แสงยามเย็นสีทอง
ส่องลอดผ่านกระจกบานสูง
ในโถงรับแขกบ้านธัตทานนท์
คล้ายถูกห่มด้วยบรรยากาศอุ่นละมุน
แต่ในอกของธัตทานนท์ กลับหนักอึ้งดุจหินถ่วง
เขายืนเงียบ
เหม่อมองภาพสะท้อนของตนเองในบานกระจก
รอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก
ไม่อาจปกปิดความคิดสับสนภายในได้
.
วันวาที่สังเกตสีหน้าชายหนุ่มเงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้
เธอยิ้มละมุนพร้อมน้ำเสียงอ่อนโยน
>“พี่ทานน์คะ…เราไปทานข้าวเย็นกันไหม
มื้อนี้วานเป็นเจ้าภาพเองนะคะ”
เสียงใส ๆ นั้นเหมือนสายลมอุ่น
พัดเข้ามาคลายความหนาวในใจเขา
ธัตทานนท์เงยหน้ามองเธอ
ดวงตาคมที่มักเด็ดขาดในงาน
กลับมีเพียงความเหนื่อยล้าซ่อนอยู่
ทานน์ ยิ้มบาง
>“ขอบคุณนะคะวาน…พี่แค่ยังตั้งสติไม่ค่อยได้
ไม่อยากเชื่อเลยว่าน้านิภานันท์
จะทำเรื่องแบบนี้กับบริษัท”
วันวาสบตาเขาอย่างเข้าใจ เธอไม่ได้ตอบทันที
แต่เพียงยื่นมือแตะเบา ๆ ที่แขนเขา
ราวกับ
