Mehmet odanın için bir o yana bir bu yana dönüp duruyordu. Bende yatağın üzerine oturmuş yaşadığım şoku düşünüyordum.
"Nasıl böyle yaparlar ya? Nasıl? Bizi bu zamana kadar kandırmışlar. Hâlâ inanamıyorum." Mehmet yatağın yaklaşıp yanıma oturdu. Ellerimi tuttu.
"Sen evde olmasaydın bugün bende gelmeyecektim. Kendimi zor tutuyorum. Öfke doluyum." elimi kaldırıp yüzüne koydum. Yeni çıkmaya başlamış sakalları elime batıyordu.
"İstersen evden biraz çıkalım hava al." en zor zamanımda hep yanımdaydı. Her zaman yanımda oldu, ona destek olmak istiyordum.
"Dışarı çıksam da bir şey fayda etmeyecek. Arabaya binince amcamın evine giderim. Kendime hakim olamam. Evde kalmam belki de en doğrusu." başını sağ tarafa doğru çevirip yüzündeki elimi dudaklarına bastırdı.
"Şafak nasıl öğrenmiş? Neler oldu
