"ช่วยดูนิสัยตัวเองบ้าง"

1030 Words

เช้าวันถัดมา แสงแดดอุ่นยามเช้าสาดลอดกระจกใส ของล็อบบี้คอนโดลงมาเป็นลำ ๆ ธัตทานนท์นั่งรอบนโซฟาหรูในโถงด้านล่าง เขาอยู่ในชุดสูทเรียบเนี้ยบ ร่างสูงสง่าแม้เพียงนั่งเฉย ๆ ก็เด่นสะดุดตา วันนี้เขาต้องมารับวันวาไปทำงานด้วยตัวเอง เพราะรถยุโรปคันงามของเธอ ยังอยู่ในขั้นตอนการตรวจสอบของตำรวจ . ระหว่างรอ เขาเหลือบมองนาฬิกาเป็นระยะ ใบหน้าคมยังคงเรียบนิ่ง แต่ในใจเต็มไปด้วยความกังวล— ทั้งเรื่องการขู่ทำร้าย และความรู้สึกบางอย่าง ที่เริ่มล้นเกินคำว่า “ห่วงใย” . เสียงส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนดังขึ้นจากอีกมุม ธัตทานนท์เงยหน้าขึ้นทันที— วันวาในชุดทำงานเรียบหรูสีครีม เดรสเข้ารูปกับเบลเซอร์โทนอ่อน ดูสง่างามและมั่นใจเสมอ แม้เหตุการณ์เมื่อวานจะทำให้เธอหวั่นกลัว แต่แววตาเธอกลับซ่อนความเข้มแข็งไว้ ไม่ต่างจากทุกวัน . ธัตทานนท์ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กำลังจะเอ่ยทัก แต่ยังไม่ทันพูดเสียงแรก ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสปอร์ต เดินเข้ามาหาวันวา เร็วพอ ๆ กัน ใบหน้าคมแต้มรอยยิ้ม “สวัสดีครับ คุณวาน… พักนี้ไม่เห็นคุณที่ฟิตเนสเลย สบายดีไหมครับ” น้ำเสียงเป็นมิตรแต่แฝงแววหวาน ลมหายใจของธัตทานนท์ชะงักเล็กน้อย . วันวาหันไปยิ้มสุภาพ “ช่วงนี้งานเยอะค่ะ ไว้มีโอกาสคงได้เจอกันนะคะ” น้ำเสียงสดใสฟังดูธรรมดา แต่กลับทำให้คนที่ยืนฟังอยู่ด้านหลัง รู้สึกสะกิดในอก . ทานน์ก้าวเข้ามาแทบจะทันที ร่างสูงแทรกกลางบทสนทนาอย่างไม่ให้เสียเวลา “ไปกันได้แล้วค่ะ เดี๋ยวเข้างานสายนะคะ” เขาหันไปมองชายคนนั้นพร้อมรอยยิ้มบาง แต่ดวงตากลับเย็นเฉียบ “ขอตัวก่อนนะครับ” น้ำเสียงหนักแน่น จนอีกฝ่ายจำต้องถอยไปเพียงยิ้มเก้อ . วันวาหันไปส่งยิ้มให้ชายหนุ่มคนนั้นอย่างเกรงใจ แต่ยิ้มของเธอก็เจือความเก้อเขิน พอพ้นระยะสายตา คนตัวสูงที่เดินเคียงข้างก็เอ่ยขึ้นทันที น้ำเสียงเรียบแต่เจือแรงหวงที่ไม่ปิดบัง “พี่ไม่อนุญาตให้วาน โปรยเสน่ห์ให้หนุ่มคนไหนทั้งนั้นนะคะ!… นี่คือคำสั่ง!” . วันวาหยุดก้าวเล็กน้อย หันมามองเขา ดวงตากลมโตเบิกนิดๆ ก่อนจะเบ้ปากใส่ “ทำอย่างกับว่า..พี่มีสิทธิ์ห้ามวานงั้นแหละ จะพูดอะไร…ช่วยดูนิสัยตัวเองบ้างนะคะ” น้ำเสียงเธอมีทั้งขุ่นและประชด ทานน์ชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที คิ้วเข้มขมวดแน่น กับคำพูดที่ย้อนกลับมา ความเงียบแผ่คลุมรอบตัว แต่ในใจเขา กลับรู้สึกได้ถึงแรงเต้นที่รวดเร็วขึ้น ทั้งจากความหึงหวง และความท้าทาย ที่ผู้หญิงตรงหน้าก่อขึ้นทุกครั้ง ที่เธอไม่ยอมให้เขา “สั่ง” ได้ง่าย ๆ . เขาก้าวเข้ามาใกล้เพียงครึ่งก้าว ก้มลงเล็กน้อยให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับเธอ “นิสัยพี่…อาจจะแย่หน่อย