ตอนที่ 3 อย่าเล่นกับไฟนะ ขนม...พี่ใส่ไม่ยั้ง

1517 Words

เช้าวันต่อมา... แดดอ่อน ๆ ส่องลอดม่านเข้ามาในห้องของขนม เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นพอดีกับที่เธอลืมตาตื่น วันนี้เป็นวันแรกของการทำงานตำแหน่งเลขาของท่านประธาน ขนมลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง คว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาในชุดเดรสสีพาสเทลเข้ารูป ทับด้วยเบลเซอร์สีครีมบางเบา กระโปรงยาวเหนือเข่าเล็กน้อย ผมลอนคลายถูกรวบครึ่งหัวดูหวานละมุน และเผยให้เห็นลำคอขาวเนียนรับกับต่างหูไข่มุกเม็ดเล็ก ขนมยืนหน้ากระจก ปรับปกเบลเซอร์ให้เข้าที่อีกครั้งก่อนหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นบ่า ทันทีที่เปิดประตูบ้านออก ก็เห็นมิวกำลังยืนหาวอยู่หน้าบ้านตัวเองพอดี “จะไปแล้วเหรอ ยัยขนม? ไปทำงานที่ไหนอะ?” มิวถามเสียงงัวเงีย “บริษัทวิสต้า คอร์เปอร์เรชั่นน่ะ” ขนมตอบ “ว่าแต่...น่าอิจฉาแกจริงๆ แม่อินฟลูเอ็นเซอร์ ได้ทำงานอยู่บ้าน ไม่ต้องรีบตื่นนอน” ขนมแซะเพื่อน ก่อนยื่นมือมาหยิกแก้มกลมของมิวเบา ๆ มิวพึมพำเบา ๆ “…วิสต้าเหรอ? เฮ้ย! นั่นมันบริษัทที่อยู่ใกล้แยกใหญ่นี่! ทางเดียวกับบริษัทพี่กันต์เลย!” แล้วก็ไม่รอให้ขนมตอบอะไร มิวหันกลับเข้าไปในบ้าน ตะโกนเสียงดังลั่น “พี่กันต์! ที่ทำงานของขนมไปทางเดียวกับพี่อะ! ไปส่งหน่อย!!” ไม่นาน เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้น และเจ้าของเสียงก็ก้าวออกมาพร้อมกระเป๋าโน้ตบุ๊กในมือ กันต์อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีกรมท่า กางเกงสแลคเข้ารูป รองเท้าหนังเนี้ยบเรียบ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ประจำตัวลอยตามลมมาจนขนมต้องแอบกลืนน้ำลาย เขาเหลือบตามองขนม ก่อนจะเลิกคิ้วเบา ๆ “ไปทำงานที่วิสต้าฯ เหรอ?” “ค่ะ” ขนมตอบพลางยิ้มหวานปนทะเล้นหน่อย ๆ กันต์พยักหน้า …แต่ในใจคือ ‘แต่งตัวแบบนี้...จะไปอ่อยประธานบริษัทเหรอ เดี๋ยวเหอะ’ “ขึ้นรถ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เสียงทุ้มเรียบนิ่งดังขึ้น ก่อนจะหมุนตัวเดินนำไปที่รถโดยไม่รอฟังคำปฏิเสธ “เอ๊ะ...แต่หนูเกรงใจน้า~” ขนมลากเสียงอ้อน แต่เขาก็หันมาขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่ต้อง พี่ไปทางนั้นอยู่แล้ว” มิวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แอบยักคิ้วให้เพื่อนสาวอย่างรู้งาน พร้อมกระซิบ “ไปเลยเพื่อน...