เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ระหว่างที่ ทานน์ กำลังหมุนพวงมาลัย
ออกจากลานจอดของบริษัท
เขาเหลือบตามองหน้าจอ—คิมหันต์
ทานน์กดรับสายทันที
>"ว่าไง?”
เสียงเขายังเต็มไปด้วยความร้อนรน
>“มึงเป็นไงบ้างวะ เมื่อคืนแม่งดื่มหนักไม่ใช่เหรอ”
น้ำเสียงคิมหันต์ฟังดูทั้งห่วงทั้งดุ
>“มึงไปทำงานแล้วจริงดิ?”
.
ทานน์ขับรถออกสู่ถนนใหญ่
>“เออ ก็มึนนิดหน่อย”
เขาพยายามกดเสียงให้เรียบ
>“แต่กูโอเค…กูกำลังจะไปหาวาน
ที่โรงแรมต่างจังหวัด”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง
ก่อนคิมหันต์จะร้องขึ้นเสียงดัง
>“เฮ้ย! มึงขับไหวแน่นะเว้ย เดี๋ยวกูไปด้วยดีกว่า
มึงมาแวะรับกูที่บ้าน
กูไม่ปล่อยมึงขับไปคนเดียวแน่”
.
ในใจทานน์ตอนนี้อยากเหยียบคันเร่งให้เร็วที่สุด
เขาไม่อยากเสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว
>“ไม่ ๆ กูรีบจริง ๆ กูขับไหว
สักสามชั่วโมงน่าจะถึง”
เขาตอบปัด ๆ พลางเหลือบมองถนนด้านหน้า
.
คิมหันต์ขึ้นเส
