ตอนที่ 4 เลขาคนใหม่...ที่หัวใจใครบางคนเริ่มวุ่นวาย

1809 Words

เช้าวันแรกของการเริ่มงานที่บริษัทวิสต้า คอร์เปอร์เรชั่น สาขาเมืองต้นแบบ ขนมเดินเข้าสำนักงานด้วยท่าทางคล่องแคล่ว และความตื่นเต้นเล็ก ๆ ในหัวใจ ออฟฟิศแห่งนี้ตกแต่งอย่างเรียบหรู ผสานความล้ำสมัยเข้ากับความอบอุ่น ทุกคนดูเป็นกันเอง ไม่มีความเคร่งเครียดแบบที่เธอเคยจินตนาการถึง เพียงไม่กี่นาทีหลังเธอเซ็นชื่อเข้าทำงาน ร่างสูงในสูทสีน้ำตาลอ่อนก็ก้าวเข้ามาทักทาย “ขนม?” หญิงสาวหันขวับตามเสียง และเบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย “พี่วิน!?” “ใช่แล้ว จำพี่ได้ด้วย ดีใจจัง” ราวินหัวเราะอย่างเป็นมิตร ดวงตาคมกริบยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม “แหม~ พี่วิน เพื่อนสนิทของพี่กันต์ ใครจะลืมได้ลงล่ะคะ” ขนมหัวเราะอย่างสบายใจขึ้นมาทันทีที่เจอคนคุ้นหน้า “เราทำงานที่นี่เหรอ?” “ค่ะ ขนมมาเป็นเลขาฯ ท่านประธานค่ะ” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่า หลายสายตาในออฟฟิศแอบมองพวกเขาอยู่เงียบ ๆ “อย่างนี้ก็แสดงว่า...เราได้ทำงานด้วยกันน่ะสิ” ราวินเอ่ยพร้อมรอยยิ้มมีเลศนัย “หืม?” ขนมเลิกคิ้วงง ๆ “ยังไงคะ?” “มาเถอะ เดี๋ยวก็รู้” ราวินยักคิ้วให้เธอเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำไปทางลิฟต์ฝั่งผู้บริหาร ซึ่งขนมลังเลเล็กน้อยแต่ก็ตามไปอย่างว่าง่าย ลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นบนสุด ทันทีที่ประตูเปิดออก เธอก็ได้กลิ่นหอมจาง ๆ ของไม้และดอกไม้แห้งผสมกัน เสียงเท้ากระทบพื้นไม้ขัดเงาเบา ๆ ดังขึ้น ขนมมองไปรอบ ๆ อย่างประหลาดใจ “ที่นี่...” เธอพึมพำกับตัวเอง เมื่อเห็นบรรยากาศของชั้นนี้แตกต่างจากด้านล่างโดยสิ้นเชิง เงียบขรึม เป็นส่วนตัว และดูหรูหราในระดับผู้บริหารระดับสูง “พี่วิน...” ขนมหันไปมองเขาอย่างสงสัย “พี่พาหนูมาที่นี่ทำไมคะ?” ราวินไม่ตอบ แต่เปิดประตูห้องหนึ่งที่ป้ายหน้าห้องเขียนว่า ‘ประธานบริหาร’ “ยินดีต้อนรับสู่ห้องทำงานของพี่...เลขาคนใหม่” เขาหันมายิ้มพร้อมผายมือ ขนมอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะยกมือขึ้นแตะหน้าอกตัวเองเบา ๆ “เดี๋ยวนะคะ…พี่วินคือ—?” “ประธานบริษัทวิสต้า คอร์เปอร์เรชั่นเองครับ” ราวินพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ “โอ๊ย!! ขนมจะเป็นลม!” หญิงสาวทิ้งตัวลงบนโซฟาในห้องทันทีอย่างตกใจ “ใจเย็นสิครับ เดี๋ยวกระโปรงเปิดหมดแล้ว~” เขาแกล้งแซวเรียบ ๆ ก่อนเดินไปวางเอกสารบนโต๊ะ เสียงหัวเราะของทั้งสองคลอไปทั่วห้องท่ามกลางแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านม่านหน้าต่าง “แบบนี้ ขนมก็แอบอู้งาน แอบกินขนมได้สิคะ~” หญิงสาวส่งยิ้มทะเล้นแบบที่เธอถนัดให้ประธานหนุ่ม “เชิญเลย แต่ขอแค่เรื่องงานต้องเป๊ะนะครับ” ราวินยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาคมกริบยังคงจับจ้องใบหน้าเธออย่างอารมณ์ดี “แหม~ พี่วินก็รู้อยู่แล้วว่า ขนมตั้งใจทำงานสุด ๆ” เธอแกล้งเบะปากใส่ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “รู้สิ... รู้ด้วยว่าเมื่อก่อนตั้งใจจีบไอ้กันต์แค่ไหน” ราวินหัวเราะในลำคอ ริมฝีปากคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “พี่วิน!!!” ขนมถึงกับเขินจนหน้าแดงระเรื่อ เธอยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองทันที “นั่นมันเรื่องเก่านานแล้วนะคะ” เธอพยายามตอบเรียบ ๆ แม้หัวใจจะเต้นโครมคราม “งั้นแปลว่าตอนนี้ไม่ได้ชอบไอ้กันต์แล้ว?” ขนมยิ้มยั่วนิด ๆ ดวงตาเปล่งประกายเหมือนจงใจท้าทาย “...จะว่าแบบนั้นก็ได้ค่ะ” “โอ้โห งั้นพี่ก็มีสิทธิ์ลุ้นล่ะสิ” ราวินยิ้มกริ่ม ขยับตัวเข้าใกล้จนขนมต้องก้าวถอยห่างอัตโนมัติ “พี่วินอย่ามาล้อเล่นกับหนูนะ” ขนมหรี่ตามอง สีหน้าจริงจัง “ถ้าพี่คิดไม่ซื่อ หนูจะฟ้องมิวจริง ๆ ด้วย!” เธอเชิดหน้าใส่ จมูกรั้น ๆ ทำเอาราวินถึงกับหัวเราะลั่น “โอเค ๆ พี่ไม่แกล้งแล้ว” เขายกมือยอมแพ้ ยิ้มอย่างนึกเอ็นดู “เอาล่ะ โต๊ะเราน่าจะจัดเสร็จแล้ว อยู่หน้าห้องพอดี ไปเริ่มงานได้แล้ว” เขาขยับเนกไทให้เข้าที่ ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะทำงานที่มีมุมโปร่งมองเห็นวิวเมืองได้ชัดเจน “รับแซ่บค่ะ ท่านประธาน~” ขนมยิ้มกว้าง แกล้งทำท่าตะเบ๊ะล้อเลียน ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทีคล่องแคล่ว ราวินมองตามร่างบางที่หายออกไปจากห้อง เขาส่ายหน้า แล้วพึมพำกับตัวเอง “ไอ้กันต์... คราวนี้มึงจะรอดจากน้องขนมมั้ยวะ?” ... ขนมทำงานได้อย่างคล่องแคล่วตั้งแต่เช้าวันแรก ด้วยความที่เธอเคยผ่านประสบการณ์เป็นเลขาบริษัทชั้นนำในเมืองหลวงมาก่อน ทำให้การปรับตัวกับที่นี่ไม่ใช่เรื่องยากเลยแม้แต่น้อย เธอจัดระเบียบเอกสาร เข้าประชุมกับทีม และดูแลงานของประธานบริษัทอย่างไม่ติดขัด แม้จะเป็นเพียงวันแรก