เปิดเกมรุกโลด!” “ยัยมิว!!” ขนมหน้าแดงเถือก รีบตีแขนเพื่อนเบา ๆ แต่มิวยิ้มหวาน ดันตัวเพื่อนให้เดินไปยังรถที่จอดอยู่ ก่อนจะเปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้ “พี่กันต์~ ฝากส่งเพื่อนมิวให้ถึงที่นะคะ ไม่ใช่แวะจอดข้างทางล่ะ~” มิวหรี่ตามองพี่ชายตัวเองอย่างจับผิด “พูดมากน่า...” กันต์ถอนหายใจยาว ก่อนจะก้าวขึ้นฝั่งคนขับ มิวปิดประตูให้เพื่อนสาวแล้วโบกมือลา “ฝันดีนะทั้งสองคน เอ๊ย! ไปทำงานดี ๆ จ้ะ~” เธอว่าพลางหัวเราะคิกคัก เดินกลับเข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดี รถยนต์คันหรูค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากหน้าบ้าน เสียงเพลงแนว R&B ละมุนเบา ๆ คลอไปกับบรรยากาศในรถ อากาศตอนเช้าเย็นสบาย แต่บรรยากาศในรถกลับร้อนระอุแปลก ๆ ขนมนั่งไขว่ห้างบนเบาะหนัง กลิ่นน้ำหอมกลิ่นวานิลลาผสมดอกไม้จาง ๆ โชยแตะปลายจมูกเขาทุกครั้งที่ลมหายใจเธอขยับ ในขณะที่กันต์นั่งใจเต้นอยู่ ขนมก็เหลือบตามองคนขับ ‘พี่กันต์...ในมุมนี้...โคตรหล่อ’ สันกรามที่ขบแน่นเบา ๆ ขณะขับรถ ลำคอที่กลืนน้ำลายตอนเขาเปลี่ยนเกียร์ ท่อนแขนแน่น ๆ ที่วางบนพวงมาลัย ทุกจุดล้วนทำให้เธอใจสั่น ‘เชี่ย...ยังหล่อเหมือนเดิมเลย’ ขนมหลุบตาลง รีบหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ทำทีเป็นไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่หัวใจเต้นดังลั่นเหมือนจะทะลุอก ‘ใจเย็นดิขนม แกโตแล้ว แกต้องเก็บอาการ!’ แต่ยิ่งคิดแบบนั้น ก็ยิ่งห้ามไม่ได้ เพราะพอหันกลับมาอีกที...ก็เห็นเขาเลียริมฝีปากเบา ๆ ขณะเปลี่ยนเกียร์ จังหวะนั้นเอง...หัวใจเธอก็เต้นแรงเหมือนนั่งรถไฟเหาะ ‘โอ๊ย… จะทำแบบนี้กับหนูไม่ได้สิพี่...!’ “วันนี้เริ่มงานวันแรกใช่ไหม?” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้น ทำเอาเธอสะดุ้ง เพราะมัวแต่จ้องเขาอยู่ “อะ...อื้อ ใช่ค่ะ” ขนมรีบตอบ กลั้นใจไม่ให้เสียงสั่น “เตรียมตัวดีแล้วเหรอ?” “ก็ดีค่ะ หนูตื่นเต้นนิดหน่อย...แต่ก็พร้อมแล้วล่ะ” กันต์พยักหน้า ดวงตาคมเหลือบมามองแวบหนึ่งก่อนจะกลับไปสนใจถนน แต่แค่วินาทีที่เธอสบตากับดวงตาคมนั้น...ขนมก็รู้เลยว่า ‘แม่ง!! หนูยังชอบเขาอยู่’ ชอบมากด้วย แต่จะให้ยอมรับง่าย ๆ ได้ยังไง ในเมื่อเขาเคยเป็นคนที่ ‘ปฏิเสธ’ เธอ ...คนที่บอกว่า “พี่ไม่กินเด็ก” เพราะงั้นการที่ขนมกลับมาครั้งนี้ เธอต้องการทำให้เขา ‘คลั่ง’ เธอให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม “แต่ได้มาเจอพี่กันต์อีกครั้ง ทำให้หนูนึกถึงวันเก่า ๆ นะคะ” ขนมหัวเราะออกมาเบา ๆ ขณะแกล้งเอ่ยขึ้นลอย ๆ “หืม? ยังไงล่ะ?” คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย “ก็...พี่จำได้มั้ยคะ...” ขนมถามเสียงหวาน ทิ้งระยะนิ่งคิดครู่หนึ่ง “ตอนหนูสารภาพรักน่ะ” กันต์ปรายตามมองเธอ ในขณะที่ริมฝีปากหยักยกยิ้มบางอย่างอดไม่ได้ “จำได้สิ เด็กขี้แงคนนั้นนี่นา...” เขาตอบเสียงเรียบ แต่ในใจเหมือนมีอะไรบางอย่างเต้นผิดจังหวะ “หนูไม่ขี้แงแล้วน้า~” ขนมหันมายิ้มให้เขา ดวงตากลมหวานฉ่ำไม่ต่างจากเมื่อก่อน แต่แววตามั่นใจและชัดเจนขึ้นกว่าที่เขาเคยเห็น “ตอนนี้หนูโตแล้วค่ะ” คำพูดธรรมดา แต่กลับสะเทือนใจเขาได้อย่างน่าประหลาด กันต์หักพวงมาลัยเบา ๆ เพื่อเลี้ยวเข้าเลนขวาอย่างตั้งใจ แต่สมาธิของเขากลับไม่อยู่กับถนนอีกต่อไป ขนมยังคงมองไปข้างหน้าด้วยท่าทางสบายใจ แต่ท่าที การพูด การยิ้ม และน้ำเสียงแฝงความนัยลึกซึ้ง ราวกับบอกว่า เธอจำได้หมด...