ทานน์แต่งตัวเสร็จ
ด้วยชุดลำลองเรียบง่าย ก่อนทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่ม
เสียงลมหายใจของเขา
เหมือนคลายทั้งความเหน็ดเหนื่อยจากงาน
และความตึงเครียดที่กัดกินหัวใจมาหลายวัน
แค่ได้อยู่ในห้องนี้—อยู่กับเธอ—
เขาก็ไม่จำเป็นต้องหาที่พักผ่อนที่ไหนไกลอีก
-เพราะ วันวา คือ ที่พักใจ ที่แท้จริงของเขา
.
สายตาคมคู่นั้นทอดไปยังร่างบาง
ที่ก้มหน้าก้มตาซักคราบอาหารบนเสื้อของเขา ทุกการขยับของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
และเอาใจใส่ จนหัวใจของทานน์อุ่น
ราวกับถูกโอบกอด แม้ไม่มีคำพูดใด
แต่ทุกการกระทำของเธอชัดเจนกว่าคำหวานใด ๆ
.
เสียงโทรศัพท์สั่นขึ้น
บนโต๊ะกระจกกลางห้อง
ความเงียบสบายถูกตัดขาดทันที
ทานน์เหลือบมองหน้าจอ—คิมหันต์
เขาขมวดคิ้ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย
น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเจือความหงุดหงิด
อย่างไม่ปิดบัง
>“มึงดูนาฬิกาด้วย ตอนนี้สองทุ่มครับเพื่อน…
มีอะไรว่ามา”
เสียงของคิมหันต์ดังลอดมา
