CHAPTER 7
1063 Words
Aligaga siya at hindi mapakali. Halos baliktarin na niya ang boung kwarto pero hindi pa rin niya mahanap ang bagay na iyon.
"What are you looking for, babe? You look distressed!" Cenna ask her, habang naka-upo ito sa harap ng vanity mirror at abala sa pag-aayos ng sarili.
"Haven't you seen my bracelet, babe? I couldn't find it anywhere," tanong niya habang patuloy pa rin sa paghalughog sa mga gamit na naroon.
Hindi 'yon pwedeng mawala. That was the only valuable thing she keeped for a very long time. Tinabi at iningatan niya ang bagay na iyon. Hindi niya ito nagawang itapon kahit pa walang kwentang tao ang nagbigay niyon sa kanya. Why? Hell, she doesn't know why. She just couldn't throw it away.
"I will give it to you if I saw it babe! Calm down ok."
Napatango na lang siya. Pero hindi talaga siya mapakali. Antagal niyang iningatan tapos dito lang at ngayon pa mawawala. Kamalasan nga naman talaga. Bakit hindi maiwasan?
Chris called and told him to pick him up at the pier. Tinatamad pa sana siyang bumangon pero dahil nga sa tawag nito, he needs to get up early para lang puntahan ito at sunduin. Andami pa kasing arte, eh pwede namang pumunta na lang sa resort mismo.
He just take a quick shower and ready to go. Palabas na sana siya ng unit nang mapahagip ng paningin niya ang pamilyar na bagay na nasa ibabaw ng mga nakatuping damit na pinadala niya sa laundry kagabi.
Hindi niya napigilan ang sariling lapitan iyon at kumpirmahin.
His world just stopped when his hand holds that thing in his hand. He couldn't believe it. Ngayon mas lalong tumibay ang hinala niyang hindi panaginip o halusinasyon ang nangyari sa kanya nung mga nakaraang araw. It was confirmed, she was here. Kung nasaan man ito, iyon ang kailangan niyang alamin.
"That was insane!" ani na naman ni Chris habang nakatingin sa kanya na para bang iniisip nitong nasisiraan na talaga siya ng ulo.
Paulit-ulit na lang nitong sinabi ang katagang iyon. Sabagay masisisi ba naman niya ang kaibigan kung isipin nitong nababaliw na siya. Kahit naman kasi siya parang mababaliw na talaga sa kakaisip kung ano ba talagang nangyayari.
"It doesn't guarantee that she is here dude! Ano ka ba naman? Bracelet lang yan, malay mo madami lang katulad yan."
Tinapunan niya ito ng matalim na tingin.
"It wasn't just a bracelet, ok! At walang katulad yun, because I made it. I made it myself!"
Yes, he made that string bracelet himself. And the ring in the middle of it was her moms. It was his mothers engagement ring given by his father when he proposed. He just put it in the bracelet to serve as a pendant. He was just waiting for the right time to ask her.
Bata pa sila noon at parehong nag-aaral pa. But ever since alam na niya sa sarili niya na si Regan lang ang babaeng pakakasalan n'ya balang araw.
"Oh ok! Hindi mo naman ako kailangang titigan nang masama. If you're hundred percent sure that the bracelet is the one you gave it to her before. Then lets find her. Tutulungan kita, kahit parang imposible."
"Thanks for that!" sagot niya.
Kahit paano gumaan ang loob niya. Mas mapapadali ang paghahanap niya kung dalawa sila nito. Pero paano, saan siya mag-uumpisa? Ni wala siyang idea. Ang alam lang niya ay ang dalaga ang may ari ng bracelet na hawak niya ngayon. Tama si Chris parang imposible ang lahat. Imposible talaga sigurong mahanap ang isang taong ayaw naman magpahanap. Limang taon niyang ginawa iyon, at sa loob ng mga panahong iyon wala siyang napala. Maski anino nito hindi niya nakita.
Tapos ngayon sa loob lang ng ilang araw ginulo ulit ng presensya nito ang magulo na niyang sistema. Umaasa siyang nasa malapit lang ito. Umaasa na naman siyang makita at mayakap ito. Makapagpaliwanag at makahingi ng tawad sa kasalanang hindi naman talaga niya nagawa.
"Saan tayo mag-uumpisa maghanap?" seryosong tanong ni Chris.
Napabuntong hininga na lang siya dahil hindi rin niya alam ang sagot. Hindi niya alam kung saan siya mag-uumpisa.
"Ok! Mukhang hindi mo alam. Let's make a plan then," suhestyon nito.
"What plan?"
"Plan! You know, finding Regan Park. Mission Impossible version 2.0."
"Siraulo!" natawang sabi n'ya.
"I'm dead serious about that, dude! Baka gusto mo magpagawa pa ako ng flyers na may mukha n'ya at ipamigay sa buong Isla just for you to see how serious I am."
"May picture ka ni Regan?" takang tanong niya.
"Bakit ikaw wala?" balik tanong nito.
"Bakit ka meron picture n'ya, do you lik---,"
"Ohh c'mon dude it's not the right time for your jealousy issues. You know what is Regan to me. She was like a sweet sister as always," Chris cut him off.
"I just thought."
"Yeah really, you always thought! Nonsense thought. Palagay mo ba kung gusto ko s'ya para sa sarili ko magiging girlfriend mo ang babaeng yon. Hell no man!"
Natawa s'ya lalo sa sinabi nito. May point naman ito. They always shared but not in that aspect.
"Magpapagawa na ko ng flyers!"
"Seryoso ka? "
"Mukha bang joke yung sinabi ko! That was a brilliant idea ok!" ani nito na nakangiti na parang siraulo, akala mo'y napakatalino nang naisip. "Pero bago yun, pakainin mo muna ako. Gutom na gutom na ako, ang haba ng byahe papunta rito ha!" sabay reklamo nito habang himas ang tiyan.
Napailing na lang siya bago pinausad ang sasakyan. May isa pa itong suggestion sa kanya, iyon ay ang humingi na nang tulong sa mga kaibigan nila. He knows they would help. Ayaw lang niyang abalahin pa ang buhay may pamilya ng mga ito para sa pasarili niyang interes. Saka ayaw rin niya ng marami pang paliwanag at tanong. Tama nang si Chris na lang ang nag-iisip na nababaliw na siya. Ayaw niyang maging tampulan ng tukso ng mga hudyo niyang kaibigan.
Itinuon na lang niya nag paningin sa daan habang binabagtas ang pabalik sa resort. Iniisip kung ano ang unang hakbang ang dapat na gawin para mahanap ang dalaga.
Regan Park, hahanapin at makikita rin kita. If that would happen. I swear, you can never get away with me this time. Hinding hindi kita pakakawalan. Kahit kamuhian mo pa akong lalo o kahit isumpa mo ako.
I'll never let you go.
- Writer
