ลมเย็นยามค่ำ
จากลานจอดรถของร้านอาหารหรูพัดเอื่อย
แต่บรรยากาศรอบตัวกลับอบอวล
ด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็น
.
ธัตทานนท์ก้าวออกมาพร้อมวันวา
เขาเดินนำหญิงสาวเพียงครึ่งก้าว
ก่อนจะหยุดชะงักใต้แสงไฟสีส้มสลัว
เสียงทุ้มของเขาแฝงความเหนื่อยล้า
และเศร้าหมอง
“วาน…พี่ขอโทษจริง ๆ เรื่องตอนบ่าย
ที่พี่เผลอระบายอารมณ์กับวาน ..
พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น”
.
วันวาหยุดยืนตรงข้างรถ
เงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง
แววตาที่มักอ่อนโยนบัดนี้กลับปิดสนิท
ไม่ให้เขาอ่านความรู้สึกได้
ริมฝีปากของเธอเม้มแน่น
คล้ายจะพูดแต่ก็กลืนคำกลับลงไป
ความเงียบระหว่างทั้งสองคน
กดทับจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจ
//
เพี๊ยะ!!
//
เสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังสนั่นกลางลานจอดรถ
ร่างของวันวาสะบัดไปตามแรงตบ
ความร้อนแผ่ซ่านเต็มใบหน้าทันที
เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจ
ก่อนจะพบว่ามีหญิงสาวร่างสูงโปร่ง
หน้าตาลูกครึ่ง