แต่เธอไม่ใช่เด็กคนนั้นอีกต่อไป และอาจไม่ได้ ‘รู้สึกเหมือนเดิมอีกแล้ว’ กันต์กำมือกับพวงมาลัยแน่นกว่าเดิม เขาอยากรู้เหลือเกินว่า หัวใจเธอ...ยังเป็นเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า ...แต่เขาก็ไม่กล้าถาม เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองอยากได้คำตอบแบบไหนกันแน่ รถทั้งคันเงียบไปพักหนึ่ง มีเพียงเสียงหัวใจของเขา ที่ดังก้องราวกับจะทะลุออกจากอก ‘โตแล้วเหรอ...’ เขาคิด ‘แล้วถ้าพี่จะจีบเธอตอนนี้...จะยังทันมั้ยวะ’ “อ๊ะ! พี่กันต์!” เสียงหวานของเธอเรียกขึ้นมาอย่างตกใจ “จะเลยบริษัทขนมแล้วค่ะ!” กันต์หลุดจากภวังค์ หันไปมองทางก่อนจะรีบชะลอรถ กันต์หักพวงมาลัยเข้าโค้งอย่างมืออาชีพ ก่อนจะหยุดรถตรงหน้าทางเข้าอาคารกระจกสูงทันเวลา เสียงเบรกเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนที่เขาจะถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ราวกับเรียกสติกลับมาได้เสียที รถหยุดสนิทตรงหน้าบริษัท ขนมปลดเข็มขัดอย่างใจเย็น ก่อนจะหันกลับมาทางเขา รอยยิ้มหวานฉ่ำระบายอยู่บนริมฝีปากเคลือบลิปกลอส เธอเอนตัวมาใกล้เขาจนกลิ่นหอมวานิลลาอ่อน ๆ ของเธอลอยปะทะจมูกเขาเต็ม ๆ ปลายนิ้วเรียวแตะลงบนต้นแขนเขา ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่วใกล้ใบหู “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ พี่กันต์คนดี” “ถ้าอยากให้หนูเลี้ยงข้าวตอบแทน ก็ต้องนัดหนูล่วงหน้าน้า~” ปลายเสียงลากยาวแบบเจ้าเล่ห์ทิ้งค้างไว้ในอากาศ เธอขยิบตาให้เบา ๆ แล้วผละออก มือเรียวยกขึ้นเปิดประตูรถ ก่อนที่เธอจะก้าวลงรถอย่างไม่รีบร้อน รองเท้าส้นสูงกระทบพื้นคอนกรีตเบา ๆ พร้อมกับกระโปรงที่พลิ้วไหวตามแรงลม ขนมหันกลับมาทางเขาอีกครั้ง ยกมือขึ้นโบกบ๊ายบาย “ไว้เจอกันนะคะ พี่กันต์…” เธอส่งยิ้มกว้างให้เขา ก่อนหมุนตัวเดินเข้าสู่ตัวตึก กลิ่นหอมจาง ๆ จากผิวกายของเธอยังติดอยู่ในรถ ราวกับเธอตั้งใจทิ้งไว้ให้เขาคิดถึง ผมลอนนุ่มสะบัดตามจังหวะก้าวเดินนั้นเผยให้เห็นต้นคอขาวเนียน ที่ขับกับแสงแดดเช้านี้จนน่ามองเกินห้ามใจ กันต์ยังคงนั่งนิ่งอยู่ในรถ...มือจับพวงมาลัยแน่น สายตาไม่ละจากแผ่นหลังของเธอแม้แต่นิดเดียว ริมฝีปากหยักยกยิ้มมุมปากโดยไม่รู้ตัว แต่ในหัวเขากลับคำรามเบา ๆ ... ‘อย่าเล่นกับไฟนะ ขนม…’ ‘พี่ใส่ไม่ยั้งนะ’

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more