Naalimpungatan si Regan nang makaramdam siya ng bahagyang lamig. Tumihaya siya at tinanaw ang orasang nakasabit sa tapat ng pinto.
"Wow!" naisa-tinig niya. Alas tres na kasi ng madaling araw. Napahaba ang tulog niya. Tahimik ang paligid at patay na rin ang ilaw, tanging ang liwanag sa maliit na lamesita sa gilid niya at ang liwanag ng buwan na nagmumula sa nakabukas na binata lang ang nagbibigay sa kaniya ng tanglaw.
Kinikilabutan man kapag naaalala niya ang babaeng nakita sa dilim ay pinilit niyang bumangon. Balak niyang magtungo sa banyo dahil parang sasabog na ang pantog niya. Ihing-ihi na siya. Bumaba siya sa kama ng dahan-dahan, mukhang umalis talaga ang lalaki at iniwan siyang mag-isa. Sa isiping iyon ay nabuhay ang inis niya kaya naman nawala sa utak niya ang takot. Dahan-dahan
