เกรงว่าคนตัวเล็กจะหายใจไม่ทัน หลี่อี้เทียนจึงผละจูบหากแต่ไม่ได้ถอยห่างไปมาก ริมฝีปากห่างกันแค่เพียงตำราเล่มหนึ่งลอดผ่าน
“ริมฝีปากข้าจะเป็นของน้องหญิงคนเดียว” นัยน์ตาคู่คมหลุบมองริมฝีปากอิ่มที่แลจะช้ำจากการจูบอย่างพึงพอใจ หลินจื้ออิงพยักหน้ารับทราบ สัมผัสจากผู้เป็นสามีปัดเป่าความขุ่นมัวในใจหายไปจนสิ้น
“ทำไมถึงมองด้วยสายตาแบบนั้นเล่าน้องหญิง ไม่ใช่ว่าสบายใจขึ้นแล้วหรอกหรือ?”
“ข้าไม่คิดเรื่องแม่นางน้อยพวกนั้นแล้วเจ้าค่ะ แต่…”
ริมฝีปากขมเม้มเข้าหากันสื่อถึงความหนักใจ แต่เพราะหลินจื้ออิงมีนิสัยซื่อตรง ผู้เป็นสามีเองก็สนับสนุนให้แสดงความคิดเห็นได้เต็มที่ สุดท้ายจึงยอมเปิดปาก
“ข้าอยากให้ท่านพี่ทำแบบเมื่อกี้อีก…อ๊า ข้าพูดอะไรออกไป น่าอายนัก!”
พูดแล้วก็รีบยกสองมือขึ้นปิดหน้าด้วยความเขินอาย หลินจื้ออิงอยากจะวิ่งไปซ่อนตัวที่เล้าไก่มันเสียตอนนี้
“ย่อมได้ แต่น้องหญิงต้องเอามือออกก่อน” หลี่อี้เที