แต่ทุกคนในแผนกต่างก็เริ่มคุ้นชินกับความสดใสและมืออาชีพของเธออย่างรวดเร็ว ราวินเองก็สังเกตเห็นความสามารถของเธอเช่นกัน เขาไม่ได้สอนงานมากนัก เพียงแค่แนะนำภาพรวมของระบบงานที่บริษัทใช้ แต่ขนมกลับสามารถเรียนรู้และจัดการทุกอย่างได้อย่างมีประสิทธิภาพ “ไม่ธรรมดาเลยนะเรา” เขาเอ่ยขึ้นเบา ๆ ระหว่างเดินผ่านโต๊ะทำงานของเธอ “ขอบคุณค่ะ ขนมชอบงานแบบนี้อยู่แล้ว” เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม ช่วงบ่ายของวัน ราวินชวนเธอออกไปประชุมกับลูกค้ารายสำคัญนอกสถานที่ ขนมรับหน้าที่จัดการเอกสารและช่วยสรุปประเด็นต่าง ๆ ระหว่างการพูดคุย และด้วยความกระตือรือร้น บวกกับไหวพริบในการตอบคำถามและเข้ากับลูกค้าได้ดี ทำให้เธอได้รับคำชมจากผู้บริหารฝั่งลูกค้าโดยตรง “เลขาคนใหม่ของคุณ ดูมีเสน่ห์และเก่งใช้ได้เลยนะครับ” ลูกค้าคนหนึ่งหันมากระซิบกับราวินตอนท้าย “ครับ ผมก็คิดแบบนั้น” ราวินตอบยิ้ม ๆ สายตาเหลือบมองขนมที่กำลังเก็บเอกสารอย่างตั้งใจอยู่ข้างโต๊ะ เมื่อเสร็จภารกิจในวันนั้น ราวินอาสาพาขนมกลับมาส่งที่หน้าบ้าน รถยนต์คันหรูแล่นชะลอเข้าจอดที่หน้ารั้วบ้านสีขาวครีมของเธอ ขนมปลดเข็มขัดนิรภัย พลางหันมายิ้มหวานให้ “ขอบคุณที่ไปส่งนะคะ ท่านประธาน” เธอแกล้งเรียกอย่างประชดเบา ๆ “วันนี้เราเก่งมากเลยนะ พี่ไม่คิดว่าเด็กที่เคยวิ่งตามกันต์จะโตมาเป็นมืออาชีพได้ขนาดนี้” ราวินพูดติดตลกปนชื่นชม “อ้าว~ พี่วินยังเอาเรื่องนั้นมาพูดอีก” ขนมหัวเราะเขิน ๆ “พี่พูดเพราะภูมิใจต่างหาก” เขายิ้ม “ว่าแต่กลับมาคราวนี้ ตั้งใจจะอยู่ยาวเลยเหรอ?” “ค่ะ ขนมอยากตั้งหลักให้ได้ แล้วที่นี่ก็น่ารักกว่าที่คิด” “แล้ว...” “ยัยขนม!!” เสียงตะโกนพร้อมใบหน้าใส ๆ ที่แนบติดกับกระจกหน้าต่างฝั่งที่ขนมนั่ง ทำเอาทั้งราวินและขนมหัวเราะออกมาพร้อมกัน “ยัยมิว! ตกใจหมดเลย!” ขนมเปิดประตูรถลงมา พลางแกล้งเอ็ดเพื่อนเสียงแหลม “ก็เห็นนั่งรถมากับหนุ่มหล่อระดับพี่วิน จะไม่มาแซวได้ไงเล่า” มิวเดินเข้ามาแกล้งดึงแขนเพื่อน แล้วหันไปยกมือไหว้ราวินด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีค่ะพี่วิน ไม่เจอกันตั้งนาน” “สวัสดีครับน้องมิว ไม่เปลี่ยนเลยนะครับ ยังสดใสเหมือนเดิม” ราวินยิ้มให้ แววตาอ่อนโยนเป็นพิเศษแบบที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่ากำลังเผยความรู้สึกบางอย่างออกมา “โอ๊ย~ ปากหวานเหมือนเดิมเลยนะคะ พี่วิน” มิวหัวเราะ ขนมยืนมองเพื่อนกับชายหนุ่มตรงหน้า พลางแอบอมยิ้ม ‘เขามองแกขนาดนี้...