ไฟหน้ารถหรูคันใหญ่ค่อย ๆ หรี่ลงเมื่อจอดสนิทหน้ารั้วบ้าน
ขนมเหลือบมองนาฬิกา…หนึ่งทุ่มตรงเป๊ะ!
เธอถอนหายใจเบา ๆ ขณะคลายเข็มขัดนิรภัย แก้มยังแดงระเรื่อ ดวงตายังเป็นประกายจากความสุขล้นทะลักจนเก็บไม่อยู่
กันต์เหลือบมองเธอ ยิ้มมุมปากนิด ๆ มือใหญ่เอื้อมมาลูบศีรษะเบา ๆ
“เป็นอะไร เหนื่อยเหรอ?”
“เหนื่อยสิคะ คิดว่าเป็นเพราะใครล่ะคะ” ขนมย่นจมูกใส่เขา ก่อนเบือนหน้าหนีเขิน ๆ
กันต์ยิ้มกว้างขึ้น ดวงตาคมเป็นประกายเจ้าเล่ห์
“ให้พี่อุ้มเข้าไปส่งมั้ย?”
“มะ ไม่ต้องเลยค่ะ” ขนมร้องลั่น ผงะออกโดยอัตโนมัติ แต่หน้าแดงก่ำ
เธอรีบเปิดประตูลงจากรถอย่างตั้งใจจะหนี แต่ทันทีที่เท้าสัมผัสพื้น...ขาทั้งสองข้างกลับไม่มีแรงอย่างที่คิดไว้ จนต้องรีบเอนตัวพิงประตูรถไว้ทันที
กันต์หัวเราะในลำคอ ขณะที่รีบก้าวลงจากรถแล้วประคองร่างเล็กเอาไว้ ฝ่ามือหนารวบเอวเอวคอดแน่น
“ปากเก่งนะเรา” เขากระซิบข้างหู
“ขาอ่อนขนาดนี้ ยังจะปากดี
