"เราทุกคนก็แค่คนผ่านทางของคุณทั้งนั้น”

744 Words

ความคิดในใจของวันวา .. >ฉันจะลืมทุก ๆ สิ่ง… ลืมทุก ๆ อย่างที่เคยเกิดขึ้น ทั้งรอยยิ้มที่เคยทำให้หัวใจสั่น ทั้งคำพูดที่เคยทำให้โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน . ฉันไม่ได้ต้องการ… ไม่เคยต้องการกลับไปรู้สึกอะไรกับเขาอีก ไม่ต้องการให้หัวใจตัวเองต้องเต้นแรงเพราะใคร โดยเฉพาะคนที่ครั้งหนึ่ง... เคยทำให้เจ็บจนแทบลืมหายใจ .. >ฉันอยากเป็นแค่เพียง ..คนที่ผ่านเข้ามา แล้วก็เดินผ่านไป..เหมือนลมพัดเฉียด เหมือนฝนตกเพียงครั้งเดียว ..แล้วทิ้งกลิ่นดินไว้แค่นั้น . >ก้าวไปให้ไกลจากเงาที่เคยกักขังหัวใจ ไม่กลับหลังอีก ไม่เหลียวมองความทรงจำที่ผูกมัด . __ เช้ามืดอากาศเย็น กรุ่นด้วยกลิ่นควันในเทืองที่ยังไม่ตื่นเต็มที่ ลิฟต์เปิดออกอย่างเงียบงัน วันวา ก้าวออกม พร้อมแฟ้มเอกสารบาง ๆ ในมือ เสียงส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อน ดังแผ่วในโถงคอนโดโล่ง เธอสะดุ้งเล็กน้อย— ชายร่างสูงในสูทสีเข้ม กำลังนั่งไขว้ขาอยู่บนโซฟารับแขก ราวกับรออยู่ตั้งแต่ก่อนฟ้าสาง .. ทานน์ ลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นเธอ รอยยิ้มประดับใบหน้าคม “อรุณสวัสดิ์ครับวาน” น้ำเสียงนุ่มลึกฟังดูเหมือนเช้าตรู่ ไม่เคยทำให้เขาเหนื่อยล้า . วันวาชะงัก ดวงตาคมวาวขึ้นทันที “ฉันคิดว่า… เรานัดกันที่บริษัทไม่ใช่หรือคะ” น้ำเสียงเรียบและห่างเหิน . ทานน์ก้าวเข้ามาใกล้เล็กน้อย ยกมือขึ้นลูบต้นคอราวกับกลบเกลื่อนความตั้งใจ “เอารถผมไปจะสะดวกกว่า” เขาพูดช้า ๆ “ถ้าใช้รถบริษัท อาจตกเป็นที่เพ่งเล็งได้ง่าย… เรื่องนี้คุณก็ไม่อยากให้ใครรู้มากใช่ไหม” .. วันวาขยับแฟ้มในมือแน่นขึ้น “แต่ฉันแจ้งฝ่ายบุคคลไว้แล้วนี่คะ ว่าจะออกมาตรวจบัญชีที่โรงงาน” น้ำเสียงเรียบสนิทแต่แฝงความระแวง . ทานน์ยิ้มแห้ง ๆ พลางยกมือเสยผมอย่างคนถูกจับได้ “งั้นก็ยิ่งดีครับ อย่างน้อยถ้าใครถาม ผมก็จะเป็นคนพา ‘ผู้ตรวจสอบ’ ไปเอง” เขาเอ่ยต่อเสียงทุ้มอ่อนลง “ไปเถอะ เดี๋ยวจะถึงโรงงานสาย… ผมไม่อยากให้คุณเหนื่อยกับการเดินทาง” .. วันวาสบตาเขานิ่งชั่วอึดใจ ภายในใจเต็มไปด้วยเสียงเตือนสติ— แต่สุดท้าย เธอก็เพียงสูดลมหายใจลึก ก้าวตามชายหนุ่มที่ก้าวนำไปยังประตูทางออก เช้านี้…ดูเหมือนจะยาวนานกว่าที่เธอคาดคิด. __ ในรถหรูยุโรปที่แล่นไปตามถนนสายยาว เสียงเครื่องยนต์เงียบเรียบ — จนได้ยินแม้แต่จังหวะลมหายใจของคนสองคน วันวา นั่งตรงนิ่ง มองออกไปยังวิวถนนเช้าวันใหม่ แสงอาทิตย์อ่อนส่องต้องข้างแก้ม เธอไม่เอ่ยคำใด แววตาสงบแต่เย็นชา .. ความเงียบกินเวลายาวนาน… จนในที่สุด ทานน์ ก็เอื้อมมือปรับเสียงเพลงในรถให้เบาลง น้ำเสียงเขาอ่อนลงราวกับกำลังขอร้อง . > “วานคะ… พี่อยากขอโทษอีกครั้ง เรื่องทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้น ถึงแม้พี่จะพูดคำนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่พี่ก็ยังอยากขอโอกาส… ...อีกสักครั้ง จะได้ไหมคะ” .. วันวาหันกลับมาช้า ๆ ดวงตาคมเรียบเย็น สบตาเขาโดยไม่หลบ > “เรื่องของเรา…จบไปนานแล้วนะคะ อีกอย่าง ตอนนี้ฉันมาทำงาน.. ขอให้คุณช่วยทำความเข้าใจใหม่ด้วยค่ะ” น้ำเสียงของเธอนุ่มแต่มีคมเย็น จนทานน์เหมือนถูกบีบหัวใจ แต่เขาไม่ยอมถอย > “โธ่ วาน… ที่ผ่านมา พี่ไม่เคยจริงจังกับใครเลย ทุกคนผ่านมาแล้วก็ผ่านไป… ไม่มีใครอยู่ในใจพี่ได้นาน” .. วันวาหัวเราะในลำคอเบา ๆ รอยยิ้มที่มุมปากเหมือนทั้งเย้ยทั้งเจ็บ > “ก็เหมือนฉันใช่ไหมคะ… เราทุกคนก็แค่คนผ่านทางของคุณทั้งนั้น” .. ทานน์นิ่งไปชั่วครู่ สายตาเศร้าลึกอย่างห้ามไม่ได้ หัวใจเต้นแรงจนแทบกลบเสียงเครื่องยนต์ กำแพงของเธอ…หนาจนพังไม่ได้ง่าย ๆ แต่ยิ่งได้ใกล้ ยิ่งสัมผัสถึงกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากเธอ แรงดึงดูดบางอย่างกลับยิ่งรุนแรง— ผลักดันให้เขาอยากทำลายกำแพงนั้น แม้จะรู้ว่าอาจต้องเจ็บก็ตาม.

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more