แกยังไม่รู้ตัวอี๊ก! ยัยมิว!’ “ว่าแต่ขนมทำงานเหนื่อยมั้ย วันนี้?” มิวหันมาถาม “ก็สนุกดีนะ งานที่บริษัทน่ารักกว่าที่คิด มีพี่วินช่วยอีกแรง เลยไม่มีอะไรต้องห่วง” ขนมตอบ “อย่างนั้นก็ดีแล้ว~” ทันใดนั้น ประตูรั้วเหล็กหน้าบ้านก็เปิดออกพร้อมเสียงเครื่องยนต์ดังใกล้เข้ามา รถยนต์คันหรูจอดชิดริมทาง ก่อนที่กันต์ในชุดเสื้อเชิ้ตพับแขนกับกางเกงสแลคสีเข้มจะก้าวลงมา พร้อมกระเป๋าโน้ตบุ๊กในมือ แววตาคมกริบของเขาสะดุดทันทีที่เห็นขนมยืนอยู่หน้าบ้าน...พร้อมกับราวิน สายตาคมกวาดมองตั้งแต่เพื่อนรักไปจนถึงหญิงสาวข้างกาย ก่อนจะแอบหรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก “กลับมาแล้วเหรอ พี่กันต์~” มิวทักเสียงใส “อืม” เขาพยักหน้าตอบ พลางเดินเข้ามาหาทั้งกลุ่ม แววตามองไปที่ราวินนานกว่าปกติเล็กน้อย “ทำไมมาด้วยกันได้วะ? วิน” “แวะมาส่งน้องขนมน่ะ” ราวินตอบพลางยิ้มมุมปาก แต่เหมือนคำว่า ‘น้องขนม’ จะทำให้กันต์ยิ่งรู้สึกขัดหูเข้าไปใหญ่ “ประธานต้องบริการดีขนาดนี้เลยเหรอวะ” กันต์พูดเรียบ ๆ แต่ดวงตาที่มองเพื่อนรักไม่ค่อยพอใจนัก มิวรีบเดินมากอดแขนพี่ชายแล้วพูดแทรกขึ้นทันทีราวกับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศบางอย่างที่อาจจะเริ่มตึง “เอ้า พี่กันต์ พี่วิน ขนม เข้าไปในบ้านก่อนเลยค่ะ! วันนี้มิวทำอาหารไว้รออยู่แล้วนะ เลี้ยงต้อนรับขนมแบบจัดเต็ม!” “หือ? จริงเหรอมิว” ขนมหันไปถามอย่างตื่นเต้น “จริงสิ~” มิวพยักหน้าแรง “วันนี้จัดเมนูเด็ดเลยนะ มีต้มยำปลาทูบ้าน ยำแซลมอนใส่มะม่วงเบา หมูสามชั้นทอดน้ำปลา แล้วก็ของโปรดพี่วินด้วย~” “ของโปรดพี่?” ราวินเลิกคิ้ว “ไข่เจียวปู! ใช่มั้ยล่ะคะ~ มิวจำได้หมดนะว่าพี่ชอบอะไร” มิวกะพริบตาปริบ ๆ พร้อมรอยยิ้มใสซื่อ แต่ไม่รู้เลยว่าการพูดแบบนั้นทำให้ราวินถึงกับยิ้มออกอย่างจริงใจ “โอ้โห แบบนี้ประธานก็มีแรงทำงานพรุ่งนี้แล้วสิครับ” ราวินหันไปแซวขนมเบา ๆ “ดีเลยค่ะ หนูจะได้ยื่นแฟ้มงานเพิ่มอีกสามเล่ม” ขนมหัวเราะคิก ๆ “เดี๋ยวเถอะ” ราวินหัวเราะบ้าง ก่อนทั้งหมดจะเดินเข้าบ้านกันไปด้วยบรรยากาศอบอุ่นและเสียงหัวเราะ มีเพียงกันต์คนเดียวที่ยังไม่พูดอะไร...แต่จังหวะก้าวของเขาที่เร็วขึ้นนั้น ก็บอกได้มากพอว่า เขาไม่ได้ชอบ ‘ไข่เจียวปู’ สักเท่าไหร่เลยในวันนี้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more