BODY CAN'T LIE

CHAPTER 6

Gumapang ang kamay ni Clyde pababa sa kanyang t'yan. Hindi niya alam kung gaano na niya katagal pinipigilan ang paghinga dahil sa nerbyos.

"This can't be happening!" sigaw ng isang parte ng utak niya. She wanted to move, she wanted to shout and smack this assholes face, pero sa halip na gawin iyon, parang may sariling buhay ang katawan niya nang tugunin ang halik nito ng lumapat ang labi nito sa bibig n'ya.

Nagsusumigaw ang protesta sa utak niya but her body betrayed her. And when Clyde's reached her core. She's lost.

"Hey babe, c'mon wake up!" Isang malakas na sampal ang nagpabalik sa kanya sa reyalidad.

Catching her breath she manage to pull herself together.

"You're moaning, babe. You're having a bad dream." bakas ang pag-aalala sa boses ni Cenna. Kaya naman mas lalong hirap s'yang salubungin ang tingin nito.

"Yes, I guess so?" wala sa sariling tugon niya.

“Arrghh it is indeed a bad dream! Nope it is a nightmare.”

Parang gusto niyang iumpog ang ulo niya sa pinakamalapit na pader. Why she can't ease that thing in her mind? Paulit-ulit itong nagpa-playback sa memorya niya, at ngayon nga pati sa panaginip. This is insane. This can't be happening. Hindi na dapat maulit ang bagay na iyon. Nope! It is better if she don't see that asshole again.

"Can we go back to Korea, Cenna?" wala pa rin sa sariling sambit niya.

That was the best decision for her. Isa pa hindi na nga siya dapat bumalik pa sa bansa. Small world ika nga, what more if you're both in the same country. Alam niyang walang ibang solusyon kundi ang lumayo.

" I can't, babe. You know I signed a contract with the management. If I breach that, they will sue me for sure," malungkot na sagot nito.

Cenna is always been there for her. Through the good and bad times. And she can't think well right now. Napakasama naman niya kung babalik siya sa Korea ng mag isa at iiwanan si Cenna para lang sa pansarili niyang rason.

"What's wrong here? Something happened?" Yumakap ito sa kanya katulad ng palagi nitong ginagawa pag naglalambing. Wala naman talaga silang relasyon ni Cenna, is just others think they have.

"Nothing! Forget what I've said. Go back to sleep. I want a walk and have some air," aniya.

Katulad ng palagi niyang ginagawa, she wear hooded jacket to cover her face, and a headphone of course. Ayaw niya ng maingay. She always wanted to listen to something that makes her calm and peaceful.

Iniwan niya si Cenna. Hindi na rin naman ito nagpilit na sumama. Maybe Cenna is still sleepy. Tahimik na lang siyang lumabas at naglakad.

Malamig ang hampas ng hangin sa baybayin kung saan siya nakatayo. Nagpipilit ding abutin ng tubig ang mga paa niyang nakatapak sa buhanginan. She is in deep thought habang nakatitig sa kung saan ang mga matang sing dilim ng palagid.

Maybe it still midnight. Bakit ba hindi niya naisip tingnan ang oras bago siya lumabas. Hindi rin niya nasout ang digital wristwatch kaya wala siyang idea.

Hindi naman siya matatakutin pero bigla nalang siyang nakaramdam ng kaba. Madilim ang paligid at hindi naman siya pamilyar sa lugar dahil hindi naman siya taga roon. At isa pa kahit bali-baliktarin pa ang mundo, she still a woman. At hindi safe magliwaliw sa gitna ng dilim.

Natawa na lang s'ya sa sarili niyang isipin. The fact that she still thinks that she is a woman. Kahit na wala sa itsura niya. Kung tutuusin mas gwapo pa nga ata siya sa bwesit na Clyde na yon.

"That's absurd!" bulalas niya na sinundan pa ng pagbuga ng hangin. Why she's thinking nonsense. Mga walang kwentang bagay na hindi na dapat pa pinagtutuunan ng pansin.

Muli siyang napabuntonghininga bago talikuran ang tanawing nasa harapan.

"Awww," asik niya nang sumalpok ang muka niya sa matigas na bagay na biglang sumulpot sa harapan niya.

Halos mapipi ang ilong niya at masakit iyon.

