila kaya safe kaysa sa mag-stay sa loob ng kwarto at mabagot maghapon.

Dalawang bangkang de-motor ang sinakyan nila lulan ang iba pang turista sa isla. Mga sampung katao sila tig-lima ang lulan ng bawat isang bangka. The weather is fine at walang kahit anong tanda ng sama ng panahon.

She has her DSLR camera with her. As always, ready for taking photos of Cenna. Nalibang siya sa pagkuha nang pagkuha ng larawan. Ganun din si Cenna, she took some photos of her also as a rembrance of that island raw. Napakaganda ng buong isla, no traces of damage at all, parang hindi pa ito nararating ng kahit sino dahil pinananatili ng mga mamamayan doon ang natural na ganda nito. Walang nagbabalak na tayuan ito ng resorts katulad ng isla kung saan sila namamalagi. Masyadong tahimik at peaceful ang lugar.

Mag-aalas tres na ng hapon nang mag anunsyo ang bangkero na kailangan na nilang bumalik dahil biglang dumidilim ang langit.

"Babe, my stomach is not felling good, gosh! I can't take it!" reklamo ni Cenna habang sapu-sapo ang tiyan at mukhang may iniinda talagang sakit. Cenna might have an ulcer attack. Iyon naman kasi palagi ang dahilan ng pagsakit ng tiyan nito.

Kasalukuyang pinaaandar ng bangkero ang bangkang kinalalagyan nila pero ayaw nitong mag-start.

"Anong problema Manong?" tanong niya sa bangkero nang mapansin niyang makailang ulit na nitong sinubukan ngunit wala paring nangyayari.

"Ayaw pong mabuhay! Mukhang nagluko ang makina nitong akong bangka! Saglit nga at kakausapin ko ang kasama ko sa kabilang," saad nito, pagkatapos ay tumalikod na at lumakad patungo sa kabilang bangka.

Cenna looked terrible sick. Panay pa rin ang daing nito. Nang bumalik ang bangkero ay sinabi nitong mauuna na raw ang isang bangka at maiwan na sila dahil susubukan pa nitong ayusin ang sinasakyan nila. But she's really worried about Cenna. Kaya naman kinausap n'ya ang bangkero na kung maaari ay isakay na ito sa mauunang bangka dahil masama na talaga ang pakiramdam nito. Kailangan nitong makainom ng gamot bago pa ito mamilipit sa sakit ng tiyan. No choice siya kundi ang maiwan dahil hindi na pwedeng lumampas pa ang sakay ng bangka dahil limitado lamang ang pasaherong kaya nitong isakay.

Umalis na ang bangka lulan sila Cenna at naiwan sila sa isla habang inaayos ang kanilang sasakyang bangka.

Medyo madilim na ang langit at nagbabadya pa ang pag-ulan. Medyo malayo layo pa naman sila sa resort kaya hindi niya maiwasang kabahan.

They can't stay in this Island, lalo na't ni walang source of electricity rito, walang shelter o kahit ano man lang na pwede silang magpalipas ng gabi. They can't stay in a cave kaya kailangan nilang makauwi bago dumilim.

"Hay sa wakas!" Nabuhayan siya ng loob nang marinig ang boses ng bangkero maging ang tunog ng makina ng bangka na sa wakas at nag-start na.

Kanya kanya silang sampa sa bangka. Kahit medyo kinikilabutan siya sa lamig ng hampas ng hangin. Dagdag pa ang palakas nang palakas na hampas ng alon habang lumalayo ang bangkang kinalalagyan nila sa Isla.

"Kumapit po kayong mabuti, masyado pong lumalakas ang alon!" babala ng bangkero.

Regan bite her lips, kakaiba na ang pakiramdam niya sa nangyayari. It is not usuall na masyadong magalaw ang bangka. Nakakarinig na rin siya ng pagtili muna sa kasamahan niyang turista. Kinakabahan siya pero hindi niya iyon pinahalata sa iba. Palakas nang palakas ang alon at halos pumasok na iyon sa bangka.

Nakaririnig na siya ng sigawan. At sa kamalasan bumuhos ang malakas na ulan na hindi inaasahan ng lahat. Kapit na kapit siya sa bahagi ng bangka na malapit sa kanya na para bang ito lang ang magsasalba sa kanya sa unti unting paglamon sa kanila ng dilim.

Humampas ang mukha niya sa kawayang bahagi ng bangka nang salpukin ng malaking alon ang kinalalagyan niya at tumaob iyon nang tuluyan.

Regan is struggling to breathe, that was the last thing she can do. Breathe, until she feels it will going to stop.

She knows this feeling. This pain. 'Yong pakiramdam na hindi ka na makahinga dahil sa sobrang sakit. Why she have to ended up like this? Why she need to die like this? Wala naman siyang ginawang masama sa buhay niya to suffer like this. Hindi pa ba sapat ang mahabang panahon ng pagdurusa para sa kanya. Ngayon babawiin ang buhay niya sa ganito pang paraan.

How cruel! Mamamatay siyang hindi man lang niya nasabi sa lalaking iyon na isa itong walang kwentang nilalang. That he don't deserve to be loved and live happily. Hindi man lang niya nasabi sa harap nito lahat ng gusto niyang sabihin because she's afraid.

Bakit?

Bakit kailangan siyang parusahan? She don’t deserve this pain anyway. She's suffocating, pinilit niyang imulat ang mga mata niya sa kadiliman.

Regan saw a smiling face of a small boy, he was holding her face and she feel his warm soft hands.

Pakiramdam niya tumutulo ang luha niya kahit nakalubog siya sa tubig. Is this the end? Who is this boy? Bakit parang hindi ito nahihirapan katulad niya? Hindi katulad n'ya na hindi na makahinga. It is her end, she can't breathe anymore.

"Breathe, mama!" Regan hear those sweet voice before her body submerged in deep.