ตอนที่ 2 พี่อย่ามองแบบนั้นสิ...หนูเขิน

1672 Words

ตอนเย็นวันนั้น... เสียงหัวเราะของมิวดังก้องในห้องรับแขก เมื่อเพื่อนรักอย่างขนมถูกลากออกจากบ้านที่อยู่ติดกันโดยไม่มีโอกาสได้ตั้งตัว “พี่กันต์ทำอาหารเหรอ!? โลกจะแตกมั้ยอะ มิว” ขนมหัวเราะกระซิบขณะเดินเข้ามาในห้องอาหาร กลิ่นหอมละมุนของซอสไข่กุ้งลอยมาแตะปลายจมูก เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เพื่อน “มิวก็เพิ่งรู้เหมือนกันอะ บอกว่าวันนี้จะทำให้กิน…” มิวแอบกระซิบพร้อมกลอกตา พี่กันต์ยืนอยู่ในครัว สวมผ้ากันเปื้อนสีเทาเข้มทับเสื้อเชิ้ตพอดีตัวที่พับแขนเสื้อขึ้น เผยท่อนแขนแข็งแรงกับเส้นเลือดนูนที่ขยับตามจังหวะการผัด...จนเห็นกล้ามท้องสุดแซ่บ “จะกินมั้ย?” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นโดยไม่ต้องหันกลับมา “ถ้าพี่กันต์ทำ…หนูก็กินค่ะ” เธอยิ้มหวาน ริมฝีปากเคลือบลิปกลอสบาง ๆ น้ำเสียงช้าเนิบนาบอย่างจงใจ ดวงตาวาววับเป็นประกายยามเห็นกล้ามท้องวับ ๆ แวม ๆ กันต์หันขวับ แววตาคมกริบวูบวาบราวกับถูกท้าทาย ขนมยืนอยู่ตรงประตูห้องอาหาร ในชุดเสื้อสายเดี่ยวลูกไม้สีขาวนวล แพทเทิร์นเว้าโชว์แนวไหปลาร้า คาร์ดิแกนไหมพรมเนื้อบางหลวม ๆ ที่ไหล่ตกไปข้างหนึ่งพอดี กระโปรงสั้นพลิ้วลายดอกสีพาสเทลที่เผยต้นขาขาวเนียน ผมสีน้ำตาลอ่อนมัดครึ่งหลวม ๆ พอให้เส้นผมลู่ลงข้างแก้ม แสงไฟจากเพดานสะท้อนผิวขาวนวลจนกันต์รู้สึกคอแห้งผาก ถึงกับเผลอกลืนน้ำลายลงคอ ชายหนุ่มหันกลับไปที่เตา ทำเป็นไม่สนใจ แต่เสียงหัวใจของเขาดังจนแทบจะหลุดออกมาจากอก “ตามสบายนะ อีกแป๊บก็เสร็จแล้ว” เขาพูดเรียบ ๆ พลางหยิบจานออกมาเรียง รู้สึกได้ว่าร่างกายของเขากำลังร้อนผ่าวไม่ต่างจากกระทะ กลิ่นหอมของอาหารลอยอบอวลไปทั่วห้อง ครู่ต่อมา กันต์ก็ยกจานมาเสิร์ฟทีละจานอย่างพิถีพิถัน ราวกับเชฟมืออาชีพ “เริ่มจากจานนี้ก่อนเลย สปาเกตตีซอสไข่กุ้ง” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นเบา ๆ ขณะวางจานตรงหน้าขนม เส้นพาสต้านุ่มลื่นเคลือบซอสสีส้มอ่อนฉ่ำเยิ้ม โปะด้วยไข่กุ้งวาว ๆ และโรยผักชีลาวพอกรุ่น “เธอเคยบอกว่า…กินแล้วเหมือนรักแรกพบ” เขาหันมาสบตาเธอแพรวพราว “ก็เลยอยากให้เธอได้ลองรักแรกพบอีกครั้ง” ขนมชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน “พี่จำเก่งเนอะ...หรือว่าแอบจดไว้คะ?” “เปล่า...” เขายิ้มมุมปาก และไม่ตอบอะไรนอกจากส่งสายตาเจ้าชู้ไปให้ เขาวางจานที่สองต่อ อกเป็ดซอสส้ม สีส้มใสตัดกับเนื้อเป็ดสีเข้มสไลซ์หนา กลิ่นหอมของเครื่องเทศกับผลไม้ลอยเตะจมูก “เมนูนี้เคยสัญญาจะพาไปกิน...