ตอนที่ 1 โตแล้วค่ะพี่...จะกินมั้ย?

1605 Words

เสียงเครื่องยนต์รถยุโรปสีขาวดับลงหน้าบ้านหลังใหญ่ในซอยเก่า อากาศเย็นปลายฝน กลิ่นดินชื้นผสมกลิ่นน้ำหอมกลีบพีชจากหญิงสาวที่ก้าวลงจากรถทำให้บรรยากาศรอบบ้านเหมือนหยุดนิ่ง ขนมในเดรสสั้นสีครีมผ่าสูงเล็กน้อย ก้าวลงจากรถอย่างมั่นใจ ร่างบางบนรองเท้าส้นสูง ปลายผมสีน้ำตาลเข้มสะบัดไหวตามแรงลม เธอยกมือขึ้นปัดปอยผมทัดหู แสงแดดยามบ่ายสะท้อนผิวขาวนวลจนเหมือนเรืองแสงได้ ขนม — อดีตเด็กแสบประจำซอยที่เคยยัดขนมใส่มือพี่กันต์ทุกวัน หลังจากที่เธอเรียนจบและทำงานในกรุงเทพฯ เป็นเวลาเกือบ 6 ปี ตอนนี้กลับมาบ้านเกิดเพราะได้งานใหม่ที่นี่ เธอถือถุงของฝากในมือ ตั้งใจจะมาเยี่ยม ‘มิว’ เพื่อนสนิทบ้านข้าง ๆ ที่อยู่กับพี่ชายของเธอ—พี่กันต์ ชายที่ครั้งหนึ่งเธอเคยตามจีบจนเพื่อนล้อทั้งซอย “ยังเหมือนเดิมเลยแฮะ บ้านนี้” เธอยิ้มพลางมองรั้วเหล็กที่เคยปีนหนีตอนโดนพี่กันต์ดุเรื่องแอบเอารถเขาไปล้าง มือเรียวยกขึ้นกดกริ่ง ติ๊ง...ต่อง... เสียงฝีเท้าดังจากในบ้าน ก่อนประตูไม้ถูกเปิดออกช้า ๆ และทันทีที่ใบหน้าคมคายของคนที่เธอคิดถึงปรากฏขึ้น... หัวใจเธอก็เต้นแรงขึ้นกว่าเดิม กันต์ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อนพับแขนถึงข้อศอก สาบเสื้อแง้มเผยแนวอกแข็งแรง ดวงตาคมเข้มคู่นั้นจ้องเธอราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เห็น “...ขนม?” เสียงทุ้มต่ำลอดออกจากลำคอแหบพร่า จากเด็กหัวฟูในเสื้อยืดลายการ์ตูน กลายเป็นหญิงสาวสวยสะพรั่ง ผมยาวสีน้ำตาลเข้มระเรื่อแสงแดด อกเป็นอก เอวเป็นเอว ผิวขาวอมชมพูสะท้อนแดดยามบ่ายจนเขาต้องเบือนหน้าหนี “ใช่ค่ะ จำขนมไม่ได้เหรอคะ?” เสียงหวานมีแววล้อเลียนเล็ก ๆ ปลายประโยคลากยาวจนคนฟังต้องกลืนน้ำลาย สายตาของเขาเผลอไล่จากปลายผมถึงข้อเท้าโดยไม่รู้ตัว ‘นมแน่น…แค่ก แค่ก! เอวคอด และตาคมๆ เชี่ย!! แย่แล้วกรู!’ กันต์ถึงกับอ้าปากค้าง และพยายามตั้งสติ เขา—หนุ่มฮอตประจำหมู่บ้าน ที่ปัจจุบันกลายเป็นวิศวกรโครงการ หนุ่มมาดนิ่ง ไฟแรง เจ้าของฉายา ‘พี่กันต์สายคาสโนว่า’ แต่ตอนนี้...แขนขาเขากลับแข็งไปหมดจริง ๆ แน่นอนรวมถึงส่วนนั้นด้วยที่แข็งขึ้นมาภายใต้กางเกง “โต...มาก” เขาพึมพำเบา ๆ ภาพเด็กตัวเล็กในชุดนักเรียนที่เคยยัดขนมให้เขาทุกวัน กลับกลายเป็นผู้หญิงที่หอมเหมือนลูกพีช เห็นแล้วอยากกัด ‘ไปโตตอนไหนวะ...’ ขนมอมยิ้ม เธอจงใจยื่นถุงของฝากให้จนปลายนิ้วสัมผัสหลังมือเขา “ของฝากค่ะ พี่กันต์...