ในห้องนอนวันวา เสียงเครื่องเป่าผมดังอ่อน ๆ
คลออยู่ในห้องเงียบสงบ
วันวานั่งบนเก้าอี้หน้ากระจก
บรรจงจับเส้นผมเปียกชื้นอย่างระมัดระวัง
สายน้ำที่เกาะตามปลายผมสะท้อนกับแสงไฟอุ่น ๆ
จนดูราวกับประกายคริสตัล
ทานน์ที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่ก่อนหน้า
จ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของเธอ
ด้วยสายตาลึกซึ้ง ราวกับอยากเก็บ
ทุกรายละเอียดไว้ในความทรงจำ
.
เขาก้าวเข้ามาช้า ๆ จนอยู่ด้านหลังเธอ
กลิ่นหอมสะอาดจากผิวกายวันวา
ลอยมากระทบจมูก ทานน์โน้มตัวลงใกล้
เอ่ยเสียงต่ำอบอุ่นจนแทบเป็นกระซิบ.
>“ให้พี่ช่วยนะคะ”
วันวาเงยหน้ามองผ่านกระจก เงาของเขา
ในกรอบกระจกสะท้อนสายตาอ่อนโยน
ที่ทำให้เธอใจสั่น
> “หืม?…ช่วยอะไรคะ”
ทานน์ยกยิ้มบาง ๆ
>“พี่เคยทำให้วานแล้วไงคะ จำได้ไหม…
สมัยเราอยู่อเมริกา”
เขาพูดเบา ๆ พร้อมค่อย ๆ
เอื้อมมือไปรับเครื่องเป่าผมจากมือเธอ
>“ตอนนี้…พี่กลับมาปรนนิบัติวานแล้วน