"Sorry!" malamig pa sa yelong sabi ng kaharap.

Regan's body paused at the moment, not because of that cold voice but the voice itself. She knows that baritone voice. She knows who exactly owns it.

Napapikit na lang siya nang mariin, parang ayaw na nga niyang tingalain o tingnan kung sino talaga ito dahil sigurado siya. Mabilis niyang iniiwas ang sarili at nilampasan ang nakabanggaan. Lakad takbo ang ginawa niyang paglayo.

Her heart was triumphing inside her chest. Same old feeling that she can never throw. Gustohin man niya, hindi niya magawa gawa. She still hate that person. And that hate cause her pain everytime. Hindi nanaman maiwasan ang mga luhang nag-uunahan sa pag patak mula sa mga mata niya.

"Damn it! Ang daming pwedeng makita, s'ya pa talaga? Why on earth?" tanong niya sa sarili.

Bumalik na siya sa hotel na tinutuluyan nila ni Cenna. At doon pinilit ang sariling alisin na naman ang imahe ng taong iyon na kahit ata kailan hindi nawala sa sistema niya.

She's tired holding grudge in her heart. She is tired of this pain but how can she let the feelings gone if she's still holding on to it.

Hindi niya kayang patawarin ang taong iyon. She lost a part of herself because of that person. She lost her child.

Hindi siya makatulog kaya minabuti niyang maglakad-lakad at magpahangin sa tabing dagat. Iniisip niya kung anong oras ba darating si Chris dahil sinabi nitong papunta na nga ito. Ang luko, alam niyang pagsinabi nitong papunta na ito ay siguradong papunta na talaga ito.

Madilim ang paligid pasado ala una na rin kasi ng madaling araw. Wala nang gasinong tao sa paligid. Kaya naman nagulat siya nang mamataan ang isang bulto sa di kalayuan. Mukang hindi lang siya ang nag-iisang balisa at hindi makatulog.

Nilapitan niya ito na nakatayo sa baybayin ng dagat. Malapit na siya rito nang mahagip ng pang-amoy niya ang pamilyar na amoy na iyon dahilan upang mapahinto siya sa pagkuha sa atensyon nito.

Hinayaan niya ang sariling samyuin ang pamilyar na amoy na iyon at bumalik sa nakaraan. Nakaraan kung saan kasama at kapiling pa niya ang nag-I isang babae na laman pa rin ng isip niya hanggang ngayon.

Nakapikit lang siya habang binabalikan ang nakaraan. At sa pagmulat niya ay bigla na lang sumalpok sa dibdib niya ang taong nasa harapan niya. Mukhang hindi siya nito napansin.

"Sorry!" paghingi niya ng paumanhin dahil sa pagkakabunggo nito sa kanya.

Nanatili lang itong nakatungo at ilang sandaling nakatigil sa harapan niya. Ni hindi ito nagsalita. Ilang saglit pa'y nagmadali na ito sa paglayo sa kanya na labis niyang ipinagtaka. Ni hindi man lang siya sininghalan ng lalaki. Basta na lang ito umalis at tila nagmamadali pa ang kilos.

Napangisi na lang siya dahil doon. Muli itinoon niya ang pansin sa dagat. Humakbang siya palapit sa tubig nang may maramdaman ang paa niya na matigas na bagay. Yumuko siya upang tingnan iyon. Bahagya pa itong kuminang nang damputin niya.

A chain? String chain, na may pendant na hindi niya maanig kung ano.

Hindi niya alam kung bakit isinuksok niya iyon sa bulsa ng short na suot bago umalis at naglakad pabalik sa loob ng hotel.

Naalala na naman niya ang amoy ng pabangong iyon. Palagi nalang siyang parang nagdi-Deja vu pag may mga ganoong pangyayari. Naisip na naman niya ang nangyari nung nakaraang tatlong araw.

He saw what he saw. He touch her. He kissed her. Hindi siya nananaginip alam niya iyon. Damang-dama niya ang pagtugon nito sa halik niya. Damang dama niya ang bawat paghinga nito. Kaya imposibleng panaginip iyon.

Imposible.

'O baka tama nga ang kaibigan niya.

Nababaliw na siya. Nababaliw na sa sobrang pangungulila sa dalaga.