Mehmet evden çıkmıştı, Şafağın oteline gidip bu konuyu konuşması gerektiğini söyledi. Evde Seher anne ve ben yalnız kalmıştık. Ağzına tek bir lokma almamış salonda tekli koltuğa oturmuş camdan dışarıya bakıyordu. Bütün çocukları evden bir bir ayrılmıştı. Belki de evlatları tarafından terk edilmekten korkuyordu.
Seher annenin oturduğu tekli koltuğun yanındaki koltuğa oturdum. Hüzün dolmuş gözlerini beni buldu. Gözleri Mehmet'in gözlerinin aynısıydı. Mehmet annesini çok seviyordu. Belki de Mehmet'in sessizliği bu yüzdendi. Bir fırtına gibi esip gürlemesi gerekirdi. Annesi olanları anlatırken sessizce annesini dinleyip odamıza çıkmıştı.
"Nasılsın, Seher anne?" iyi görünmüyordu. Başka bir soru aklıma gelmemişti. Onca soru varken ben nasılsın diye sormuştum.
"Çok üzgün. Hepsi gittiler bend