แต่ไม่ทัน” “ทำไมล่ะคะ?” กันต์ยิ้มบาง พลางตักซอสส้มราดลงบนเนื้อเป็ดในจานเธอด้วยตัวเอง “ก็ตอนนั้นพี่ติดธุระ วันนี้เลยทำให้กินแทนไง” มิวกลอกตาแรงก่อนจะหันไปหยิบจานสุดท้ายมาเอง “อันนี้จานสุดท้าย ข้าวไข่ข้นต้มยำกุ้ง รสชาติเหมือนเพิ่งทะเลาะกับพริกมา! เผ็ดมาก!!” ขนมหัวเราะ หยิบช้อนตักคำใหญ่เข้าปากอย่างลืมตัว “อื้อ…อร่อยอะ! เผ็ดนิดหน่อย แต่เปรี้ยวหวานกลมกล่อมพอดีเลยค่ะพี่” “แป๊บเดียวหมดแน่” กันต์เหลือบตามองจานของเธอแล้วยิ้ม “กินเก่งเหมือนเดิมนะเรา” ขนมเชิดหน้าขึ้นอย่างมั่นใจ “ของโปรดหนูทั้งนั้นนี่คะ~ ถึงจะกินเยอะ แต่หนูก็ไม่อ้วนนะ!” “ใช่สิยะ!” มิวแกล้งแทรกเสียงเข้ามาพร้อมจิ้มปลายช้อนลงบนหน้าอกของเพื่อน “ตรงอื่นไม่อ้วน อ้วนแต่ตรง...นม!!” พูดจบก็ใช้มือบางจับไปที่นมเพื่อนอย่างหมั่นไส้ “มิววว!!” ขนมร้องเสียงหลง หน้าร้อนผ่าวรีบยกมือปิดหน้าอกทันที กันต์ที่นั่งฝั่งตรงข้ามกระแอมหนึ่งครั้ง แล้วยกแก้วน้ำขึ้นจิบกลบเกลื่อนอาการร้อนผ่าว ๆ ตามตัว “หึ...” มิวหรี่ตามองพี่ชาย “หรือพี่กันต์จะเถียงว่า มิวพูดผิด?” “กินไปเถอะน่ะ จะได้ไม่พูดเยอะ” กันต์ตอบเสียงนิ่ง แต่หูแดงแจ๋ ขนมเลยอดไม่ได้ แอบอมยิ้มอย่างสะใจ ‘จะเล่นกับไฟก็ต้องรู้วิธีควบคุมไฟ…’ เธอคิดในใจขณะตักเส้นสปาเกตตีเข้าปาก ‘...และหนูจะทำให้ไฟ...มันคลั่งไม่หยุดเลยค่ะพี่’ บรรยากาศในห้องอาหารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ขนมเองก็เผลอกินมากกว่าที่คิด แถมยังยิ้มจนแก้มขึ้นสีตลอดเวลาที่พี่กันต์คอยตักนั่นเติมนี่ให้ไม่ขาด กันต์พยายามทำตัวให้ดูนิ่ง แต่มือเล็กของเธอขยับทีไร สายตาเขาก็เหลือบมองตลอด ยิ่งเธอหัวเราะเสียงใสตอนมิวเล่าเรื่องในที่ทำงาน จับผมทัดหู โน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย ทุกอย่างดูเรียบง่าย แต่กลับมีแรงดึงดูดมหาศาล ‘ว้อยยย อยากกินขนม!!’ กันต์ได้แต่ขบกรามแน่น และส่งยิ้มพิมพ์ใจให้ขนม เพราะไม่อยากให้เด็กแตกตื่นเสียก่อน และแล้ว…มิวก็วางแก้วลงเบา ๆ ก่อนขยิบตาให้เพื่อนแล้วหันไปบอกพี่ชาย “เดี๋ยวมิวขึ้นไปเล่นโทรศัพท์ในห้องก่อนนะ เห็นมีคนส่ง meme มาให้” “อย่าดึกมากนะ” กันต์พูดเสียงเรียบ “รู้แล้วน่า~” มิวหันมาหาขนมแวบหนึ่งแล้วกระซิบ “โชคดีนะ เพื่อน…” แล้วก็เดินขึ้นบันไดไปแบบรู้ทันทุกอย่าง เมื่อขนมหันกลับมา...ก็พบว่าเธอกำลังอยู่ในห้องอาหารกับกันต์แค่สองคน แสงไฟจากโคมเหนือโต๊ะสาดลงมายังผิวหน้าเขา ขับให้เส้นกรามกับสันจมูกดูเด่นชัด เขามองเธอเงียบ ๆ ...นานเกินไป จนขนมเริ่มใจสั่น “…พี่อย่ามองแบบนั้นสิ” เสียงเธออ่อนลง จงใจใช้น้ำเสียงออดอ้อน ริมฝีปากหยักของเขายกขึ้นนิดหนึ่ง “ทำไมล่ะ?” “หนูเขิน…” เธอเม้มปากยิ้มตาหวาน สบตาเขาอย่างท้าทาย เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง...แต่กลับยกมือขึ้นเสยผมแทน พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ เธอลุกจากโต๊ะก่อนจะปล่อยให้เขาทันรู้ใจตัวเองมากกว่านี้ “หนูขอออกไปรับลมแป๊บนะคะ~” ขนมยืนอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้าน สูดลมหายใจลึก กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากไม้ดอกในสวนของบ้านมิวชวนให้ผ่อนคลาย อากาศเย็นนิด ๆ ลมเย็นมาปะทะผิวจนเธอต้องกอดตัวเอง กันต์ยืนพิงกรอบประตูมองแผ่นหลังของขนมที่ยืนรับลมอยู่ตรงระเบียง ผมยาวสลวยปลิวเบา ๆ เธอหันมามองเขาพลางส่งยิ้มหวาน “ขอบคุณนะคะ อาหารอร่อยมากเลย” กันต์เดินออกมาหยุดยืนข้างเธอ ครู่หนึ่ง…เขาเอ่ยเสียงทุ้ม “อย่าแต่งตัวแบบนี้อีกนะ ข้างนอกมันอันตราย” ขนมหันมายิ้มจนตาหยี “พี่หึงเหรอคะ?” กันต์อึกอักเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าหนี แล้วตอบเรียบ ๆ “เปล่า แค่เตือน” “อ๋อ~” เธอลากเสียง ยิ้มหวานแบบที่ตั้งใจอ่อยทุกโอกาส “งั้นหนูจะใส่แค่มาหาพี่ที่บ้านก็ได้ค่ะ~” คำตอบเรียบง่าย แต่ทำให้เขาถึงกับสตั๊นไปสามวิ คำพูดธรรมดา แต่ยั่วยิ่งกว่าสาวคนไหนที่เคยนอนด้วย ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงลากเธอเข้าห้องแล้วกดเธอจมเตียงไปแล้ว แต่ตอนนี้... เขากลับพยายามเก๊กหน้าให้ดูเป็นพี่ชายที่แสนดี “แล้วนี่...ขนมย้ายกลับมาอยู่บ้านเหรอ?” ดวงตาคมวาววับ จับจ้องเธอราวกับจะกลืนกิน “ค่ะ” เธอยิ้มหวาน “พอดีขนมได้งานใหม่ เป็นเลขาของท่านประธานค่ะ เลยถูกส่งตัวมาที่สาขานี้” กันต์เลิกคิ้วขึ้นนิด ก่อนกระตุกยิ้มที่มุมปาก “ท่านประธาน? ระวังหน่อยนะ พวกเจ้าของบริษัทน่ะ...มักจะซ่อนอะไรไว้เยอะ” “แหม~ ขนมไม่ได้ซื่อขนาดนั้นนะคะ” เธอกะพริบตาปริบ ๆ “หนูดูออกแหละ...ว่าใครจริงใจ ใครไม่จริงจัง” เขานิ่งไป แต่ในใจกลับร้อนผ่าว เหมือนถ้อยคำใส ๆ ของเธอกำลัง ‘ย้อน’ เขาโดยไม่ต้องพยายาม ไม่จริงจัง... ใช่…เมื่อก่อนเขาเคยเป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ เขากลับอยากจริงจังกับเด็กข้างบ้านคนนี้จนแทบบ้า “โห ดึกขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย” ขนมทำตาโต พร้อมเหลือบดูเวลาที่ข้อมือ ทั้งที่ในใจรู้อยู่เต็มอก “งั้นหนูกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้เริ่มงานใหม่...ไม่อยากเป็นเด็กไม่ดีไปทำงานสายค่ะ~” น้ำเสียงหวาน ๆ กับรอยยิ้มขี้เล่นที่แถมท้ายมาเหมือนลูกศรพุ่งใส่กลางอก กันต์รู้สึกเหมือนจะหยุดหายใจไปชั่วครู่ ‘ท่าแบบนี้สาวคนไหนก็ทำได้...’ ‘แต่ทำไมเธอทำแล้วมันโคตรจะน่ารักวะ!’ “โอเค งั้นพี่เดินไปส่ง—” “ไม่เป็นไรค่ะ~ บ้านอยู่ข้างกันแค่นี้เอง” ขนมเบรกเขาไว้ทันควัน พร้อมส่งยิ้มอย่างผู้ควบคุมสถานการณ์ได้ทั้งหมด “ฝันดีนะคะ...พี่กันต์~” จังหวะที่พูด เธอก็เขย่งปลายเท้า จุ๊บเบา ๆ บนแก้มเขาอย่างแสนซน แล้วผละออก พร้อมหันหลังเดินจากไป ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น กันต์ยืนสตั๊นค้าง ไม่แม้แต่จะหันไปมองหลังเธอ ในหัวมีแค่เสียงคำเดียววนไปวนมา... ‘เชี่ยยยยยย!!!’ มือข้างหนึ่งยกขึ้นแตะแก้มตัวเอง หัวใจเขาเต้นรัวราวกับจะกระโดดออกจากอก “แม่งเอ๊ย... เด็กมันยั่วไปถึงไหนวะ!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more