เผื่อยังชอบกินของหวานเหมือนเดิม” กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากน้ำหอมผสมกับกลิ่นกายผู้หญิงทำให้เขาเผลอกลืนน้ำลาย ภาพเด็กสาวที่เคยยัดขนมให้เขาเมื่อหกปีก่อนซ้อนทับกับหญิงสาวตรงหน้า — ต่างกันแค่ตอนนี้ เขาอยากกิน ‘ขนม’ “จะยืนมองอีกนานมั้ยคะ?” เธอเอียงคอถาม ยิ้มหวานราวกับตั้งใจยั่ว ทำไม่รู้ไม่ชี้กับหน้าตาตื่น ๆ ของเขา ดวงตาหวานคมแอบเหลือบมอง ‘ส่วนนั้น’ ของเขาที่มันตุงออกจนเห็นเด่นชัด ‘หึ เมื่อก่อนตามจีบไม่สน ตอนนี้ทำมาสนใจงั้นเหรอ’ “มิวไม่อยู่เหรอคะ?” “งั้น...ไว้หนูมาใหม่แล้วกันค่ะ” ขนมส่งยิ้มหวาน กันต์อ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับพูดไม่ออก เธอหันหลังเดินจากไปช้า ๆ เดรสสั้นพลิ้วไหวตามลม เผยช่วงขาขาวเนียนที่สะท้อนแดดอ่อน ๆ เขาเผลอกลืนน้ำลายอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว “โตขนาดนี้แล้ว...จะให้เรียกหนูได้อีกเหรอวะ…” เขาพึมพำกับตัวเอง พลางยกมือแตะหน้าอก เพราะหัวใจมันเต้นแรงจนแทบระเบิดอยู่แล้ว ... ภายในห้องนั่งเล่น บ้านของกันต์ยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากถุงของฝากที่เธอเพิ่งยื่นให้ กล่องขนมเล็ก ๆ วางอยู่บนโต๊ะไม้ตรงหน้า เขาไม่รู้ว่ามันเป็นกลิ่นวนิลลาจากขนมหรือกลิ่นน้ำหอมของเจ้าของกันแน่ที่ยังลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ กันต์เอนหลังพิงโซฟา หัวใจยังเต้นแรงไม่ยอมสงบ ภาพของเธอเมื่อไม่กี่สิบนาทีก่อนยังวนซ้ำในหัว รอยยิ้มหวาน เสียงพูดที่ไพเราะ และเดรสสั้นที่ทำเอาเขาหายใจติดขัด สายตาเขาเลื่อนมองกล่องขนม แล้วรอยยิ้มบาง ๆ ก็ปรากฏขึ้น “หนูจะจีบพี่ให้ได้เลย คอยดู!” เขาหัวเราะ เอานิ้วดีดหน้าผากเธอเบา ๆ “เร็วไป เด็กน้อยเอ๊ย...” เสียงหัวเราะในวันเก่าแว่วขึ้นในหัว ภาพเด็กสาวผมฟูแก้มกลมวิ่งมาส่งเขาหน้าบ้านยังติดตา จนกระทั่งวันนั้น ...วันที่เธอยืนหน้าแดงก่ำในชุดนักเรียน ม.ปลาย “หนูชอบพี่กันต์ค่ะ!” “ขอโทษนะ พี่ไม่นิยมกินเด็กอะ” เขายังจำแววตาเจ็บปวดน้อย ๆ ของเธอได้ดี แต่วันนี้... เด็กคนนั้นหายไปแล้ว เหลือแค่ผู้หญิงที่กลิ่นตัวหอมจนแทบคลั่ง ผู้หญิงที่เขาอยากกอด อยากจูบ อยากลากขึ้นเตียงให้หายคิดถึง กันต์สูดหายใจลึก พยายามสลัดภาพในหัวแต่กลับยิ่งชัด เขานึกถึงตอนที่ปลายนิ้วของเธอแตะหลังมือเขา สัมผัสเพียงแค่นิดเดียวแต่กลับรู้สึกเหมือนไฟช็อตทั้งตัว ริมฝีปากสีแดงระเรื่อของเธอลอยวาบเข้ามาในหัวอีกครั้ง ...ถ้าเขาโน้มหน้าเข้าไปใกล้กว่านั้นอีกนิด ...ถ้าเธอไม่หันหลังเดินหนีไป จะเกิดอะไรขึ้นนะ...ถ้าเขาเผลอจูบเด็กคนนั้นตรงประตูบ้าน... แค่คิด ปลายนิ้วก็เผลอเกร็งแน่นอยู่บนต้นขา ร่างกายรู้สึกร้อนขึ้นมาทันที ภาพของเธอในเดรสสั้นชวนให้ใจเต้น และส่วนล่างของเขาก็ดันมีปฎิกิรยาตอบสนองไวจนน่าหงุดหงิด เขาเอนตัวพิงโซฟา หลับตาลง แต่กลับเห็นภาพเธอซ้ำในหัวตลอดเวลา ริมฝีปากแดงระเรื่อ...เดรสสั้นแนบตัว...