ในห้องพักฟื้น
เงียบจนได้ยินเสียงเครื่องวัดชีพจรเต้นเป็นจังหวะ
คุณหญิงพาวิณีเพิ่งเอ่ยลากลับไปไม่นาน
กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ของเธอยังอบอวลอยู่ในอากาศ
เมื่อบานประตูปิดลง
ธัตทานนท์ ก็เดินเข้ามาที่ข้างเตียงช้า ๆ
ใบหน้าที่ปกติเต็มไปด้วยรอยยิ้มมั่นใจ
วันนี้กลับดูอ่อนล้าและเต็มไปด้วยความกังวล
.
เขาก้าวหยุดตรงหน้าคนบนเตียง
แววตาอ้อนวอนแทบจะละลายกำแพงน้ำแข็ง
น้ำเสียงต่ำสั่นคลอ
> “วานคะ…พี่…พี่ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้
พี่พลาดไปจริง ๆ”
วนวาหันมาสบตาเขาตรง ๆ
สายตาเรียบเฉยราวกับกระจกใส
> “ขอวานอยู่คนเดียวสักพักนะคะ”
.
เพียงประโยคนั้น
เหมือนคมมีดกรีดกลางอก ทานน์กลืนน้ำลายฝืด ๆ
ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาถึงขมับ
หัวใจสั่นสะท้าน แต่เขาจำต้องพยักหน้ารับ
ก้าวถอยออกไปอย่างจำใจ
ในใจกลับตะโกนซ้ำ
-“จะไม่มีวันปล่อยให้เธอหลุดมือไปอีก”
---
ทานน์ออกมานอกห้อง
เดินไปตามทางเดินสลัวข