จริงอยู่ที่พี่ขี้หวง แต่พี่ก็จะเป็นแบบนี้กับวานคนเดียว” เสียงทุ้มต่ำแผ่วชิดหู จนวันวาต้องเบี่ยงหน้าเล็กน้อย เพื่อกลบความร้อนที่แล่นขึ้นแก้ม เธอเม้มปากแน่น เลือกไม่ตอบ แต่หัวใจกลับเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ขณะที่ทานน์เพียงยิ้มบาง ๆ รู้ดีว่า— คำพูดที่ไม่ได้เปล่งออกมา บางครั้งก็ชัดเจนกว่าคำใด ๆ ทั้งสิ้น. __ ภายในรถยุโรปคันหรู ของธัตทานนท์ บรรยากาศถูกโอบล้อมด้วยกลิ่นเครื่องหนังอ่อน ๆ และเสียงเครื่องยนต์ที่เดินเรียบนุ่มนวล ทิวทัศน์เมืองยามเช้าเลื่อนผ่านกระจกใส . ทานน์ที่นั่งขับอยู่ คนรู้สึกถึงร่างบางที่นั่งนิ่ง มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างครุ่นคิด เขาเอื้อมมือไปปรับระดับเสียงเพลงให้เบาลง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจัง “วานคะ…วานยังอยากทำงานนี้อยู่ไหม” สายตาคมเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง “ถ้าวานรู้สึกไม่ปลอดภัย วานถอนตัวได้นะคะ พี่ว่าหลักฐานที่เรามีตอนนี้ ก็น่าจะพอให้พี่ สืบต่อได้บ้างแล้ว” . วันวาที่นั่งกอดแฟ้มเอกสารบนตัก ส่ายหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว “ไม่ค่ะ วานยังอยากทำงานนี้ต่อ” เสียงเธอมั่นคง แต่แฝงร่องรอยของลมหายใจที่สั่นเล็กน้อย เธอเว้นจังหวะสั้น ๆ ก่อนพูดต่อ “แม้จะรู้ว่ามันเสี่ยงขึ้นทุกที…แต่หลักฐานที่มี บอกได้แค่ว่าเขาโกงโดยใช้วิธีไหน แต่ยังตอบไม่ได้ว่า ใคร เป็นคนทำ” คำว่า ใคร ถูกเน้นหนัก พร้อมกับที่เธอหันหน้ากลับมามองเขา ดวงตากลมโตฉายแววทั้งเหนื่อยล้า และท้าทาย เหมือนกำลังวัดใจผู้ชายตรงหน้า . ทานน์ปล่อยพวงมาลัยมือเดียว อีกข้างเอื้อมไปจับมือเธอไว้โดยไม่ให้ทันตั้งตัว นิ้วเรียวยาวสอดประสานกับนิ้วของเธอ แน่นพอจะส่งความอบอุ่น ก่อนที่วันวาจะทันเอ่ยห้าม เขาก็ก้มลงจูบหลังมือเธออย่างแผ่วเบา สัมผัสอุ่นร้อนเพียงเสี้ยววินาที ทำให้วันวาชะงัก หัวใจเต้นแรงจนต้องเผลอกลั้นหายใจ . ทานน์เงยหน้าขึ้น สายตาคมอ่อนลงอย่างที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น เสียงทุ้มเอ่ยเบาราวคำสัญญา “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…พี่จะอยู่กับวานเสมอ พี่สัญญา” วันวารีบดึงมือกลับทันที ใบหน้าร้อนผ่าวจนต้องหันหนี “คนบ้า…ฉวยโอกาส! ใครอนุญาตกันคะ” เสียงเธอสั่นนิด ๆ แต่พยายามทำให้ฟังดุ ทานน์หัวเราะเบา รอยยิ้มเอ็นดูปรากฏบนใบหน้า “โถ่…หมดกันความโรแมนติกของพี่” . วันวาตวัดสายตามองอย่างดุ ๆ แต่สุดท้ายก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่ เสียงหัวเราะของเธอหลุดตามออกมาเบา ๆ ในรถที่เต็มไปด้วยเรื่องเสี่ยงอันตรายเมื่อครู่— กลับมีเพียงความอบอุ่น ที่ค่อย ๆ คลี่คลายความกลัว ให้เบาบางลงอย่างประหลาด.

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more