เสียงหวานที่ยังวนอยู่ในหู ‘อยากกินเด็กว้อย!!’ “พี่กันต์!” เสียงเรียกแหลมเล็กดังมาจากประตูจนเขาสะดุ้งแทบร่วงจากโซฟา มิว — น้องสาวตัวแสบ เดินเข้ามาพร้อมถุงของกินในมือ “ทำไมหน้าแดงขนาดนั้นอะพี่? แอร์เสียเหรอ?” กันต์กระแอมเล็กน้อย รีบขยับตัวให้ดูปกติที่สุด “ไม่มีอะไร...แค่คิดอะไรเพลิน ๆ นิดหน่อย” มิวหัวเราะในลำคอ หรี่ตามองพี่ชายอย่างเจ้าเล่ห์ รู้ดีว่าคำว่า ‘เพลิน’ ของพี่ชายคาสโนว่าตัวดีไม่พ้นเรื่องสิบแปดบวกแน่นอน “เพลินกับอะไรล่ะ~?” กันต์เบือนหน้า “อย่ามากวน” สายตาน้องสาวเหลือบไปเห็นกล่องขนมบนโต๊ะก่อนจะเลิกคิ้ว “แล้วนั่นอะไรคะ?” “ขนมเอามาให้น่ะ” “ขนม...เพื่อนมิวอะนะ?” มิวเบิกตากว้าง “นางมาหาเหรอ! มาตอนไหน! แล้วทำไมไม่เรียกมิวออกมาด้วย!” คำถามรัวติดกันเป็นชุด มือเล็ก ๆ เขย่าแขนพี่ชายไม่หยุดจนเขาถอนหายใจ “วู้ว~ ใจเย็นหน่อยสิ แม่น้องสาว!” เขาพูดกลั้วหัวเราะ “ขนมแวะมานิดเดียว แล้วบอกว่าจะมาใหม่” “ไม่ได้ละ มิวต้องโทรหาก่อน!” มิวพูดจบก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์เพื่อนรักแทบจะทันที กันต์มองท่าทีตื่นเต้นของน้องสาวแล้วไอเดียบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว...ทั้งเพื่อตัวเอง...และเพื่อจะได้เจอเธออีกครั้ง “ก็ชวนขนมมากินข้าวเย็นสิ” เขาพูดเสียงเรียบ แต่แฝงรอยยิ้มไว้ในมุมปาก “ไม่ได้เจอกันตั้งนานไม่ใช่เหรอ?” “หืมม พี่ดูแปลก ๆ นะ~” มิวหรี่ตาใส่ แต่ก็ยิ้มร่า รีบโทรหาเพื่อนต่อโดยไม่คิดมาก กันต์หัวเราะเบา ๆ พลางเปิดกล่องที่เธอเอามาให้ กลิ่นหอมของคุกกี้เนยกลิ่นวนิลลาลอยอบอวลทันที ของโปรดของเขาและของมิว เขาหยิบชิ้นเล็ก ๆ ขึ้นมาชิม เนื้อคุกกี้กรอบนอกนุ่มใน ละลายในปากจนเขาหลับตา แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจเต้นแรงกลับไม่ใช่รสหวานของคุกกี้... หากเป็นกลิ่นหอมของเธอที่ยังติดอยู่บนกระดาษห่อ...หอมจนอยากกัดเจ้าของมากกว่า กันต์วางกล่องคุกกี้ลงบนโต๊ะช้า ๆ รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา แสงไฟสีอุ่นในห้องนั่งเล่นสะท้อนแววตาคมที่ซ่อนบางอย่างไว้ภายใน ความคิดถึงที่ผสมความอยากรู้...อยากเจอ...อยากสัมผัส ‘ไม่ได้เจอกันตั้งหกปี...แล้วจะให้พี่ทำเป็นไม่รู้สึกอะไรได้ยังไงกันล่ะ ขนม...’ เขาเอนตัวพิงโซฟา หลับตาลงอีกครั้ง ทว่าภาพเธอในเดรสสั้นกลับชัดขึ้นกว่าเดิม รอยยิ้มหวาน เสียงหัวเราะใส และกลิ่นวนิลลาที่ไม่ยอมจาง...ทุกอย่างเหมือนยังอยู่ตรงนี้ อยู่ในบ้าน อยู่ในใจ อยู่ในทุกลมหายใจของเขา กันต์หัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง “ตั้งแต่พรุ่งนี้...พี่จะไม่ปล่อยให้หนูหนีไปง่าย ๆ อีก”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more